Maxime(137)

'Waarom zou je op je veertiende al ophouden met groeien?' vroeg Toby zich af.

'Ik ben al één meter negentig, meneer. Ik moet eens ophouden met groeien, tenminste, dat hoop ik.'

'Dat hoeft niet,' zei Angelica, dit neutrale onderwerp met beide handen aangrijpend. 'Hij kan best groeien tot hij eenentwintig of tweeëntwintig is, ja toch? Wat denk jij, oom Toby?' 'Waarom wachten we niet rustig af? En waarom noem jij ons geen India en Toby, Henry?'

'Graag. Als jullie mij Dunk noemen. Chip weet best dat iedereen me Dunk noemt, maar vanavond gedraagt ze zich extra netjes, geloof ik. Wat heb je toch, Chip?' 'Niets, niets,' schoot India te hulp. 'Chip is opgevoed door een erg ouderwetse moeder, Dunk, zo een van de oude stempel, weet je wel? Vieille New York.'

'Akelig precies, hè? Mijn moeder heeft ook van die buien. Vanavond was ze helemaal hoteldebotel. Ik moest drie keer een andere das om en twee keer andere sokken aantrekken voor ik de deur uit mocht. Zeg ma, heb ik gezegd, al ga ik nou voor het eerst met een meisje uit, daarom hoef jij toch niet in alle staten te zijn. Ouders kunnen soms moeilijk doen, hoor. Ik begrijp ze vaak, maar lang niet altijd.' 'Zullen we gaan? Het wordt tijd,' zei Toby. Toby had Maxi's limousine geleend. De auto was de veiling ontsprongen omdat hij Maxi de enige mogelijkheid bood om zich snel in New York te verplaatsen. Taxi's waren op lunchtijd in de buurt van S&K vrijwel niet te krijgen en Maxi moest altijd vlug naar de stad om te gaan lunchen en dan op een holletje terug naar haar werk. Bovendien maakte de blauwe slee deel uit van haar noodzakelijke imago van succesrijke vrouw. Elie hielp Angelica en haar eerste vriendje in de auto zonder een spier van zijn gezicht te vertrekken. Naar zijn plechtige ernst te oordelen hadden ze een bejaard hertogelijk paar kunnen zijn dat naar de kerk ging, maar ondertussen vroeg hij zich af wat mevrouw Amberville ervan zou vinden. Angelica moest een keer beginnen, maar met zo'n reus? Misschien was hij jonger dan hij leek. En ze werden tenslotte gechaperonneerd, ofschoon mevrouw West en meneer Toby volgens hem te verliefd waren om iemand anders te zien dan elkaar. Wat een familie. Elie zuchtte van tevredenheid.

Voor het theater zag het zwart van de mensen. 'Als het niet voor Sam was, zou ik dit nooit doen,' zei India. 'Ik sluit me geestelijk van de buitenwereld af tot we in het theater zij n. Hou mijn arm goed vast, Toby, want ik loop zonder op of om te kijken rechtdoor naar binnen. Goed?'

'Prima. Chip zal het applaus wel voor je in ontvangst nemen. Elie, probeer ons vlak voor het theater af te zetten, wil je?' 'Ja, meneer,' antwoordde Elie. Je kon wel merken dat hij niet gewend was aan een goede chauffeur, dat hij zo iets stoms vroeg. Waar dacht hij dan dat ze afgezet zouden worden, een straat verder?

Angelica en Dunk stapten het eerst uit, twee lange, knappe, onbekende jonge mensen die even door het publiek werden opgenomen en verder straal genegeerd. Toen stapte Toby uit en hij wachtte op India.

Terwijl ze naar de ingang liepen, werd India verblind door het flitslicht van de talloze fotografen en de lampen van regionale televisieploegen. Van alle kanten werden haar begroetingen toegeroepen, maar ze hoorde er niets van, omdat ze zichzelf had voorgenomen er geen aandacht aan te schenken. 'India, India, ik heb iets voor je,' riep een stem die nauwelijks uitkwam boven het tumult dat haar verschijning verwekte. Ze liep gewoon door, maar Toby liet onverhoeds haar arm los, draaide zich bliksemsnel om, stortte zich in de menigte en wierp de man tegen de grond. Er volgde een kort, verwoed gevecht en nog voor de mensen begonnen te gillen, klonk het geluid van een knal en een kreun. Toby liet de man nog steeds niet los, terwijl de menigte zich om hen verdrong, in toenemende agitatie, maar zonder iets te doen. Toby drukte de man met inspanning van al zijn krachten tegen de grond en wrong diens hand open, tot de revolver die de man omklemd had eruit viel. Pas toen draaide India zich om en begon te gillen. Het was allemaal zo vlug gegaan dat het, zoals meestal bij dergelijke aanslagen, afgelopen was nog voor het begonnen scheen. Alleen het helderrode bloed dat uit Toby's arm stroomde was echt, evenals de geladen revolver, die Dunk voorzichtig opraapte en vasthield tot een politieagent hem het wapen afnam.





'Maar hoe wist je het, hoe wist je het?' huilde India, terwijl ze in de door de stad razende ambulance Toby's hand stijf vasthield.

'Ik herkende zijn stem - de halve gare die jou elke keer opbelde. Ik wist meteen dat hij het was en dat je vast niet zou willen hebben wat ie voor je bij zich had.' Toby was nog half verdoofd van de schrik en scheen de broeder die het bloed trachtte te stelpen niet op te merken.

'Hij wilde me vermoorden. Ik wist dat hij gek was, maar ik had nooit gedacht dat hij zou proberen me neer te schieten.' 'Zolang ik er ben, krijgt niemand de kans jou een haar te krenken.'