Maxime(142)

Maxi, die gedurende het hele gesprek was blijven staan, liep naar het bureau en ging zonder erbij na te denken in haar vaders stoel zitten, waar ze ook had gezeten toen ze Pavka vroeg zijn ontslag niet in te dienen. Lily wachtte even voor ze begon te spreken.

'Zit je daar prettig?' vroeg ze eindelijk.

'O, neem me niet kwalijk!' Maxi stond bruusk, geschrokken op. 'Ik dacht er niet bij na.'

'Dat weet ik. Daar ben ik me zeer wel van bewust.' Lily moest onwillekeurig glimlachen. 'Die stoel is zo lang leeg geweest. Je past er goed in.'

Wat had dit kat-en-muis-spelletje te betekenen, vroeg Maxi zich onzeker af.

'Zoals ik daarstraks al zei, jij bent vergeten hoe het is om jong te zijn, Maxime, echt jong. Ik ook, maar soms ben ik zo verstandig het me voor de geest te halen. Toen je vader zijn eerste tijdschriften opzette, was hij jonger dan jij nu bent. Jij bent nu net zo oud als hij toen ik hem leerde kennen. Je hebt nu één tijdschrift opgezet en tot een laaiend succes gemaakt, als we je ongebruikelijke financiële beleid even buiten beschouwing laten. Waarom zou je de andere niet kunnen overnemen... met de hulp van alle mensen die ze sinds je vaders dood draaiende hebben gehouden? Tenminste, als je dat wilt.'

'De andere overnemen? Daar heb ik nooit om gevraagd - nooit aan gedacht,' stamelde Maxime, verblekend.

'Je begrijpt toch wel dat iemand de leiding moet nemen als ik Amberville Publications niet verkoop? En jij bent de enige die dat kan, nietwaar? Dat is zo langzamerhand zelfs mij duidelijk geworden, zij het een beetje laat.'

'Verkoop je de zaak dan niet?'

'Je dacht toch niet dat ik je hier had laten komen om je te vertellen dat de verkoop doorging? Lieve help, Maxime, zo wreed zou ik nooit te werk zijn gegaan. Ik zou het je wel hebben verteld, maar niet hier, niet in je vaders kantoor. Ik heb soms het idee dat je me absoluut niet kent,' zuchtte Lily verbijsterd. 'Enfin, laten we het daar niet over hebben... dat is een probleem waar we waarschijnlijk toch nooit uitkomen en het staat los van je antwoord. Wil jij hier de leiding nemen? Als uitgeefster van alle tijdschriften?'

'Maar wat... ik begrijp niet... wat zal Cutter zeggen?' Maxime, die anders zo levendig en sceptisch het woord deed, kon nu alleen stamelen van verbazing.

'Cutter heeft hier niets meer te zeggen, nooit meer. Hij is... weg. Ik heb hem weggestuurd. Ik wil van hem scheiden. Wat hij verder gaat doen laat me koud. We zullen hem nooit meer zien en zijn naam nooit meer noemen.' Lily's anders zo kalme stem werd bij het uitspreken van deze bruuske woorden verstoord door een emotie die Maxi er nooit eerder in had bespeurd.

Weer viel er een stilte. De beide vrouwen keken elkaar niet aan, maar in de stofjes die in de zonnebanen dansten, werden vragen gesteld, antwoorden geweigerd, werden vragen ingetrokken en voor altijd begraven.

Van alle zeldzame en begeerlijke luxe die ze zich dank zij Zachary Ambervilles geld haar leven lang zou kunnen veroorloven, dacht Lily, was deze macht om Cutter uit haar leven te bannen uiteindelijk de waardevolste, de allernoodzakelijkste. Diezelfde macht stelde haar in staat de ware toedracht voor haar kinderen verborgen te houden. Helaas kon al het geld van de wereld niet ongedaan maken dat ze nu wist wat voor soort man Cutter was. Hoe had ze ooit zo'n man kunnen kiezen? In hoeverre was zij verantwoordelijk voor de hele, gecompliceerde geschiedenis? Waarom had ze die stormachtige, redeloze relatie in stand gehouden, koppig geweigerd haar illusies over hem te herzien, hoe vaak hij haar ook teleurstelde? Had hij ooit echt van haar gehouden? Erger nog, hoe was het mogelijk dat die vraag haar niet steenkoud liet? Eén ding stond echter voor haar vast. Ze had evenveel schuld als hij, behalve op één belangrijk punt: Cutter had Zachary Amberville niet laten omkomen omwille van haar. Uit dat feit moest ze haar kracht putten, hoe schrijnend de vragen ook waren die haar kwelden. 'En, Maxime,' vroeg ze nogmaals, 'ambieer je die functie?' Het duizelde Maxi en het duurde even voor ze weer helder kon denken. Toen probeerde ze zich voor te stellen hoe het zou zijn om hier iedere dag te zitten en te zijn belast met de beslissingen, eisen, problemen en verantwoordelijkheden die onvermijdelijk neerkwamen op degene die aan het hoofd stond van Amberville Publications. Ze begreep plotseling dat ze van tevoren onmogelijk kon bepalen hoe dat zou zijn. Toen ze Cutter zo zorgeloos had gevraagd haar dat zielige oude prul genaamd Maandblad voor de Fourniturenhandel te geven, had ze ook geen idee gehad wat het was om elke maand S&K uit te geven. Uitgeefster. Hoofd van het bedrijf?

'O ja, moeder! Dolgraag!' riep ze uit de grond van haar hart. Ze wilde die functie dolgraag bekleden en ze wist dat haar vader dit voor haar gewild zou hebben.

'Gelukkig. Daar ben ik blij om, Maxime. Erg blij. Ik zou je die functie niet hebben aangeboden als ik niet vond dat je er de capaciteiten voor had,' zei Lily kalm, maar met een liefdevolle klank in haar stem. 'Ik had de zaak kunnen verkopen, ik kan het nog doen, maar ik wil Amberville Publications liever in de familie houden. Iemand heeft eens gezegd dat ik mijn leven aan de zaak heb opgeofferd, dat ik door de manier waarop ik je vader heb geholpen bij het leiden van de uitgeverij van mijn vrijheid was beroofd. Ik heb dat toen geloofd. Ik dacht dat mijn geboorterecht, wat dat ook mag zijn, me daardoor ontnomen was.' Ze zweeg even.