Maxime(143)

'Vader geloofde in je,' zei Maxi, 'anders zou hij je niet de complete zeggenschap over de zaak hebben gegeven. Dat zou hij nooit hebben gedaan als hij je die verantwoordelijkheid niet waardig had geacht.'

'Ik weet niet of ik hem waardig ben, Maxime, maar ik heb gisteren veel nagedacht, genoeg voor jaren, en ik weet nu dat de uitgeverij mijn leven heeft verrijkt. Het feit dat ik erbij hoor is een deel van mijn leven geworden, een deel dat te veel voor me betekent om het aan vreemden over te doen. Ik ben trots op de tijdschriften, Maxime, en ik wil dat ze nog beter worden dan ze ooit zijn geweest.'

'Moeder,' riep Maxi uit, 'weet je wel dat...' 'Ja, dat weet ik maar al te goed. Ik heb de hele morgen met Pavka gepraat. Ik weet wat zich achter mijn rug; heeft afgespeeld. Dat is afgelopen, voorgoed. Al die schandalige opdrachten zijn ingetrokken, maar ik heb nog geen nieuwe gegeven. Ik wilde jouw beslissing afwachten. Nu ben jij de enige die hier in het vervolg nog orders uitvaardigt. Pavka zal je met raad en daad terzijde staan, maar de steun van de rest van de redactiemensen zul je zelf moeten verwerven. Het kan zijn dat je van sommigen van hen tegenwerking ondervindt. Ik zal me nergens mee bemoeien, maar je kunt me altijd gebruiken als... stok achter de deur. Daar ben ik uitstekend voor geschikt.' 'Maar moeder!' protesteerde Maxime. 'Heus, lieverd. Onderschat de stok achter de deur vooral niet.' Lily's stem was zakelijk, maar haar mooie gezicht had een verstandige uitdrukking en de heldere blik in haar blauwgroene ogen sprak van een scherpzinnigheid die ze altijd had verhuld, maar waarvan ze haar dochter, die ze eindelijk haar vertrouwen had geschonken, nu deelgenoot maakte. 'Angelica heeft me eens verteld dat vader had gezegd dat zij de enige in de familie was met aanleg voor het uitgeversvak,' zei Maxi.

'Daarin heeft hij zich vergist... zelfs Zachary Amberville kon zich dus vergissen. Zelfs ik kan me vergissen,' zei Lily met een vluchtig lachje waarin zowel opluchting als een begin van zelfspot besloten lag.

'De moeilijkheid met jou, moeder, is dat je altijd het laatste woord wilt hebben.' 'Net als jij.'

'Precies. Net als ik. Kom hier, moeder, geef me een kus.'





'Toby,' vroeg Maxi, 'zou je je gegriefd voelen als Angelica en ik gingen verhuizen? Nu ik een vaste baan en een vast salaris heb, kan ik me de huur voor een flat veroorloven. Geen chic appartement natuurlijk, maar iets groters dan jouw zolder. Met wat meer kastruimte, een grotere kamer voor Angelica en plaats voor een paar kleinigheden.'

'Een paar? Dat is niets voor jou,' kaatste Toby terug. 'Van nu af aan wel,' zei Maxi met klem. 'Weet je dat mijn spullen nog steeds niet geveild zijn? Zelfs de meubelen zijn nog niet verkocht. Ik heb besloten alleen de paar dingen waarop ik het meest gesteld ben te houden. Nu ik gewend ben zonder al die spullen te leven, wil ik eens een poosje de sobere stijl proberen. .. alleen een paar mooie stukken, die goed tot hun recht moeten komen en moeten harmoniëren met de omgeving waarin ze staan. Ik zal natuurlijk een heel goeie verlichtingsadviseur...'

'Bespaar me de plannen voor je interieur,' smeekte Toby. 'Kun je die niet met Ludwig en Bizet bespreken? Ik dacht dat die je huizen altijd inrichtten.'

'Tot nu toe wel, maar ik geloof dat ik aan verandering toe ben.' 'Is het eigenlijk wel verstandig om een veeleisende baan op je te nemen en tegelijkertijd een nieuw huis in te richten?' 'Eigenlijk niet,' antwoordde Maxi. Toby lag in zijn favoriete stoel, zijn voeten omhoog, zijn arm in een geborduurde draagdoek die India uit een van haar heilige kussenslopen had gemaakt. Ze had er meedogenloos de schaar ingezet, hoewel Maxi haar keus uit haar la vol sjaals had geboden. 'Toch zullen we moeten verhuizen, nu we uit de problemen zijn. Angelica is er bedroefd om. Ze vindt het hier heerlijk en de Troep geniet van je zwembad.'

'Het zou wel prettig zijn als ze zelf eens handdoeken meebrachten, maar daar schijnen ze nooit aan te denken,' zei Toby peinzend.

Maxi ging niet op zijn opmerking in. 'Ik heb eigenlijk ook niet veel zin om te verhuizen. Het is zo knus boven, en jouw kliekjes zijn nog lekkerder dan de maaltijden zelf. Weet je, je hebt gelijk wat mijn werk betreft. Ik zal niet eens tijd hebben om een flat te zoeken. Ik zal nergens tijd voor hebben, tot ik: behoorlijk ben ingewerkt. Ik kan het best elke morgen vroeg beginnen, 's avonds overwerken en de weekends doorwerken en...' 'Doe niet zo stom,' onderbrak Toby haar. 'Je bent niet snik, weet je dat? Dat komt meer voor bij mensen die plotseling voor een grote verandering in hun leven staan, vooral mensen zoals jij, van het alles-of-niets-type, geen compromissen, geen halve maatregelen, nooit iets in etappes doen. Nu is het ineens dwangmatig werken. Vroeger was het dwangmatig plezier najagen. Bij alles wat jij doet, weet je van geen ophouden.' 'Mijn dwangmatig werken, zoals jij het zo alleraardigst noemt, is toevallig wel het leukste dat er bestaat,' riep Maxi verontwaardigd. 'Je lijkt wel een amateurpsychiater - walgelijk.' 'Mag ik je eraan herinneren,' zei Toby, 'dat je bijna dertig bent?'