Maxime(149)

'Het is misschien niet te bewijzen, maar ik weet wat ik weet. Wat is het deze keer? Wacht, laat me raden. Pavka gaat over een paar jaar met pensioen en nu wil je dat ik bij Amberville kom en me vast inwerk. Dat is het, nietwaar? Ik zou het nog doen ook, als ik niet voor jou hoefde te werken, want dat vertik ik, hoeveel vrijheid je me ook zou geven. Dus het gaat niet door. Wat zou het nog meer kunnen zijn? Misschien...' 'Rocco! Je hebt volkomen gelijk. Ik probeer iedereen voor mijn karretje te spannen. Ik heb mijn hele leven geprobeerd te krijgen wat ik wilde hebben door mensen te manipuleren. Voornamelijk mannen. Ik lieg - een beetje. Ik smokkel - een beetje. Ik gok - een beetje. En ik ben wel eens humeurig.' 'Je meent het,' bromde hij.

'Maar in wezen ben ik best aardig, Rocco, en ik ben heus veranderd. Ik heb geleerd dat ik ook kan krijgen wat ik wil door mijn hersens te gebruiken en heel, heel hard te werken. Ik geef toe- de pizza was een lokkertje, de spijkerbroek ook. Ik wil inderdaad iets.' Maxi kwam vlak voor hem staan, kordaat maar niet strijdlustig meer, en keek hem recht aan, vastberaden, overtuigend, geëmotioneerd. 'Ik wil jou, Rocco, ik wil dat je weer van me houdt.'

'Waarom?' vroeg Rocco afgemeten, ofschoon hij zich moest beheersen om haar niet naar zich toe te trekken en teder te omhelzen.

'Omdat ik nog altijd van jou houd. Ik heb geprobeerd niet meer van je te houden, op alle mogelijke manieren, overal, met allerlei mannen, maar het lukte me niet. Ik heb mijn fouten, daar kom ik rond voor uit - als ik in het nauw gedreven ben -, maar ik heb ook mijn goede eigenschappen. Trouw is er een van. Trouw aan mijn gevoelens. Ik heb geprobeerd je ontrouw te zijn, maar het heeft mijn gevoelens voor jou nooit veranderd. O, had ik je maar leren kennen toen ik ouder was, dan zou ik niet zo onmogelijk zijn geweest over jou wens om van jouw salaris te leven, dan zou ik al die stomme, egoïstische, rijke-meisjesfouten niet hebben gemaakt. Ik zou andere fouten hebben gemaakt, maar geen onvergeeflijke fouten. Ik zou meer begrip hebben gehad voor je trots. We zouden het gered hebben, we zouden het hebben klaargespeeld. Dan zouden we nog steeds getrouwd zijn. Toe, Rocco, liefste Rocco, geef me alsjeblieft nog een kans. Ik hou zoveel van je dat ik me geen raad meer weet.'

Hij nam haar onbewogen op, met een lange onderzoekende blik die alles bevestigde wat hij al wist over dit grillige wezen dat hij, sinds de dag dat hij bij haar wegliep, niet had kunnen vergeten en in wier plaats hij nooit een ander had gewild. Ze had hem ongeschikt gemaakt voor andere vrouwen. Met opzet natuurlijk. Als je eenmaal echt van Maxime had gehouden, was het met je gedaan, dacht hij. Wist hij. Maar in de grond was ze een fijne meid. Ze had altijd pit gehad. Ze zou altijd moeilijkheden maken, maar die kon hij wel aan. Trouwens, wat zou hij zichzelf nog langer voor de gek houden, hij was dol op haar. Hij was stapelgek op het kleine kreng. Hij was er kapot van geweest die twee keer dat ze met zo'n klungel was getrouwd. Er was geen ander voor hem. Er was nooit een ander geweest, er zou nooit een ander zijn. 'Oké. Dat klinkt niet onredelijk.'

'Dus je geeft me een nieuwe kans?' bracht Maxime uit, terwijl haar ogen vol tranen schoten.

'Waarom zouden we de zaken half aanpakken? Laten we weer trouwen. Ik hou immers waanzinnig veel van je. We kunnen trouwen wanneer je maar wilt en Angelica en jij kunnen bij mij intrekken, de flat is groot genoeg. Maar geen onnodige drukte, geen grootscheepse bruiloft, geen oude kant.' 'Geen grootscheepse drukte,' beloofde Maxi. 'Ik trouw immers niet met een nieuwe man.'

'Je trouwt met mij. En deze keer voorgoed, verdomme! Dezelfde man met wie je bent begonnen,' verklaarde Rocco op een bezitterstoon.

'Precies. Dat zal ik tegen India zeggen. Geen andere man meer,' zei Maxi meegaand.

'Tegen India zeggen? Vertel je het niet eerst aan Angelica?' 'Angelica? O ja, natuurlijk. Natuurlijk vertel ik het haar eerst. Vergis ik me, of zou het kunnen dat zij hier de hand in heeft gehad? Mijn moeder gaat meteen na Toby's huwelijk met haar naar Venetië en Engeland, maar ik zie niet in waarom wij nog een minuut langer zouden wachten,' zei Maxi, terwijl ze zich tegen Rocco aanvlijde en haar hoofd naar hem ophief. 'Je moet eerst nog naar Toby om je spullen te halen. Je kunt niet in een spijkerbroek en een T-shirt blijven rondlopen,' fluisterde Rocco, haar in zijn armen wiegend. Toen tilde hij haar ongeduldig op en begon haar de trap op te dragen. 'Tenslotte moet je morgen naar je werk, mijn schatje van een Maxi, mijn kleine uitgeefstertje.'

‘Oh, dat is wel in orde,’ verzekerde Maxi hem tussen twee kussen. “Elie wacht beneden in de auto, met al mijn bagage.’