Dazzle(188)

Ze begon met het verhaal van de zoekpartij en kwam bij de ontdekking van de kaart in de manuscriptenverzameling van het Huntington Museum en de vertaling van het verbond van Bernardo Valencia waarin hij de belofte had hernieuwd die Teodosio Valencia in 1808 had afgelegd.

'Michael Kilkullen,' zei Jazz terwijl ze naar de kaart wees, 'onze betovergrootvader, respecteerde het verbond en zijn zoon ook. Dat bewijst die brief. Het is ook een duidelijke reden waarom de ranch nooit is verkocht, waarom hij intact van het ene hoofd van de familie naar de andere is overgegaan. Vader zei altijd dat hij als kind aan zijn grootvader had moeten beloven nooit het kleinste stukje land te zullen verkopen.'

'Ik herinner me dat hij dat eens zei... maar het is een totaal verouderd standpunt,' hield Valerie vol.

'O, Val, neem het niet zo letterlijk; het is familiegeschiedenis,' protesteerde Fernanda.

'Nu vallen jullie beiden me toch in de r ede,' zei Jazz en ging voort hun te vertellen hoe ze naar de Schildwachtrotsen had gezocht, en hoe alles was verder gegaan tot de dag waarop ze Rosemont en sir John haar bewijs had voorgelegd en had gehoord dat het wettelijk waardeloos was.

'Jij dacht dus dat we dit alles al wisten. Jazz, en toch bracht je ons vandaag hierheen,' zei Valerie en er klonk duidelijk argwaan in haar stem door. 'Waarom? Wilde je ons het gevoel geven dat we verkeerd handelden? Het verleden niet in ere hielden? Verdorie, dat oude verbond is minstens tweehonderd jaar geleden gesloten - in een tijd dat het Bernardo Valencia geen cent kostte om zoiets te beloven - dat weet je net zo goed als ik, en ook dat tegenwoordig in deze moderne wereld niemand meer zoiets zou doen.'

'Val, ik was nooit van plan je ergens van te beschuldigen. Ik wilde dat je iets zou vóelen, en ik wist dat de enige plek waar je iets zou kunnen voelen hier was, met de hele ranch voor je uitgestrekt, en niet in een hotelsuite. Valerie! Fernanda!' Jazz verhief haar stem. 'Is het ooit tot jullie doorgedrongen dat, als dit land eenmaal is verkocht, het nóóit meer kan worden vervangen ? Een van de prachtigste plekjes ter wereld zal voor eeuwig verdwijnen onder miljoenen kubieke meter beton, steen en marmer. Denk eens aan al die mensen die kostbare voorwerpen kopen: antiek, oude meesters, Chinese serviezen en Aubusson-kleden. Daar stoppen ze hun nieuwe huizen mee vol om iedereen te laten zien hoe rijk ze zijn. Ze bouwen kastelen, eilanden, wijngaarden. Maar niet één van al die rijkste mensen in Amerika zou onze ranch kunnen kopen zonder zijn hele fortuin en meer op tafel te moeten leggen. Kijk eens om je heen! Dit land is ons geboorterecht, en als het eenmaal weg is, kan geen macht ter wereld het ooit vervangen. Als wij het niet verkopen, zullen we onvoorstelbaar rijk zijn.'

'Maar je kunt iets onvoorstelbaars niet uitgeven,' zei Valerie effen.

'Jazz, dit land is te veel geld waard om het te behouden. We kunnen ons niet veroorloven het vast te houden.' De stem van Fernanda klonk bijna klaaglijk, maar wel positief.

'Wacht even. Jullie moeten me niet verkeerd begrijpen. Ik stel niet voor dat we al het land zelf houden. Dat kan natuurlijk niet. Maar ik vraag jullie wél over een alternatief na te denken.'

Jazz wees zuidwaarts, naar het gebied dat door de Tweelingrotsen werd beschermd en waar enorme weidegronden lagen. 'Daar in de verte, bij de oceaan, maar niet pal ernaast, zouden wij drieën een heel nieuwe stad kunnen neerzetten, een soort steeds dorp voor enkele tienduizenden mensen. Uiteindelijk zouden daar tachtigduizend bewoners kunnen wonen en aan alle kanten omringd zijn door maagdelijk landschap. Het zou in de toekomst een groot rendement opleveren en elk jaar in waarde toenemen, en je zou er trots op kunnen zijn op een manier zoals dat nooit het geval zou zijn met het ontwikkelingsproject waarover Jimmy Rosemont het die dag in het Ritz had.'

'Wat mankeert er aan dat plan?' vroeg Valerie uitdagend.

'O, Valerie! Ik ken je misschien niet zo goed als Fernanda, maar één ding weet ik absoluut zeker - jij zou voor geen goud ter wereld in zo'n oord willen wonen! Je zou er doodziek van worden.'

'Het is niet voor mij ontworpen,' antwoordde Valerie. 'Wat heeft dat in 's hemelsnaam te maken met de commerciële waarde?'

'O, die huizen en flats worden wel verkocht; daar twijfel ik niet aan. Die maximale veiligheidsmaatregelen zullen al die mensen wel bevallen, die wapenhandelaren en speculanten - al die lui die nog niet in de gevangenis zijn beland - mensen die geld van malafide zaakjes witwassen, en al die buitenlandse oliemiljardairs. Het zou een enclave worden voor bange rijke mensen uit de hele wereld, op een kluitje bij elkaar en druk bezig elkaar in geld uitgeven te overtreffen. Kun je je ook maar bij benadering voorstellen hoe vader het zou hebben gevonden zijn geliefde ranch veranderd te zien in zo'n bewaakte speelplaats voor megarijken? Je zult het niet kunnen ontkennen, Valerie; dat plan houdt alleen in dat er een citadel wordt gebouwd om mensen te beschermen die niets gemeen hebben dan een afschuwelijk lege en pronkzuchtige manier van leven - zo ben jij niet, Valerie!'