Dazzle(193)

'Gregory? Wie is dat?'

'O, Jazz, je bent gek. Gregory Nelson, je toekomstige schoonvader.'

'Is Casey's vader hier deze week geweest?'

'Jazz, waar was jij dan?' 'Ik... ik... ik weet het echt niet. Ergens naar op zoek, denk ik. Ik heb soms net het gevoel als die ridders in de Middeleeuwen moeten hebben gehad als ze op zoek gingen naar de een of andere graal. Als zo'n man dan honderd jaar later thuiskwam, was iedereen weg die hij had gekend en niemand herinnerde zich meer wie hij was en waarom hij was weggegaan.'

'Het is maar een maand. En geloof me, je bent niet vergeten,' zei Red plagend.

'Maar ik wist niet eens dat Casey's vader hier was!'

'Hij was hier maar één of twee dagen, voor zaken, en belde me toevallig.'

'Hoe wist hij jouw nummer?'

'Ik denk dat Casey het hem heeft gegeven. Jazz, het was alleen maar een lunch onder vrienden. Tenslotte hebben we jou en Casey gemeen.'

'Lunch. Waarom klinkt lunch altijd zo veelbetekenend, veel meer dan een diner?' Jazz was hevig geïnteresseerd.

'Begin nou niet,' waarschuwde Red haar.

'Laat maar! Het is veel te snel om al over dat soort dingen te denken.'

'Veel te snel,' gaf Red plechtig toe.

'Ik weet niet wat me bezielde.'

'Ik accepteer je verontschuldigingen.'

'Waar zijn jullie naartoe gegaan? Waar hebben jullie over gepraat? Is hij zo aardig als ik denk dat hij is? Zie je hem nog eens terug?'

'Jazz!'

'Ik ben alleen maar nieuwsgierig. Ik ken hem nauwelijks; ik heb hem maar één keer ontmoet. Maar, Red, waarom zou je geen nieuwe vrienden mogen hebben? Je zei zelf dat het leven doorgaat.’

'Ga naar huis voordat ik je een pak rammel geef.'

'Goed, goed, ik ga al.'





Om negen uur 's avonds was Jazz terug op de haciënda. Ze haastte zich onmiddellijk naar de keuken waar alleen een lichtje boven de kachel brandde. Er stond een pot chili op met een kort en bondig briefje van Susie erbij waarin ze schreef, dat ze dit had achtergelaten voor het geval er misschien iemand was die thuis wilde eten, maar dat niemand de laatste tijd meer om etenstijd aanwezig was. Er was geen boodschap van Casey en nergens in huis was een teken van leven te bespeuren. Er stonden nergens bloemen in een vaas en geen vuur fleurde de donkere huiskamer op waar de massieve Spaanse meubels in de halve duisternis bijna spookachtig aandeden. Ze deed de deur naar de veranda open en zelfs de nachtelijke hemel met zijn geluidjes van ruisende bladeren en de kathedraal die de sterrenhemel boven dit alles vormde, leek ver weg, niet onvriendelijk, maar alsof er totaal geen band met haar bestond.

Jazz ging op een keukenstoel zitten en dacht na over een opeenhoping van plotseling onheilspellend lijkende gebeurtenissen. Casey's vader was in Californië geweest, hier, maar Casey had er met geen woord over gesproken. Casey was al de hele dag voor zaken in Los Angeles en dat was de zoveelste keer deze week, maar ze had het nu pas gemerkt. Vandaag was hij zonder enig woord van uitleg of afscheid vertrokken. Hij sliep al een paar nachten in een van de logeerkamers, hoe lang al wist ze eigenlijk niet. Het had haar niet kunnen schelen.

Casey! Stap voor stap had hij met haar de zoektocht gemaakt die op de kaart stond en die naar de Schildwachtrotsen moest leiden. Zijn beloning was geweest dat ze zijn bestaan gewoon vergat. Al haar woede over het oordeel van haar advocaat had ze op Casey botgevierd. Ze had zich gedragen alsof hij er op de een of andere onnaspeurlijke manier schuld aan had dat zij geen wettige bewijzen kon aanvoeren. Ze had haar nederlaag niet met hem gedeeld, alleen haar triomf. Casey wist ook wel dat je een overwinning met iedereen kon vieren, zelfs met een vreemde, maar als je verliest wend je je tot degene die van je houdt.

Waarom had ze Casey uit haar leven verbannen juist toen ze hem het hardst nodig had? Jazz zat in de halfdonkere keuken en er stroomden tranen over haar wangen. Ze begreep zichzelf niet. Langzaam, aarzelend, in feite tegen haar eigen wil in, zag ze in dat ze nog steeds doodsbang was zich te laten gaan en iemand te vertrouwen - al wilde ze Casey graag in vertrouwen nemen. Hij had haar niet teleurgesteld - nog niet - maar als ze zich eens vergiste? Als Casey haar uiteindelijk ook in de steek zou laten? Anderen hadden dat gedaan. Zou het niet veiliger zijn hem zelf weg te sturen voordat het gebeurde?

Maar kon ze voortleven als ze niemand meer vertrouwde nu haar vader was gestorven, vroeg Jazz zich af. Was het niet beter iets te wagen - zelfs al verloor ze - dan een leven te verkiezen waarin ze alleen op zichzelf kon rekenen? Zou de mogelijkheid dat ze in de steek werd gelaten dan niet evenzeer haar toekomst beheersen als dat met het verleden was gebeurd?

Ze stond resoluut op. Ze had zichzelf vragen gesteld en enkele nodige antwoorden gekregen, maar ze wilde die avond niet verder piekeren. Er bestond maar één onmiddellijk antwoord op een werkelijk belangrijke kwestie. Waar was Casey's fax?