1
In Californië heeft een aardbeving pas plaatsgevonden nadat de mensen er telefonisch met anderen over hebben kunnen praten. Als vrienden niet thuis zijn, is elke vreemde die de hoorn opneemt en een willig oor biedt, zelfs als hij of zij de beving maar heel even heeft gevoeld en kan bevestigen dat het echt is gebeurd, ook van harte welkom. De antwoorddienst van een tandarts, een tijdelijke kantoorkracht, een kindermeisje - allen zijn goede contacten om na een aardbeving mee van gedachten te wisselen. Pas na zo'n gesprek kan een inwoner van Californië de aardbeving echt accepteren en deze op haar merites beoordelen.
Vandaag was zo'n dag. Toen Jazz Kilkullen naar haar werk reed, was er een duidelijke maar onbelangrijke trilling geweest en het verkeer was een uur opgehouden. Maar ze had alleen in haar auto gezeten waarvan de radio bovendien al lange tijd kapot was, en het enige dat ze had gezien waren de geïrriteerde gezichten geweest van haar mede-weggebruikers, en daaruit had ze moeten opmaken wat er was gebeurd. Na veel oponthoud had Jazz ten slotte haar klassieke blauwgroen-met-crème Thunderbird uit 1956 op haar eigen parkeerplaatsje gezet, was uit de auto gesprongen en was in volle vaart de straat opgerend die van het parkeerterrein naar Dazzle, haar fotostudio, leidde.
Dat ze nu net vandaag zo laat moest zijn, dacht ze nijdig, terwijl ze langs enkele wandelende paartjes stormde die opzij gingen en bleven staan om haar na te kijken. De toeristen in Venice, Californië, waren al plezierig opgewonden door de kleine maar duidelijk voelbare beweging van de aarde en waren in een stemming om alles interessant te vinden wat ze in deze eigenaardige buurt beleefden. Het zien van Jazz bevestigde de reputatie van Venice alleen maar, waarvan werd gezegd dat die excentriek en enig in zijn soort was.
Op deze enigszins onheilspellende maar verder gewone vrijdagochtend in september 1990 holde dat meisje voort alsof de straat van haar was. Ze had een behoorlijk aparte hoed op, zo'n geval als je wel zag op foto's van vrouwen bij de paardenrennen op Ascot: een groot wagenwiel van zwart stro waarvan de rand was beladen met reusachtige, dansende, rode klaprozen. Haar roodwollen rok deinde een centimeter of vijftien boven haar knieën en onthulde een paar lange, fantastische benen in zwarte nylonkousen, gestoken in zwarte schoenen met hoge hakken. Dat moest toch wel een bijzonder iemand zijn, vonden ze terwijl ze haar nastaarden. Alleen een bijzonder iemand zou zo'n alles verbergende grote zonnebril opzetten en zo voortstormen zonder erbij stil te staan dat er wel eens andere mensen op straat konden zijn.
Jazz arriveerde bij de entree van Dazzle, gooide de dubbele glazen deuren open en stond voor Sandy, de receptioniste.
'Heb je die aardbeving gevoeld, Sandy? Hoe lang is hij er al?' vroeg ze in één adem. 'Verdraaid! Ik vind het vreselijk mensen te laten wachten!'
'Niets aan de hand. Een van zijn assistenten belde net vanuit zijn auto. Hij komt te laat, minstens een uur, waarschijnlijk meer.'
'Hij komt te laat? Hij komt te laat? Nadat ik bijna stapelgek ben geworden in die verkeersopstopping? Heb jij die aardbeving niet gevoeld? Hij durft, hoor. Ik hoop dat je dat hebt gezegd.'
'En óf ik die beving heb gevoeld. Maar het was maar een gewone. Ik heb mijn zus in de Valley gebeld en zij wist zelfs niet eens dat er een aardbeving was geweest. Jazz, als je telefoon in je auto had, had ik je kunnen laten weten dat hij er nog niet was,' klaagde Sandy. Ze leefde gewoon bij de gratie van de telefoon en het was voor haar een voortdurende bron van irritatie dat Jazz weigerde het interieur van dat stuk oud blik waarin ze zo trots rondreed, te ontheiligen met de aanwezigheid van een dergelijk onontbeerlijk instrument.
'Je hebt zoals gewoonlijk gelijk,' antwoordde Jazz en grijnsde als een brutale straatmeid die net een streek had uitgehaald waarvan niemand haar zou kunnen verdenken. Ze haalde diep adem en werd weer even zorgeloos als altijd; ze paste op zichzelf een onzichtbare discipline toe en straalde een zelfvertrouwen uit als een circusartieste die te paard zonder zadel een stunt ten beste geeft alsof het de gewoonste zaak van de wereld is.
Met twee treden tegelijk sprong ze de trap op naar haar studio op de eerste etage; de wanden van de receptie daar waren bedekt met grote ingelijste foto's. Elke lijst bevatte twee opnamen van hetzelfde onderwerp; de ene was tijdens de eerste minuten van een zitting genomen wanneer de te fotograferen persoon nog op zijn hoede en niet ontspannen was en wat tegenstribbelde, vastbesloten een sympathieke indruk te maken, en een volgende was genomen aan het eind van de zitting wanneer de persoon was veranderd in een spontaan reagerend, openhartig menselijk wezen wiens of wier innerlijke waarden door de camera van Jazz waren onthuld.
François Mitterrand, Isabelle Adjani, prinses Anne, Jesse Jackson, Marlon Brando, Moeammar Ghadaffi, Woody Allen; hoe moeilijker het was een band met hen te krijgen, des te verrukter was Jazz over de resultaten. Opnamen van mensen die al zo vaak werden gefotografeerd, zoals Madonna en zelfs de paus, waren nooit op de wanden van deze studio te zien. Zo was zij een van de meest succesvolle portretfotografen van beroemdheden geworden, en ook een van de belangrijkste reclamefotografen van Amerika.