Dazzle(187)

Verbrand en verwaaid was ze van haar zeilbootje teruggekomen, maar intussen had ze besloten nog een laatste poging te doen Valerie en Fernanda om te praten. Ze dacht geen ogenblik dat ze hen van gedachten kon laten veranderen, maar dan had ze tenminste zelf het idee dat ze werkelijk alles in het werk had gesteld om Portoloa Peak te redden.

Voordat Fernanda en Valerie kwamen, had Jazz een van de vaquero's gevraagd drie paarden te zadelen in de hoop dat haar zussen mee uit rijden zouden willen gaan. Nu kwamen ze het huis uit in hun oude rijkleding die ze hadden laten liggen toen ze na de begrafenis hun spullen hadden ingepakt.

'Waar gaan we heen?' vroeg Fernanda.

'Een eind voorbij de kom, naar het hoger gelegen land.'

'Dat begrijp ik,' zei Valerie en besteeg haar paard. 'Je wilt ons overtuigen met het landschap, hè, Jazz?'

'Min of meer. Kom maar mee.' Jazz reed voorop met Limonada en Valerie en Fernanda draafden achter haar aan. Toen ze eenmaal de steile kant van de kom achter zich hadden, zette Jazz haar rode vos tot een galop aan. Een van de dingen die zij en haar zussen gemeen hadden, was dat ze alle drie in vaquero-stijl konden rijden, dacht Jazz.

De bestemming van Jazz was een eenzame esdoorn die ergens op een hoogte stond, zo'n kilometer of twaalf van de haciënda verwijderd. Gezien de topografie van het land had je van daaruit een bijzonder wijds uitzicht dat een goed idee gaf van de grootsheid van de vijfentwintigduizend hectare grote ranch. En je was daar ver genoeg van Portola Peak; je kon de berg wel zien, maar op een manier die onmogelijk was als je er dichterbij kwam. De oude esdoorn was vermoedelijk het meest centrale punt dat je op het waaiervormige land kon vinden, al kon je er de hele dag op rondrijden zonder bij een grens te komen.

Terwijl ze over de hoge, pas weer groene heuvels reden en de kudde grazende koeien vermeden, keek Jazz nu en dan om naar haar zussen die haar bleven volgen. Zo in het zadel waren het heel andere vrouwen dan binnen. Plotseling besefte ze dat ze in al die jaren nooit zo met hen uit rijden was gegaan.

'Goed, Jazz, wat nu?' vroeg Valerie toen ze bij de alleenstaande esdoorn waren aangekomen. De velden die vandaar omlaag glooiden, waren verlaten en er verscheen net nieuw gras op de weiden die zo verbrand waren, dat ze de kleur van leeuwenmanen hadden. Een paar wolkjes dreven om Portola Peak. Ze zagen de golven tegen Valencia Point stukslaan, maar waren te ver weg om de branding te horen. In de stilte van deze uitgestrekte, rustige, hooggelegen gebieden leek de wereld heel ver weg.

Jazz spreidde een deken uit op het nog vochtige gras. 'Willen jullie niet gaan zitten? Dat is wel zo gemakkelijk.'

'Het wordt steeds merkwaardiger,' mompelde Fernanda, maar ze viel op de deken neer.

'Vraag me nu niet om diep adem te halen en die schone lucht te voelen. We zitten hier niet op ademhalingsgymnastiek,' zei Valerie en ging keurig zitten.

'Ik wilde jullie hierheen brengen omdat het de beste plek is om jullie te laten zien welk deel door het verbond wordt bestreken en welk deel niet, zonder dat je omhoog hoeft te klimmen naar de Schildwachtrotsen.' De verklaring van Jazz klonk duidelijk en zakelijk en ze sprak als iemand die niets meer te verliezen heeft.

'Verbond?' informeerde Valerie.

'Wat voor rotsen zei je?' vroeg Fernanda automatisch.

'Kom nou, zeg, weten jullie daar niets van? Hebben ze jullie dan niets verteld? Daar hadden ze het recht niet toe - ze hadden het tegenover jullie niet mogen verzwijgen!'

'Jazz, heb jij sir John en Jimmy iets verteld wat ze niet aan ons hebben doorgegeven?' Valerie's stem klonk scherp.

'En of! Waar het om gaat blijkt helaas geen wettige regeling te zijn, maar hoe durfden ze het voor zich te houden? Jullie zijn er allebei evenveel bij betrokken als ik; het gaat ook om jullie erfdeel!'

'Wacht eens even,' zei Fernanda plotseling. 'Misschien heeft Georgina toch iets losgelaten. Zij zei dat Jimmy had verteld dat jij met een heel vreemd verhaal was komen aanzetten, "een soort folklore", had hij gezegd. Maar het was onbelangrijk en Jimmy wilde het niet belangrijker maken dan nodig was.'

'Wat een gemene smeerlap! Die arrogante, ellendige bedrieger! Het is te erg voor woorden dat hij jullie niets heeft verteld!'

Woedend liep Jazz naar het stapeltje papieren dat ze in haar zadeltas had gestopt voor het geval Valerie en Fernanda genoeg nieuwsgierigheid zouden tonen om de echte documenten te zien. Haar handen trilden van woede toen ze de kopie van de diseho op de deken uitspreidde en de andere papieren en foto's eromheen legde.

'Hij heeft jullie dus zélfs niets verteld over die brief van onze betbetovergrootmoeder! "Folklore", hij durft!'

Valerie was onmiddellijk in haar voorouders geïnteresseerd, al had het haar wel gerustgesteld dat Jazz zei dat het niet wettig was wat ze daar had.

'Jazz, begin bij het begin. Houd maar op al die papieren uit te spreiden, en vertel ons waar het nu eigenlijk om gaat,' beval ze. 'Alleen als je me belooft me niet steeds in de rede te vallen.' Plotseling kreeg Jazz weer een sprankje hoop. Haar vader had haar bij stukjes en beetjes de geschiedenis van de Valencia's verteld wanneer ze samen in de archiefkamer zaten, maar er bestond geen reden om aan te nemen dat zij hier ooit iets over hadden gehoord. Mike Kilkullen was er nooit de man naar geweest om op te gaan in oude familieverhalen, zelfs niet in die van zijn eigen voorouders.