Maxime(147)

'Maar... als j e het weet... al die tij d geweten hebt, waarom heb je nooit... hoe kon je het... het voor je houden?' Justin draaide zich om en liep naar de deur. Hij keek Cutter eindelijk aan. 'Zachary Amberville was mijn vader. De enige vader die ik ooit heb gehad, de enige die ik ooit heb gewild. Hij is nog altijd mijn vader en hij zal het altijd blijven. En ga nu weg, alsjeblieft.'

'Justin! Je kent de waarheid en je komt er eerlijk voor uit. Ik ben je vader, Justin! En ik leef... betekent dat dan helemaal niets voor je?'

'Verdwijn. Ga weg.' Justin deed de deur open en wees er met een trillende hand naar. Cutter ging er langzaam, schoorvoetend naar toe. Bij Justin gekomen aarzelde hij. Toen sloeg hij, zijn laatste kaart uitspelend, onverhoeds zijn armen om zijn zoon heen.

'NEE!' Justin rukte zich met een snelle, instinctieve beweging los en liet de zijkanten van zijn handen met al zijn gevaarlijke kracht neerkomen op de armen die hem trachtten te omhelzen. Cutter wankelde achteruit, zijn gebroken onderarmen slap naast zijn lichaam bungelend, niet bij machte zijn evenwicht te bewaren en zich staande te houden.

Terwijl hij kermend van pijn achterover de hoge steile trap aftuimelde, hoorde hij boven zich iemand een deur grendelen.





28


Een paar weken later, toen de opwinding over het huwelijk van Toby en India, dat het volgende weekend zou plaatsvinden, op het hoogtepunt was, verliet Maxi onopgemerkt Toby's huis. India, Angelica en Lily waren te zeer verdiept in een gesprek over trouw- en feestjurken om haar na het eten te zien wegglippen en Toby was naar een van zijn restaurants gevlucht om de drukte te ontlopen.

Maxi had een oude spijkerbroek en een gewoon wit T-shirt aan. Haar blote voeten staken in laaggehakte sandalen en ze was niet opgemaakt. Ze was mooi, rank en strijdvaardig. Onderweg liet ze de auto een keer stoppen en even later arriveerde ze bij Rocco's flat, met een grote platte doos in de hand. 'Wat zit er in die doos?' vroeg Rocco achterdochtig toen hij de deur opendeed en Maxi naar binnen zweefde. 'En waarom kom je onverwacht binnenvallen? Newyorkers komen nooit onverwacht. Die bellen eerst op.'

'Ik moest gewoon bij Toby weg... ze zijn daar helemaal hoteldebotel van oude kant en witte satijnen schoentjes en dat soort onzin... Bruiloften schijnen zelfs verstandige vrouwen knettergek te maken. En omdat jij vanavond toch thuis bent - dat heb ik van Angelica gehoord - dacht ik dat je er geen bezwaar tegen zou hebben als ik even langskwam om een paar dingen te bespreken. Angelica's vriendschap met Dunk bijvoorbeeld. Hij wil nota bene zaalwachter worden.'

'Lijkt me geen levenspositie.' Rocco snoof. 'Is dat een pizza?' 'O, een kleintje maar. Ik dacht dat je daar misschien wel trek in zou hebben. Zal ik hem in de keuken zetten?' 'Wat voor pizza?' wilde Rocco weten.

'Zo een met alles erop. Zou ik ooit een ander soort pizza voor je meebrengen, Rocco?' vroeg Maxi. Haar groene ogen, haar rechte donkere wenkbrauwen, zelfs haar gewelfde bovenlip, haar hele gezicht drukte onschuldig verwijt uit. 'Nee, dat denk ik niet. Je had altijd een goede smaak met pizza's. Een volmaakte smaak, mag ik wel zeggen. O, dat is waar ook, gefeliciteerd, hartelijk gefeliciteerd. Ik vind je een steengoeie uitgeefster. Ik meen het. Wat jij nodig had was de juiste uitlaatklep voor je energie en die heb je eindelijk gevonden. Ik ben echt blij voor je, Maxi. Je zult het prima doen. Probeer alleen nooit meer zelf een dummy te maken.' 'Dank je,' zei Maxi bescheiden. 'Zullen we hem maar meteen opeten nu hij nog warm is?'

'O, dus we gaan hem delen.' Rocco haalde zijn schouders op. 'Goed, maar ik wil hem liever niet opwarmen. Dan wordt de kaas zo draderig en de korst wordt droog. Trouwens, ik heb nog niet gegeten. Ik had het te druk om me de tijd te gunnen.' Hij dekte handig de keukentafel en sneed grote punten uit de enorme pizza. Ze aten een tijdlang in het eerbiedige, gulzige zwijgen dat een goede pizza afdwingt, de korst voor het laatst bewarend, want Rocco at een pizza altijd tot de laatste kruimel op, zelfs een slechte pizza, en dit was een prima pizza, een eindeloos lekkere pizza. Ze dronken er bier uit een flesje bij. De stapel papieren servetjes op de keukentafel werd zienderogen lager.

'Het gekke van pizza is,' verklaarde Rocco, 'dat je je maag gewoon "dank je wel" hoort zeggen tegen de rest van je lichaam. Het is heel anders dan gewoon eten, het is zoiets als een transfusie. Ik denk dat Afro-amerikaans eten dat ook doet... ofschoon ik het daar niet zo bij voel.'

'Ik voel het het meest bij hot dogs,' zei Maxi dromerig. 'Met van die grote kwakken gele mosterd, zachte witte broodjes en lauwe, weke, roze worst... daar gaat voor mij niets boven.' 'Wat vind je van soep?' vroeg Rocco in alle ernst. 'Soep? Ik heb niets tegen soep, helemaal niet, maar ik vind het niet het lekkerste dat er bestaat.'

'En als je nou ziek was, of het koud had, of gewoon behoefte had aan iets troostends?' vroeg Rocco door. 'En er was geen alcohol in huis?'