Dazzle(189)

'Ik heb nooit gezegd dat ik daar wilde wonen,' snauwde Valerie en beet op haar lippen. 'Mijn persoonlijke voorkeur heeft er niets mee te maken.'

'Ja, maar dat oord zou wel je naam dragen. "Rancho Kilkullen", zoals die gluiperige Rosemont het noemde. En zelfs als we er een andere naam aan gaven, denk je dan dat niet iedereen zal weten dat de gezusters Kilkullen de Spaanse landtoewijzing van hun familie te gelde hebben gemaakt, een stukje Amerikaanse geschiedenis dat acht generaties teruggaat, en dat zij hun eigendomsrecht aan een stel bankiers uit Hongkong hebben verkocht? Het zou een geweldig verhaal worden, overal ter wereld. We zouden met al die publiciteit geconfronteerd worden - en die zal niet mals zijn, dat verzeker ik je - en het zou ons de rest van ons leven blijven achtervolgen, en ook je kinderen nog. En je weet vast wel dat hen dat tot in de grond zal bederven. Wat ons betreft, wij krijgen met de roddelpers te maken; de drie zussen die elk een miljard voor hun land kregen. De media zullen ons stap voor stap blijven volgen. Dat is een van de redenen waarom de mensen die allang rijk zijn in dit land - en in elk beschaafd land - zo zorgvuldig hun best doen niet op te vallen. Zie je ooit iets in de kranten over die oude, rijke, Amerikaanse families?'

'Och, verdraaid,' zei Valerie en kromp bij de woorden van Jazz in elkaar.

'Jazz, je bent verschrikkelijk!'jammerde Fernanda.

'Dat weet ik wel, Fern. Geld heeft iets dat bijna onweerstaanbaar is, vooral zoveel geld. Het is afgrijselijk verleidelijk. Je kunt het eigenlijk niet weigeren. Of van het idee het te bezitten afzien. De werkelijkheid zou ons ellendig maken. Vader heeft van ons alle drie veel te veel gehouden om zoiets te laten gebeuren... maar hij heeft een afschuwelijk testament gemaakt. Zijn liefde voor ons heeft hem daar niet tegen beschermd.'

'Maar ik dacht dat... méér... juist heerlijk zou zijn,' jammerde Fernanda.

'Hoezo?'

'Och, verdraaid, Jazz, ik heb geen plannen gemaakt om het uit te geven. Ik vond het zo opwindend om eindelijk een echte rijke erfgename te zijn en nu probeer je het me allemaal af te pakken.'

'O, nee, dat bedoel ik niet! We zijn rijke erfgenamen... wij zijn de enige Kilkullens die nog over zijn. Daar kan niemand iets aan veranderen, Fernie. In zijn testament zei vader dat hij dacht, dat wij wel zouden weten wat we met onze erfenis moesten doen. Hij moet vertrouwen in ons verstand hebben gehad - al heeft dat testament het ons niet gemakkelijk gemaakt.'

Jazz keek haar beide zussen beurtelings aan en dwong hen haar aan te kijken; ze móesten horen wat ze zei en de waarheid van haar woorden tot zich laten doordringen.

'Als ik eraan denk hoe graag hij jullie altijd wilde overhalen hier te komen logeren, en hoe hij jullie beiden miste toen je groter werd, zo ver weg, en hoe verdrietig hij was, elke keer als jullie moesten vertrekken, dan doet mijn hart pijn. De enige keer dat hij er echt op stónd dat jullie kwamen, was altijd ter gelegenheid van de Fiesta. Anders smeekte hij nooit. Hij was te trots om zijn gevoelens te tonen en diezelfde koppige trots heeft hem er altijd toe aangezet zelfs geen klein stukje land te verkopen. Dankzij het speciale karakter van vader, al was hij soms nog zo moeilijk, hebben wij een prachtig stuk Californië geërfd... een deel van het land dat ongelooflijk waardevol is geworden, alleen maar om zijn ligging. Wat belangrijk is... héél belangrijk... is hoe wij besluiten het te gebruiken, wat wij ermee willen doen.'

'Jazz, je houdt daar een hele preek,' zei Valerie en zuchtte bijna. 'En ik vind het vreselijk als mensen tegen me preken.'

'Daar kan ik niets aan doen, Valerie. Ik heb nu gezegd wat ik tegen jullie wilde zeggen, omdat ik er nooit weer een kans voor zal krijgen. Luister nog even verder naar me. Vergeet niet dat ik heb gezegd, dat ik alle papieren zou ondertekenen die jullie maar willen, als dit alles niets voor jullie betekende!'

'Het ziet ernaar uit dat ik geen andere keus heb.'

'We kunnen hebzuchtig zijn, dingen doen waarvan we weten dat vader het nooit zou hebben gewild en onmiddellijk de grond aan de hoogste bieder verkopen,' ging Jazz door. 'Dan gaan over een paar maanden de bulldozers aan het werk en wij zijn drie heel rijke vrouwen met meer geld dan we ooit kunnen uitgeven. Dan is het geld ons de baas, in plaats van andersom. Dat geld vermeerdert zich en het wordt een soort spel dat niets meer met mensen en de waarden van het leven heeft te maken. Dat is één mogelijkheid.'

Jazz stond op en breidde haar armen uit alsof ze de hemel, de oceaan, de berg en de pas weer groen wordende weidegronden wilde omhelzen en aan haar zussen aanbieden.

'Maar we kunnen ook tegen de wereld zeggen dat ons erfdeel niet te koop is,' riep ze uit. 'We kunnen beslissen dat we niet het onderste uit de kan willen hebben om meer dan voldoende te bezitten. We hoeven aan niemand te verkopen, we kunnen het recht dat we er zelf op hebben, gebruiken om dit land te beschermen zoals dat al door zeven generaties in onze familie voor ons is gebeurd. We kunnen het verstandig en goed gebruiken. Begrijpen jullie dat? Voelen jullie dat niet ook?'