Dazzle(191)

'Ik denk er niet aan! Jij bent de oudste. Jij hebt de plicht het te doen.'

'Laten we het maar samen doen. We kunnen haar ook een briefje schrijven en een maand naar het buitenland gaan,' zei Valerie. Het duizelde haar als ze aan alle mogelijkheden dacht.

'Is een jaar niet beter?'

'Verdraaid. Ik ben niet bang voor moeder, al ben jij dat wel. Ik doe het,' verklaarde Valerie.

'Ik ben ook niet bang voor haar! Ik doe het,' zei Fernanda en blies uitdagend haar haar voor haar ogen weg.

'Goed, dan kijk ik toe.'

'O, ellendeling. Je hebt me erin laten lopen.' Fernanda leunde opzij en kuste Valerie op de wang. 'Ik had eraan moeten denken dat je me dit altijd levert.'

'Het is mijn geheim en jij leert het nooit. Maar luister eens, Fernie, heus, we moeten haar wel een toelage geven. We weten dat ze dat altijd heeft verwacht als wij onze erfenis kregen.'

'Maar we hebben nog in geen jaren extra geld te verwachten,' protesteerde Fernanda.

'Maar toch moeten we nu iets voor haar doen. Een kleinigheid.'

'Iets heel kleins dan. En ze is toch zo dol op Marbella en heeft die villa daar al eeuwen. Eigenlijk heeft ze niet opeens zoveel geld nodig. Dat idee om naar San Clemente te verhuizen is gewoon krankzinnig.'

'Gelijk heb je,' vond Valerie. 'Het betekent natuurlijk wel dat ze tijdens de uitverkopen in New York komt winkelen, zoals altijd. Alleen is ze dan gedwongen bij jou te logeren.'

'Wat bedoel je met "gedwongen"?'

'Ik ben daar dan niet meer. Ik verhuis naar Philadelphia.'

'Valerie! Dat is toch maar een droom, een fantasie. Als je genoeg hebt van New York, kom je altijd met dat soort ideeën aanzetten. Maar je meent het toch niet écht?'

'Toch wel, Fernie. Deze keer wel. Ik heb eindelijk ingezien dat ik weg wil, vooral omdat ik nu naar Philadelphia kan gaan zonder... nou ja, zonder... in New York voor schut te staan, al klinkt dat krankzinnig. Maar die angst is met de miljarden uit Hongkong verdwenen. Jarenlang heb ik het gewoon niet gedurfd.'

'Je weet dat nóg iemand eens heeft gezegd dat hij liever in Philadelphia zou willen zijn, hè?'

'Nee, maar wie het ook was, hij had gelijk.'

'W.C. Fields. Het staat op zijn grafsteen,' giechelde Fernanda.

'Fernie, de arme man had daar vermoedelijk geen familie en vrienden,' zei Valerie met een gelukzalig lachje dat haar opeens een lieve, knappe vrouw maakte.

'Maar ik zal je erg missen, heus waar. Wat moet ik zonder jou beginnen?'

'We kunnen telefoneren zoveel we willen, en je kunt op bezoek komen en ik kan eens een paar dagen bij jou komen logeren... het is maar een reis van anderhalf uur.'

'Maar miljoenen kilometers in levenshouding.'

'En daar gaat het me nu net om; daarom verhuis ik. Het zal heerlijk zijn ontspannen in Philadelphia te kunnen wonen. Zo zalig gezéllig. Zodra de flat in New York is verkocht, neem ik het geld op, zoek een volmaakt huis - ik weet precies hoe het eruit moet zien - ontspan me totaal en ga al mijn oude vrienden opzoeken, nog voordat ik met de inrichting ga beginnen. Misschien richt ik het nooit echt in, doe alleen overal hoezen overheen. Dat is helemaal Philadelphiastijl. Verrukkelijk!'

'Vergeet je Billy niet?'

'Hij moet het maar accepteren. Ik heb al lang genoeg gedaan wat hij wilde. Hij kan veranderen als het moet, en als Billy met mij getrouwd wil blijven, dan doet hij dat maar. Zo niet - dan leef ik verder zonder hem, en zal me best redden. Ik heb geen zin in een man die niet uit die giftige stad weg wil.'

'Goed zo.'

'Billy heeft me de laatste tijd wel twee keer per dag opgebeld. De arme ziel is absoluut hulpeloos zonder mij, en dat weet hij. Ik denk niet dat hij het me erg moeilijk zal maken als hij inziet dat het me ernst is. Ik ben heel zeker, Fernie. Vreemd eigenlijk dat het gevoel dat we over een tijdje, en wie weet over hóe lang, rijk zullen zijn, je nu toch al een heel andere instelling geeft. Rijk en machtig, zo voel ik me.'

'Het is helemaal een kwestie van instelling,' zei Fernanda peinzend.

Al luisterend naar Valerie had ze ingezien dat er eigenlijk niets ter wereld was wat ze wilde hebben en nog niet had. Ze had zo dolgraag superrijk willen zijn, alleen omdat ze doodsbang was ouder te worden. Hoe had ze ooit kunnen denken dat een jonge man de oplossing van haar problemen zou zijn? Of wat voor man dan ook? Georgina. Haar Georgina... ze wilde dat ze het aan Val kon vertellen, maar wist dat het niet mogelijk was. Althans nog niet, misschien nog in geen jaren, en misschien ook nooit.

'Ik zal Jimmy en sir John het nieuws vertellen,' bood Fernanda plotseling aan nadat ze een tijdje hadden gezwegen.

'O, nee - dat wil ik voor geen geld missen! We zullen het samen aan hen vertellen. Ik kijk ernaar uit Jimmy zijn leugens en gedraai eens voor te houden. Wat voor commissie zou hij hebben gekregen? Het moet heel wat zijn geweest, want hij was er zo fel op de zaak in kannen en kruiken te krijgen. Het ergste is dat het hem nog bijna was gelukt ook. Als ik aan dat plan van hem denk, Fernie... Ik zeg het tegen jou en niemand anders, maar ik rilde van zijn idee voor een andere versie van Monte Carlo, en ik liet me nog bijna door hem bepraten ook! Wat waren we toch goedgelovig... onvergeeflijk.'