Maxime(146)

Justin. Cutter had gisteren nog in een of andere roddelrubriek gelezen dat Justin weer in New York was, om foto's te maken van Toby's huwelijk met die actrice. Wat had er ook weer gestaan? 'Een Amerikaanse Lord Snowdon die een fotoreportage van het huwelijk van het jaar maakt.' Zoiets. Justin, Lily's lievelingskind. Justin, die niet wist dat zijn vader niet dood was. Justin, die zijn leven aan hem te danken had.





Een uur later ging bij Justin de bel en toen hij de deur opendeed, stond Cutter daar, zo zelfverzekerd alsof hij een vurig verbeide gast op een feest was. Justin deinsde terug en Cutter maakte daarvan gebruik om naar binnen te stappen en de deur achter zich te sluiten.

'Dag, Justin,' zei hij, zijn hand uitstekend. Justin deed nog een stap terug. 'Goed, Justin, ik kan me indenken dat je je vijandig opstelt, heus. Ik weet wat er voorgevallen is sinds je moeder en ik die ruzie hebben gehad. Ze wil me niet meer zien, ze heeft jullie waarschijnlijk allerlei dingen over me verteld die niet waar zijn, en jullie tegen me opgezet. Maar ze kan het niet helpen, Justin. Ze heeft een zenuwschok, een ernstig trauma, veroorzaakt door leugens die ze in Canada heeft gehoord.' Justin verroerde zich niet en keek Cutter ook niet aan. Cutter vervolgde: 'Ik heb besloten haar met rust te laten tot ze gaat inzien dat, bij enig nadenken of zelfs bij grondig onderzoek, niets van wat ze heeft gehoord overeind blijft. Trouwens, ze had een onderzoek kunnen laten instellen als ze had gewild. Luister, Justin, ik kom eens met jou praten omdat jij volgens mij de verstandigste en gevoeligste van Lily's kinderen bent. Ik maak me zorgen om haar.'

Justin trok zich verder in de kamer terug, woordeloos. 'Oké, als jij er niet over wilt praten,ik wel. Ik vind deze kwestie te belangrijk om hem maar op zijn beloop te laten. Deze scheiding is even erg voor je moeder als voor mij. Ze houdt intens veel van me, Justin, en ik hou veel meer van je moeder dan zij beseft. Als ze tot dat inzicht kan worden gebracht, gaan we een lange, gelukkige tijd tegemoet. Ik weet dat ze heeft gezegd dat ze me nooit meer wil zien, maar nu, want ik ken mijn Lily, zou ze willen dat ze niet zo hard van stapel was gelopen. Maar ze is een trotse vrouw en zal nooit de eerste stap zetten. Daarom ben ik bij jou gekomen. Volgens mij ben jij de enige naar wie ze onbevooroordeeld zal luisteren.'

Justin draaide zich om en keek uit het raam, zijn schouders strak van spanning. Hij verwaardigde Cutter geen woord of blik.

'Denk eens goed na, Justin. Zal je moeder niet doodeenzaam zijn zonder mij? Jij bent nooit langer dan een paar weken aan één stuk in de stad, Toby gaat trouwen en verhuist waarschijnlijk naar Californië, en Maxi zal haar handen vol hebben aan de leiding van de uitgeverij. Wie zal er tijd voor Lily hebben als ik er niet ben? Ik ben hier gekomen om je te vragen iets te doen, niet voor mij, Justin, maar voor je moeder. Ik wil dat je je moeder vraagt nog eens met me te praten... alleen maar praten.' Justin liep bij het raam weg en pakte een camera, die hij aandachtig ging zitten bekijken.

'Ik neem het je niet kwalijk dat je stommetje tegen me speelt, Justin. We hebben nooit een echt goede, hartelijke verstandhouding met elkaar gehad, en toch hadden we lang geleden al vrienden moeten zijn... meer dan vrienden.' Cutter was naast Justin komen staan en sprak nu heel zacht, alsof hij een wild dier probeerde te kalmeren. 'Ik heb het recht om zo tegen je te praten. Ik zou hier nooit ongevraagd zijn gekomen als ik dat recht niet had. Ik zou je nooit hebben verteld wat ik je nu ga vertellen, als ik niet vond dat de tijd was gekomen dat je de waarheid moest weten, waardoor ik vind dat ik het recht heb je te vragen iets voor je moeder en voor mij te doen, iets dat ik nooit aan een ander lid van de familie zou vragen. Nee, schud nu niet je hoofd, Justin, weiger niet te luisteren, sluit me niet buiten.'

Cutters stem kreeg een smekende klank. Justin, die nog steeds naar de camera keek, moest zich met de intense concentratie van de vechtsporter beheersen om volkomen roerloos te blijven zitten.

'Justin... het valt me niet makkelijk dit te zeggen. Ik weet hoeveel je van je moeder houdt. Het is onmogelijk niet van haar te houden. Jaren geleden, toen zij en ik nog erg jong waren, hooguit vierentwintig, jonger dan jij nu bent, zijn we verliefd op elkaar geworden.'

Justin legde de camera neer, stond op en ging met zijn gezicht naar de muur staan, als een gevangene in een cel. 'We werden verliefd op elkaar en beminden elkaar op alle manieren waarop een man en een vrouw elkaar kunnen beminnen. En we kregen een kind... we kregen jou, Justin. Jij bent mijn zoon.'

'Dat weet ik.' Justin sprak snel, op vlakke toon. 'Wat! Heeft Lily het je verteld?'

'Ik heb de brief gelezen die je haar hebt geschreven toen je haar in de steek liet en naar Californië ging. Ik kon het opmaken uit de datum van de brief en mijn verjaardag. Ik was nog maar een jongen en ik zat in haar bureautje te snuffelen, zoals kinderen nu eenmaal doen, en toen vond ik die brief, diep weggestopt. Nadat ik hem had gelezen, heb ik hem teruggelegd. Hij zal er nog wel liggen.'