Dazzle(190)

'Luister eens, Jazz,' zei Valerie aarzelend, 'ik kan niet ontkennen dat je in zekere zin gelijk hebt als je zo op je zeepkistje staat te redeneren - maar wij weten niets concreets af van die dingen waar jij het over had, nieuwe steden en dorpen. Jij bent geen stedenbouwkundige en wij ook niet; we hebben geen van drieën ervaring op dat gebied. Je bent alleen maar een idealistisch droomstertje dat haar ideeën goed kan verkopen.'

'Valerie, Fernanda, ga allebei eens staan en zeg me of je die grote rots daar in het zuiden ziet?' Jazz wees naar een enorm rotsblok dat door een gletsjer was achtergelaten. Het was veel te groot om door mensenhanden te kunnen worden verplaatst. Het enorme stuk steen lag veel dichter bij de oceaan dan de esdoorn waaronder zij zaten.

Fernanda en Valerie gingen staan, tuurden naar de rots en knikten.

'Vanaf die rots,' ging Jazz verder, 'kun je gronden zien die bijzonder uitgestrekt en bebost zijn. Ze zetten zich tot aan de oceaan voort en vormen zachte hellingen en het hele gebied is omstreeks vierduizend hectare groot, denk ik. Daar zou de nieuwe stad kunnen verrijzen, vanaf de grote rots omlaag en alle richtingen op, behalve noordwaarts.'

'Maar, Jazz, dat is zo'n geïsoleerde plek!' riep Fernanda uit. 'Als je niet weet dat het daar ligt, vind je het nooit.'

'Dat lijkt maar zo, Fernie. Aan de andere kant van die helling ben je vlak bij de Pacific Coastal Highway, maar het terrein wordt van de weg gescheiden door een brede strook eiken en kreupelhout. Ik rijd al jaren overal op de ranch rond, en ik ben daar maar een tiental keren geweest. Zelfs als het daar helemaal werd vol gebouwd, zouden we nog twintigduizend hectare voor ranching overhouden.'

'Wat voor inkomen zou een stad daar ons verschaffen?' De vraag van Valerie was heel direct en praktisch.

'In het begin: niets. Maar uiteindelijk vele miljoenen per jaar. Hoe meer huizen er worden gebouwd, hoe meer zakengebouwen verrijzen, des te meer stijgt ons inkomen. De mensen die daar wonen hoeven niet elke dag uren te reizen om bij hun werk te komen - er is vlakbij werk genoeg voor iedereen.'

'Het klinkt mij wat... gewoontjes in de oren, als je het mij vraagt,' zei Fernanda teleurgesteld. 'Je zei iets over een modern dorp dat toch ouderwets is en daarna kom je met iets aan dat kenmerkend is voor Orange County: voorsteden en zakengebouwen.'

'Natuurlijk is het net zoiets als Orange County,' zei Jazz. 'Maar niet helemaal, Fern, dat zeker niet.'

'In hoeverre niet?' informeerde Valerie die de vraag niet voor zich kon houden.

'Ik ben blij dat je dat vraagt. En als je het niet had gedaan, dan had ik het jullie toch verteld.' Jazz lachte uitbundig. Het was heel moeilijk geweest Valerie zover te krijgen die vraag te stellen, maar nu stond de deur open...

Jazz sprak nu snel en zakelijk. Ze gaf eerst de grote lijnen aan en ging toen tot de details over die ze heel nauwkeurig afschilderde. Nadat ze haar zussen haar ideeën over de nieuwe stad uit de doeken had gedaan, zwegen ze en beiden waren in gedachten verdiept. Er verrezen zoveel beelden voor hun ogen, dat ze er door werden verbijsterd, maar het was ook spannend. Ze keken elkaar zelfs niet aan, maar eindelijk begon Valerie te spreken.

'Ik kan je één ding zeggen, Jazz, je hebt dit alles niet zover doorgedacht als ik zou hebben gedaan. Het is, bijvoorbeeld, onmogelijk om geen cadeauwinkels op te nemen in je plannen als er hier zoveel mensen wonen - dat soort zaken zou hier een goudmijn zijn, vooral met alle baby's die hier vroeg of laat zullen worden geboren. En je moet een aantal goede kaaswinkels hebben, delicatessenzaken en prima bloemisten. Mensen willen prettig leven, weet je, en feesten geven. En heb je er wel aan gedacht, dat niet iedereen alleen tennisschoenen draagt? Er moet een goede schoenreparatiezaak komen, anders lopen de mensen met scheve hakken en loswapperende zolen rond.'

'Je hebt volkomen gelijk, Val!' Jazz sloeg haar armen om haar halfzus en knuffelde haar. 'Wat zouden we zonder jou moeten beginnen?'

'Je hebt het niet over theesalons gehad, alleen maar over cafés en espressobars,' snoof Fernanda. Jazz was slim, maar ze had echt niet alles overwogen. 'Een lekker kopje thee kan je zo opfleuren. En er moet een jachthaven komen, want al die mensen zullen de zee op willen. Je kunt wel zeggen dat het strand onberoerd moet blijven... maar we kunnen niet alleen maar mooie huizen bouwen met een prachtig uitzicht op de oceaan en verwachten dat niemand naar het water zal trekken.'

'Nee, Fernie, dat is onmogelijk.' Jazz omhelsde nu haar beide zussen en danste toen van vreugde in het rond. Eerst lachten ze alle drie, en toen huilden ze een beetje, samen, ten dele omdat ze zo opgewonden waren, maar ook omdat ze voor het eerst in hun leven het gevoel hadden dat ze zussen waren.

'Wie vertelt het nieuws aan moeder?' vroeg Fernanda toen ze het hek van de haciënda uitreden.

'Ik beveel jou daarvoor aan,' zei Valerie lachend. 'Je hebt toch altijd ruzie met haar. Wat meer doet er niet toe.'