Verslaafd aan jou(142)

    ‘Ik ben er een stuk geruster op nu ik weet hoe het zit, maar ik zit nog steeds met Corinne in mijn maag.’ Ik had het topje in mijn hand. ‘Je moet haar snel laten weten dat ze geen kans maakt. Zet het schuldgevoel opzij, Gideon, en laat haar zachtjes vallen.’

    Hij ging op het bed zitten om zijn sokken aan te trekken. ‘We zijn bevriend, Eva, en ze heeft het moeilijk. Het zou onmenselijk zijn als ik haar nu liet stikken.’

    ‘Ik zou er maar eens goed over nadenken, Gideon. Je weet dat ik ook een rijtje exen heb. Jij geeft nu aan hoe ik met hen om moet gaan. Gelijke monniken, gelijke kappen.’

    Hij stond met een woedende blik op. ‘Ben je me nu aan het bedreigen?’

    ‘Nee, ik vertel je hoe de zaken ervoor staan. Zo gaat het nu eenmaal in relaties. Ze heeft wel meer vrienden, er is heus wel iemand anders die haar kan bijstaan.’

    We pakten wat we nodig hadden en gingen naar de zitkamer. Het was daar één grote puinhoop: een blauwe bh onder een bijzettafeltje en druppels bloed op mijn roomwitte bank. Als Cary er nog was geweest had ik hem er flink mee om de oren geslagen.

    ‘Ik ga het er morgen met hem over hebben,’ zei ik verbeten. Ik was boos op Cary, maar maakte me ook zorgen. ‘Verdomme, ik had hem knock-out moeten slaan en hem moeten opsluiten in zijn kamer tot hij weer bij zinnen was.’

    Gideon legde zijn hand op mijn onderrug en wreef zachtjes. ‘Doe dat morgen maar, als hij alleen is en een kater heeft. Dan gaat dat een stuk eenvoudiger.’