Maxime(141)
'Tenzij?' vroeg Cutter, niet in staat te geloven dat ze werkelijk meende wat ze zei.
'Tenzij je ooit nog met een lid van de familie Amberville in contact probeert te komen. Als je dat doet, sleep ik je voor de rechtbank. Dat zweer ik bij al wat me lief is.' 'Wacht, blijf...' begon hij, maar ze was al weg. Voorgoed, besefte hij nu eindelijk. Weg.
27
Alle andere keren dat Maxime het afgelopen jaar door de hal van het Amberville-gebouw was gelopen, was het op een holletje geweest. Vandaag deed ze het op haar elfendertigst. Ze gunde zich ruimschoots de tijd voor het lusteloos bekijken van de grote varens, de fraai bloeiende bromelia's en de talloze palmen, die prachtig gedijden onder de speciale planten verlichting.
Ze wist dat haar landerige stemming voortkwam uit de vrees die haar had bekropen bij het ontvangen van de boodschap dat Lily haar wilde spreken. Ze was vroeg, dank zij Elies onvolprezen rijvaardigheid, maar al was ze precies op tijd geweest of - wat ondenkbaar was - te laat, de uitslag van de bespreking stond toch al vast, dacht Maxi, terwijl ze de lift naar de directieverdieping nam.
'Mevrouw Amberville verwacht u in het kantoor van meneer Amberville,' zei de receptioniste zodra ze haar zag. Het gaat dus officieel toe, stelde Maxime bij zichzelf vast. Het gezag van Zachary Amberville moest Lily kennelijk als ruggensteun dienen. Goed nieuws werd nooit omgeven door zoveel vertoon van autoriteit.
Ze ging naar binnen. Lily zat op de onderste trede van een bibliotheekladder. Ze had een ingebonden jaargang van De week op schoot, opengeslagen bij fotopagina's over de Kennedy- Nixon-campagne, foto's genomen door de vele fotografen van Amberville, die het nationale drama op de voet hadden gevolgd. Toen Maxi binnenkwam legde ze het boek neer en keek op, nog altijd een mooie vrouw met haar tere schoonheid en uiterst gesoigneerde elegantie. De huid rondom haar ogen had echter iets verlepts, iets oud, dat Maxi nooit eerder had gezien. Lily leek vandaag op een bloem die van de ene dag op de andere slap, verflenst en vaal is geworden. 'Wie was tijdens Nixons campagne kandidaat voor het vicepresidentschap?' vroeg Lily.
'Verdikkeme,' zei Maxi. Ze wist het niet meer, alleen dat het niet Spiro Agnew was geweest. Of wel? 'Ik wist het ook niet meer, Maxime.'
'Gelukkig maar... Prettig weekend gehad?' voegde ze eraan toe, omdat oppervlakkig gepraat blijkbaar het eerste agendapunt was.
'Interessant. En jij?'
'Afschuwelijk. Arme Toby. Ik ben nog niet van de schrik bekomen,' antwoordde Maxi.
'Ik heb hem gisteren opgezocht, toen jij nog met Angelica weg was. Gelukkig wordt hij weer helemaal de oude als de wond genezen is. Zeg, wie en wat is Dunk?' 'Angelica's eerste vriendje. Hij is veertien, erg beleefd, eet als een havenarbeider maar heeft keurige tafelmanieren.' 'Toby en India waren erg enthousiast over hem.' 'Angelica is hun dochter niet. En hij zal haar fatsoenlijk moeten behandelen,' zei Maxi strijdlustig, met gebalde vuisten. 'Of anders?'
'Krijgt hij met Rocco te doen. Angelica heeft stiekem haar eerste afspraakje gemaakt voor een moment waarop ik, dat wist ze drommels goed, niet thuis zou zijn. Dat zou ze bij haar vader niet hebben gedurfd. Ik ben nog steeds des duivels.' 'De moeilijkheid met jou is, Maxime, dat je vergeten bent wat het is om jong te zijn,' zei Lily, haar bezwaren wegwuivend. 'Moeder! Ik ben nog geen dertig! Over een paar weken pas. En ik ging niet met jongens uit voor ik... zestien was.' 'Ja, maar jij ging toen...'
'Dat weet ik nog drommels goed, daarom ben ik zo ongerust.' 'Angelica is heel anders dan jij vroeger. Ze is verstandig en evenwichtig. Ik zou me geen zorgen maken als ik jou was.' 'Dank je wel,' zei Maxi waardig. Ze vertikte het om in het aas te happen en ze had geen zin zich nu nog in de verdediging te laten drijven over haar gedrag als tiener. Als Lily haar nog steeds als zodanig zag, kon ze er toch niets aan doen. 'Natuurlijk,' vervolgde Lily, 'zal ze mettertijd nog wel in allerlei opzichten veranderen - dat doen we allemaal, we moeten wel, nietwaar? Maar Angelica's karakter is nagenoeg gevormd. Ik kan me dan ook heel goed voorstellen hoe ze over tien jaar zal zijn. Dat heb ik bij jou nooit gekund, Maxime, ik wist nooit voor welke verrassingen je ons zou stellen. Je was een nogal moeilijk kind, zie je. Ik had nooit gedacht dat je een laatbloeier zou zijn.'
'Een laatbloeier? Wat bedoel je daar in vredesnaam mee?' 'Stuif toch niet zo op, Maxime. Ik bedoel gewoon dat je pas sinds kort je... capaciteiten ten volle bent gaan... aanwenden.' Lily's stem was zo neutraal als helder water en zo doorzichtig als koffiedik.
'Die vriendelijke woorden zijn zeker de inleiding om me te vertellen dat je me laat vallen,' zei Maxi, die nauwelijks naar Lily had geluisterd, nijdig als ze was over die woorden 'moeilijk kind' en de onuitgesproken vergelijking met Angelica, die in de ogen van haar liefhebbende grootmoeder een ideaal kind was. Nou ja, dat was ze ook. Min of meer. 'Als je nu eens ging zitten, Maxime, dan konden we dit rustig bespreken,' zei Lily, terwijl ze in een van de leren fauteuils tegenover het bureau plaatsnam.