Dazzle(196)

'Bedoel je niet dat je ze dat ronduit hebt gezegd?'

'Ze waren ervan overtuigd bij jou in veilige handen te zijn.'

'Wacht even, Jazz. Dat heb jij gezegd voordat ik jou vertelde dat ik niet van plan was een grote ranch te kopen.'

'Misschien wilde ik het alleen maar graag,' zei ze liefjes, maar eerbiedig. Hemel, dacht ze, Casey wist precies wat ze allemaal zei. Dat mocht ze voortaan niet meer vergeten.

'Het is allemaal bedrog!'

'Achteraf gezien niet,' riep Jazz verontwaardigd uit.

'En dan had je mij uit het hoofd willen praten een grote ranch te kopen en willen overhalen hier te blijven,' zei hij peinzend.

'Dat zou ik hebben geprobeerd. Mijn werk ligt hier, niet in Montana of Texas, maar als je je wil had doorgezet, dan was ik wel - onder protest - meegegaan. Ik had je nóóit zonder mij laten weggaan. Als fotograaf kan ik overal werken. Er zijn bovendien vliegtuigen.'

'Hm.' Casey dacht even na over het ingewikkelde persoontje dat Jazz was; hij had haar gewonnen toen hij alle hoop al had opgegeven.

'Geloof je niet dat ik overal heen met je was meegegaan?'

'Nu ik erover nadenk - ja, ik geloof het wel.'

'Net als Marléne Dietrich,' mompelde Jazz dromerig terwijl ze rij na rij losmaakte van alle kleine, verborgen haakjes waarvoor Casey's vingers te onhandig waren.

'Dietrich?' vroeg hij, en keek haar niet-begrijpend aan.

'In Marokko als ze een tiental mannen in de steek laat die haar aanbidden hoewel ze zo ondeugend is, en dan wordt ze verliefd op Gary Cooper. Hij marcheert weg met het Vreemdelingenlegioen en dan schopt zij haar schoenen met hoge hakken uit en volgt hem blootsvoets over het hete zand... weet je wel.'

'Elke keer dat ik dat zag, kreeg ik tranen in mijn ogen,' zei Casey, 'maar dat mag je tegen niemand zeggen.'

Jazz zuchtte van dit blijk van harmonie. 'Wat heerlijk - je bent net zo sentimenteel als ik,' mompelde ze.

Ze had haar ogen bijna dicht toen ze Casey plotseling de kamer zag verlaten, zonder iets te zeggen. Verbaasd wachtte ze, nog steeds druk bezig met haar ingewikkelde japon en zag dat hij terugkwam met een stapel dekens. Hij gooide die op de grond voor het vuur.

'Nu moet je je snel uitkleden,' beval hij. 'Als je spiernaakt bent, dan wil ik dat je je in een van die dekens wikkelt en hier geduldig gaat zitten wachten. Geen woord, geen geklaag, geen gezeur.'

'Jawel, meneer.'

'Ik denk opeens aan die chili. Eigenlijk heb ik toch honger. Ik ga naar de keuken en schep een bord vol chili. Dat neem ik mee hiernaartoe en eet het dan op, en als er dan iets onvoorziens gebeurt, wordt er alleen een deken geruïneerd. Ben ik duidelijk?'

'Ja, meneer. Mag ik alstublieft ook wat chili, meneer?' vroeg Jazz zielig. Nee, ze had werkelijk nooit met een onromantische man kunnen trouwen, bedacht ze. Ze vroeg zich af of ze Casey eraan zou herinneren goed te kijken of de chili nog warm was, maar zei toch maar niets. Hij had gezegd: geen gezeur. En ze had een merkwaardig en heel onverwacht voorgevoel dat hij elk woord dat hij zei, had gemeend.