Verslaafd aan jou(133)

    Gideon hield zijn pas in en liep even een tikje langzamer voordat hij zijn gebruikelijke tempo weer oppakte. Ik keek al naar de grond omdat ik dacht dat er misschien iets lag, toen hij zachtjes zei: ‘Ik wil je aan iemand voorstellen.’

    Ik keek waar we naartoe gingen. De vrouw bij Magdalene had Gideon gezien en draaide zich naar hem om. Ik voelde hoe zijn arm verstrakte onder mijn vingers toen hij haar aankeek.

    Het was me meteen duidelijk waarom.

    De vrouw, wie ze ook mocht zijn, was stapelverliefd op Gideon. Het stond op haar gezicht en in haar prachtige lichtblauwe ogen te lezen. Ze was werkelijk beeldschoon en bijna onwerkelijk frêle. Haar steile haar was pikzwart en viel tot op haar middel. Haar japon was in dezelfde ijzige blauwe tint als haar ogen, haar huid was gebruind door de zon en ze was lang en perfect gevormd.

    ‘Corinne,’ begroette hij haar, de heesheid van zijn stem nog duidelijker hoorbaar. Hij liet me los en pakte haar handen beet. ‘Ik wist niet dat je er weer was. Anders had ik je opgehaald.’

    ‘Ik heb anders wel een paar berichten op je voicemail thuis ingesproken,’ zei ze met een beschaafde en welluidende stem.

    ‘Ach, ik ben de laatste tijd bijna nooit thuis.’ Alsof hij daardoor weer aan mij moest denken, liet hij haar handen los en trok me naar zich toe. ‘Corinne, dit is Eva Tramell. Eva, Corinne Giroux. Een oude vriendin.’

    Ik stak mijn hand naar haar uit en zij drukte die.

    ‘Vrienden van Gideon zijn ook mijn vrienden,’ zei ze met een hartelijke glimlach.

    ‘Nu maar hopen dat dat ook voor vriendinnen opgaat.’

    Ze keek me veelbetekenend aan. ‘Al helemaal voor vriendinnen. Als ik hem even van je mag lenen, dan wil ik hem aan iemand voorstellen.’

    ‘Maar natuurlijk,’ zei ik uiterlijk kalm, maar inwendig raasde er een orkaan.

    Gideon drukte een vluchtig kusje op mijn slaap voordat hij een stap naar Corinne toe zette en haar zijn arm aanbood, waarna Magdalene en ik opgelaten bij elkaar stonden.

    Ik had gewoon medelijden met haar, ze zag er zo terneergeslagen uit. ‘Wat zit je haar goed, Magdalene, het staat heel mooi.’

    Ze wierp me met samengeperste lippen een blik toe en toen zuchtte ze gelaten. ‘Dank je, het was weer eens tijd voor iets anders. In veel opzichten, denk ik zo. Bovendien heeft het geen zin meer om op haar te lijken, want zij is weer terug.’

    ‘Sorry, waar heb je het over?’

    ‘Over Corinne.’ Ze bekeek me aandachtig. ‘Je hebt geen idee waar ik het over heb, hè? Gideon en zij zijn een jaar lang verloofd geweest. Zij hield het voor gezien, trouwde een rijke Fransman en emigreerde naar Europa. Maar het huwelijk hield geen stand. Ze zitten nu midden in de scheiding en zij is weer teruggekeerd naar New York.’

    Verloofd. Het bloed trok uit mijn gezicht en ik keek naar de man van wie ik hield, die met de vrouw van wie hij ooit had gehouden, zat te praten terwijl hij zijn hand op haar rug legde toen ze zich lachend naar hem toe boog.

    Terwijl mijn maag zich omdraaide van jaloezie en kille angst, viel het me op dat ik voetstoots had aangenomen dat hij voor mij geen echte relatie had gehad. Stom van me. Hij was een sexy man, ik had beter moeten weten.

    Magdalene tikte me op de schouder. ‘Ga toch zitten, Eva, je ziet lijkbleek.’

    Ik stond zwaar adem te halen en mijn hart ging als een razende tekeer. ‘Ja, laat ik dat maar doen.’

    Ik liep naar de dichtstbijzijnde stoel en plofte erin neer. Magdalene kwam naast me zitten.

    ‘Je houdt van hem,’ zei ze. ‘Sorry, dat wist ik niet. En sorry voor wat ik heb gezegd toen we elkaar leerden kennen.’

    ‘Jij houdt ook van hem,’ zei ik effen, mijn blik wazig. ‘Op dat moment hield ik nog niet van hem.’

    ‘Dat is geen excuus, vind ik.’

    Ik pakte dankbaar een glas champagne aan toen dat me werd aangeboden en ook een voor Magdalene voordat de ober weer rechtop ging staan en verder liep. We toosten, een zielige vertoning van twee afgewezen vrouwen onder elkaar. Ik wilde weg. Ik wilde opstaan en weglopen. Ik wilde dat Gideon zag dat ik wegging, zodat hij wel achter me aan moest komen. Ik wilde hem laten merken dat hij me verdriet deed. Stomme, kinderachtige, kwetsende gedachten waar ik niet trots op was.

    Het was fijn dat Magdelene in stilte met me meeleed. Ze wist maar al te goed hoe het was om van Gideon te houden en naar hem te verlangen. Dat ik bespeurde dat ze zich net zo rot als ik voelde, hield in dat Corinne wel degelijk een bedreiging vormde.