Maxime(144)

'Waarom vindt iedereen het opeens nodig me aldoor aan mijn leeftijd te herinneren?'

'Dertig,' vervolgde Toby, 'is de bloei van je leven en met je schandelijk verleden nog vers in het geheugen kan ik me zo voorstellen dat je nog een normale behoefte aan mannelijk gezelschap hebt.'

'Mannen,' snoof Maxi verachtelijk.

'Je lijkt paps wel,' mengde Angelica, die aan Maxi's voeten zat, zich nu ook in het gesprek. 'Die zegt op precies diezelfde toon "vrouwen". Hij gaat helemaal niet meer met vrouwen om. Weet je nog dat ik je heb verteld over dat meisje dat naar vanille rook? Nou, die is al in maanden niet meer geweest en ze was best aardig, als je van rare geurtjes houdt. En die heel knappe, voor wie ik hem had gewaarschuwd dat ze niet deugde, nou die heeft ie al in geen eeuwen meer gebeld, en eigenlijk was zij ook best aardig, alleen niet mijn type. En er waren nog een heleboel anderen die hem achternaliepen omdat hij zo steengoed is - tenminste volgens mij - of omdat ze hem alleen maar een mooie vent vonden. Aanstellerige grieten. Ik heb paps altijd ronduit gezegd hoe ik over ze dacht, zodat ie niet aan ze bleef hangen, maar nou gaat ie helemaal met niemand meer om. Zou ik hem soms een of ander complex hebben bezorgd?' 'Puberteit,' peinsde India hardop, 'is uitgevonden door een zekere meneer G. Stanley Hall, in een boek dat hij in 1905 heeft geschreven. Tachtig jaar geleden, Angelica, voor we iets over puberteit wisten, zou iemand je in de hoek hebben gezet of je honderd strafregels laten schrijven in de trant van: "Ik zal me niet meer met mijn vaders liefdeleven bemoeien". Of je op water en brood hebben gezet. Ik weet niet wat je het ergst zou hebben gevonden.'

'Ik heb me er niet mee bemoeid. Ik heb gewoon opgelet. Als hij niet zoveel aandacht aan me had geschonken, zoals een gewone vader, zou hij het niet eens hebben gemerkt. En "liefdeleven" is zo'n ouderwets woord. Hij was gewoon met ze bevriend.' 'Bevriend,' mopperde Toby, 'is tegenwoordig een naam voor allerlei relaties, van losse verkering tot een vaste verhouding. Ik heb gisteren nog van een van jullie kletstantes gehoord dat Julie Jacobson "bevriend" is met die jonge art-director van S&K. Betekent dat dat ze elke avond samen zijn, of om de andere avond, of twee keer per week? Welke stommeling zou de betekenis van dit woord zo hebben verdraaid?' 'Mij een zorg, en van Julie en Brick Greenfield weet ik niets, maar paps was gewoon oppervlakkig bevriend met hen,' antwoordde Angelica, terwijl Maxi en India een bezorgde blik wisselden. 'Hij was ook niet verliefd op ze, zoals jij op India. En nu ga ik me verkleden. Dunk komt me over een half uur halen. We gaan naar een nieuwe filmversie van De Woeste Hoogte.' 'Ik zal je even helpen met aankleden,' zei Maxi haastig, zonder te letten op Angelica's opgetrokken wenkbrauwen die te kennen gaven: dit is het nieuwste, ik kan me toch zeker wel alleen aankleden.





'Nou ja, dat heb je toch gedaan?' zei India na een korte stilte. 'Dat heb je al eerder gezegd. Diverse keren. Maar al heb ik je leven gered, ben ik daarom je krijgsgevangene?' 'Nee, jij bent een van de vluchtende gewonden, ten voeten uit,' zei India woedend. 'Ik ga mijn koffers pakken. Ik ben het beu om over het hoofd gezien te worden.'

'Wat zijn in vredesnaam vluchtende gewonden? Wat bedoel je daarmee?'

'Je weet wat lopende gewonden zijn - soldaten die gewond zijn maar niet van het slagveld gedragen hoeven te worden. Jij hoort daar niet bij - jij bent gewond, maar je vlucht: ervoor, je rent doelloos in kringetjes rond, je loopt zo hard dat je je pijn niet voelt of dat je net kunt doen of je geen pijn hebt. Ik dacht dat je anders was. Je hebt je uitstekend aangepast bij je blindheid en je kunt nu meer dan de meeste zienden. Je zult altijd meer kunnen. Blindheid is begrensd... het wordt niet erger. Maar jij hebt besloten je van een deel van het leven af te keren. Het moeilijkste deel misschien. Het menselijke deel. Het deel waartoe ik behoor. Je redenen interesseren me niet meer. Het enige dat mij interesseert is dat ik kapot ga als ik van je blijf houden. Zonder hoop. En dat wil ik niet. Ik ben niet van plan om zelf ook een vluchtende gewonde te worden.' 'Dokter Florsheim?'

'Daar ben ik al in maanden niet geweest. Mijn therapie is afgerond. Ik ga weg, Toby. Voorgoed.' 'Hé, wacht eens even.' 'Wat is er?' India was al bij de deur. 'Neem je je lakens mee?' 'Natuurlijk.'

'En je slopen? En al die kleine kussentjes met die geschulpte randjes?'

'Wat klets je nou?' vroeg India bits. 'Ik heb geen therapie meer nodig, maar nog wel beddengoed. Die twee dingen staan helemaal los van elkaar.'

'Ik geloof niet dat ik ooit nog lekker kan slapen op zelfstrijkende katoen met vijftig procent kunstvezel,' grinnikte Toby. 'O?' India's hart begon zo te bonzen dat volgens haar zelfs een ziende het moest kunnen horen.

'Nou, laten we elkaar dan tegemoetkomen. We trouwen en ik krijg het beheer over je uitzet.'