Dazzle(194)

Toen Casey een uur later eindelijk weer op de haciënda terugkwam, brandde er alleen licht in de keuken. Hij liep erheen en vond Jazz bij de kachel staan terwijl ze in een pot roerde.

'Wat ben jij aan het doen?' vroeg hij geschrokken.

'De chili opwarmen. Ik dacht dat je wel wat zou willen eten wanneer je thuiskwam.'

'Ik heb al uren geleden gegeten,' antwoordde hij automatisch.

'Heb jij nooit honger voor je naar bed gaat? Ik altijd.'

Jazz draaide zich snel om en zag er in haar lange, witte japon met fijne plooien als de verpersoonlijkte romantiek uit. Tientallen meters chiffon zweefden om haar heen alsof ze aan het dansen was. Een blote, glanzende schouder zag er verlokkend uit en vanaf de andere hing een brede strook stof omlaag, maar die leek meer op de vleugel van een engel.

'Verdomme, wat heb jij... ?'

Jazz keek hem met haar goudkleurige ogen wijd open aan en schudde haar bronzen haardos die vanaf de schedel tot aan de uiteinden leek op te lichten.

'Dit is mijn japon van madame Grès, zie je dat niet? Degene die jij bijna ruïneerde. Na de Fiesta heb ik hem naar Parijs gestuurd, want er zijn maar vier mensen ter wereld die een japon als deze kunnen reinigen, en die wonen allemaal daar. Ze hebben er maanden zorgvuldig aan gewerkt; het vroeg niet zo'n concentratie als het restaureren van de Mona Lisa, maar toch-‘

'Verwacht je van mij dat ik begrijp waarom je hem nu hebt aangetrokken terwijl je chili opwarmt?'

'Je zou kunnen proberen het te raden. Nee? Goed dan, ik zal het je vertellen. Als je er nu weer chili overheen morst, en dat zal je zeker doen, je zult het niet kunnen vermijden, dan zal ik liefjes lachen zoals een dame hoort te doen en zeggen: "O, het is niet erg, schat, laat maar. Het is tenslotte geen nieuwe japon".' Ze draaide zich om en roerde vlijtig verder.

Casey was in een paar passen de keuken door en pakte haar met zijn grote handen bij de schouder.

'Leg... die... lepel... neer,' beval hij, 'en doe het heel voorzichtig.'

Zodra Jazz het had gedaan, draaide hij haar om en liep achteruit, maar zonder haar los te laten. Toen ze een eind van de kachel af waren, bleef hij staan.

'Goed zo, en waar gaat het nu eigenlijk om?' vroeg hij zachtjes. Ongerust dacht hij dat alle spanningen haar te veel waren geworden. Hij had haar niet alleen moeten laten, maar hij had dit nooit verwacht.

'Ik vond dat de enige manier om met jou alles weer in orde te brengen helemaal opnieuw beginnen was,' zei Jazz heel normaal, maar haar ogen verraadden dat ze nerveus was. 'En ik wilde die chili niet laten bederven en die mooie japon draag ik bijna nooit en ik dacht: Is het niet goed Casey eens te laten zien dat ik toch niet zo lastig ben als hij denkt? Daden doen meer dan woorden, dacht ik, en als hij met de chili morst of het me naar mijn hoofd gooit zoals hij de eerste keer deed om mijn aandacht te trekken, dan moet ik daarboven staan - en je hoeft me niet aan te kijken alsof ik gek ben geworden; ik ben volkomen bij mijn verstand.'

'Ik héb het niet naar je hoofd gegooid!'

'Ik wil je wel geloven, of, liever gezegd, ik geloof wel dat jij dat gelooft, en dat is hetzelfde. Laten we alleen maar zeggen dat er altijd twee lezingen van die ene episode zullen bestaan en beide zijn waar.'

'Lieve God, zorg dat deze vrouw me niet van mijn verstand berooft,' smeekte Casey en sloeg zijn ogen ten hemel.

'Maar, lieveling, ik moet iets heel bijzonders doen om jou te laten geloven dat ik beter ben dan jij denkt,' hield Jazz koppig vol.

'Ik wil je niet beter hebben, een beter iemand zou een ander iemand zijn, en ik wil de oude, onverbeterde versie, de onmogelijke.'

'Maar je wilt me dus wel hebben? Door mijn eigen schuld ben je je dus niet gaan afvragen of het niet verstandiger was je te bedenken. Ik heb zo raar gedaan. Casey, ik weet dat ik me schandalig tegenover jou heb gedragen, maar ik was doodsbang dat ik je had afgeschrikt. Als ik niet had gezien dat je fax er nog aangesloten en wel stond, zou ik ervan overtuigd zijn geweest dat je genoeg van al mijn grillen had en was weggegaan.' Alle angst die Jazz had gekoesterd, was in haar stem te horen.

Casey schudde verbijsterd zijn hoofd. Ze was toch een rare. Hij hoopte maar dat het niet besmettelijk was. Eén in de familie was genoeg.

'Jazz, weet je nog toen we ons verloofden?' vroeg hij zo geduldig alsof hij tegen een klein kind praatte. 'Dat is toch niet zo lang geleden, is het wel? Zeg: "Nee, Casey, dat is niet lang geleden."-'

'Nee, Casey, dat is niet lang geleden,' herhaalde Jazz zo opgelucht dat haar stem beefde.

'Goed zo. Heb ik toen niet tegen je gezegd, dat ik de rest van mijn leven met jou wilde doorbrengen? Dat ik je nooit weer wilde laten gaan? Als jij denkt dat het voor mij enig verschil in mijn liefde voor jou uitmaakt als jij afwezig en afstandelijk doet, dan heb je het mis. Dat zal nooit het geval zijn.'

'-"Dat zal nooit het geval zijn."' Jazz viel hem om zijn hals zonder enige notitie te nemen van de meters verkreukelde chiffon die niemand in Californië kon strijken. Zo kon ze uren blijven staan, dacht ze, met haar hele gewicht tegen zijn lichaam aan. Het was zo'n veilig gevoel... zo intens veilig.