Dazzle(192)

'Van hem of van ons?'

'Van beiden,' antwoordde Valerie ronduit.

'Hm.' Er verscheen een ondeugend lachje om Fernie's lippen. Jimmy Rosemont was zo verschrikkelijk, zo walgelijk! Ze verheugde zich erop zijn gezicht te zien als zij hem zouden vertellen dat ze hadden besloten niet tot verkoop over te gaan. Hem zouden zeggen dat zij het erover eens waren het gerecht onmiddellijk te vragen de tijdelijke beheerder te ontslaan en de ranch aan hun drieën over te dragen. Georgina had wel laten doorschemeren dat ze Jimmy's plannen op zijn gunstigst vulgair vond. Ze zou het enig vinden dat zij nu hadden besloten er niet mee door te gaan, en de enorme teleurstelling over dat bericht zou zelfs Jirnmy's libido maandenlang afremmen.

'Val, zou je vinden dat ik gek was als ik zei dat... och, laat ook maar.'

'Wat is er? Je vertelt het me straks toch.'

'Ik ben eigenlijk heel anders over Jazz gaan denken. Ik... ik vind haar best aardig. Heel aardig, zelfs.'

'Ik ook. Je moet iemand wel aardig vinden die je kan overhalen een snelverdiend miljard de rug toe te keren en dat op een manier dat je er nog blij om bent ook,' zei Valerie en de scherpe kantjes van de opmerking verdwenen door de warme toon waarop ze de woorden zei.

'Geen héél miljard,' zei Fernanda troostend. 'Vergeet de belasting niet.'

'Daar hoeven we ons nu niet meer druk om te maken. Ik wens alle erkenning te krijgen voor het feit dat ik de goede smaak en de wijsheid had een miljard af te wijzen, geen cent minder.'

'Valerie Kilkullen Malvern, Onze Lieve Vrouwe van het Ecologisch Evenwicht, Handhaving van Traditionele Waarden en Langzame Groei; Blauwbloedige Koningin van de Natuurbescherming, Nieuwe Heldin van het Gebruik van het Land.'

'Bravo, Fernie. Ik had het zelf niet mooier kunnen zeggen. Wat Jazz betreft... ik heb haar eigenlijk tot vandaag nooit goed leren kennen. Ik ben er trots op dat ze mijn zusje is en ik vind het fijn dat we met ons drieën een stad gaan bouwen... Jij en ik waren net kinderen, we beschouwden haar nog steeds als de vijand, de rivale - maar alweer dankzij moeder. Heb je er geen spijt van dat we haar vroeger zo hebben geplaagd? We noemden haar "weesmeid", weet je wel? Tjee, wat deden we misselijk. We waren een echt stel krengetjes.'

'Dat zeg je nu alleen maar omdat wij nu zelf ook wezen zijn,' zei Fernanda bedroefd.

'Dat is toch reden genoeg?'

'Moeten we het niet tegen haar zeggen? Hoe we ons nu voelen? Zeggen dat het ons spijt, of zo?'

'Och, Fernie, begrijp je dat dan niet? Heb je dat dan helemaal niet gemerkt? Jazz weet het al.'

'Ja, je hebt gelijk, maar toch... toch wil ik er op een goede dag iets over zeggen. O, Val, is het geen heerlijk nieuws over Jazz en Casey? Ik wist het natuurlijk allang - je kon het van het begin af al zien aankomen. Ze was niet van plan hem los te laten. En je weet ook wat dat betekent, hè? Een paar weken nadat we thuis zijn gekomen kunnen we onze koffers weer pakken en hierheen terugvliegen voor de bruiloft.'

'Fernie, houd in 's hemelsnaam op met dat gejammer. Het is enig. Ik word helemaal sentimenteel als ik over bruiloften denk, en ten slotte, vergeet niet dat wij de enige familie zijn die zij heeft.'





22


Zodra Valerie's auto de haciënda verliet, ging Jazz op zoek naar Casey. Joe Winter vertelde haar dat hij naar Los Angeles was gegaan terwijl zij uit rijden was; hij werd pas tegen het diner terugverwacht.

'Weetje ook waar ik hem zou kunnen bereiken?' vroeg Jazz dringend. Ze popelde om hem het geweldige nieuws te vertellen.

'Geen idee. Hij kan overal zijn.'

Jazz wilde niets tegen Joe zeggen voor ze met Casey had gesproken; teleurgesteld keerde ze naar de haciënda terug en belde Red op. De laatste tijd had ze haar vriendin evenzeer vergeten als alle anderen in haar leven, maar Red liet zich door Jazz overhalen om vroeg met haar in Newport Beach te gaan eten.

Jazz deed haar het hele verhaal en was verrukt dat Red alleen maar kon luisteren en eten en op de juiste plaatsen knikken en hoofdschudden. Tegen het eind van hun diner werd Jazz eindelijk iets minder spraakzaam.

'En wat heb jij de laatste tijd gedaan, Red?' vroeg ze ten slotte.

'Ik? Wat zou ik hebben móeten doen?'

'Je hebt toch zeker wel iets gedaan terwijl ik bezig was mijn beste vriendin te vergeten.'

'Ik heb de boeken gelezen waaraan ik steeds niet was toegekomen, heb over nobele dingen gedacht, lange wandelingen gemaakt, ben trouw naar mijn gymnastieklesje gegaan, heb naar muziek geluisterd, viooltjes verpot, augurken in het zuur gezet.’

'Dat is vast niet waar.'

'Toch wel, allemaal, behalve dat van de augurken. Ik probeer langzaam te wennen om zonder Mike door te leven. Ik heb trouwens ook geen andere keus, hè? Het leven gaat door. Het gaat niet geweldig, Jazz, maar ik voel me ook niet meer zo hopeloos ellendig. Het wordt elke week wat beter. Soms ga ik uit eten met kennissen, of vraag hen te eten. Deze week heb ik gezellig geluncht met Gregory toen hij hier was...'