Maxime(133)

'Dan zouden we schoonzusjes worden. Ik weet niet of ik dat, gezien jouw huidige pessimistische wereldbeschouwing, wel zo leuk vind. Kop op. Als de hele zaak van de hand gaat en jij stinkend, krankzinnig rijk wordt, geef je al je geld maar aan liefdadige doelen. Of je zou een eigen sekte kunnen stichten. Of je zou de Getty -nee, daar zou je niet genoeg voor hebben. Je zou wel een filmstudio kunnen kopen om snel van je geld af te raken, dat gaat vlugger dan je denkt.' 'Waarom schrijf je geen roman met de titel Ongevraagd advies?' stelde Maxi voor, met een kneepje in India's beroemde neus. 'Ik stel je adviezen en opmerkingen zeer op prijs, maar ik zit al in de show business.'





'Ik hoop dat je spullen gauw geveild worden,' zei Monty op een dag laat in mei terwijl Maxi cheques zat te tekenen. 'Morgen zou prima zijn. Vandaag nog beter.'

'Morgen zal het nog niet zijn,' zei Maxi, opzettelijk achteloos. 'Ik had gedacht dat ik alleen maar hoefde te bellen en dat de boel dan geveild zou worden - een soort veredelde verkoop van tweedehandsspullen. Maar nee, Sotheby zegt dat de juwelen niet verkocht kunnen worden voor de eerstvolgende juwelenveiling in de herfst. Het seizoen is voorbij, er zijn niet genoeg rijke lieden in de stad, het is te vroeg voor een kerstveiling, allerlei stomme redenen. En mijn verzamelingen zijn te veelsoortig: de schilderijen moeten wachten tot precies de juiste schilderijenveiling, de antieke juwelenkistjes zullen alleen genoeg opbrengen op een speciale juwelenkistjesveiling. Heel vervelend. Het enige dat ze in juni kunnen verkopen is mijn meubilair. Veilingen organiseren schijnt een hele kunst te zijn en ze weigeren zich door mij te laten overhaasten. Ik heb blijkbaar niet genoeg om een speciale veiling van al mijn spullen tegelijk te rechtvaardigen, zelfs niet als ik plotseling doodging, wat, naar ik vermoed, het geheel een zeker cachet zou verlenen en meer geld zou opleveren,' besloot ze met een onverschillig schouderophalen.

'Juni! Tot die tijd komt er geen geld meer binnen?' 'Precies. En het is nog maar de vraag hoeveel er overblijft nadat ze hun commissie er hebben afgetrokken. De flat bleek mijn waardevolste bezit te zijn, maar Donald heeft er nog niet eens de zes miljoen voor kunnen krijgen die hij mij had gegeven. Ik heb hem het verschil moeten terugbetalen. Het had iets te maken met de opwaardering van de dollar. Bijna de helft van Trump Tower is in handen van buitenlanders en die gaven vorige maand geen dollars uit. Enfin, laten we ons het hoofd niet breken over de economie. Dat is tijdverspilling.' 'We hebben niet veel tijd meer, Maxime.' 'Vijfentachtig procent van de adverteerders - misschien meer - heeft nu een advertentiecontract tegen het nieuwe tarief.' 'Sommige daarvan worden pas in juli van kracht, een heleboel pas in augustus of september.'

'Waarom sluiten we geen lening bij de bank, met de verhoogde paginaprijs als garantie? Onze adverteerders zijn allemaal grote firma's. Ze zijn goed voor hun geld. Nee, Monty, zeg maar niet dat dat niet kan. Ik weet het... ik heb het al geprobeerd.' 'Als het aan mij lag, zou ik je zoveel lenen als je wilde, maar ik ben geen bank,' verzuchtte Monty op een graftoon. 'Denk je niet dat het tijd wordt om de staf een salarisverlaging voor te stellen?'

'Al werkten ze voor niets, hun salarissen zijn maar een druppel op de gloeiende plaat. En als het woord salarisverlaging op Madison Avenue de ronde zou doen, heb je kans dat de mensen gaan vermoeden dat we in de problemen zitten en dat ze hun advertentiecontracten gaan annuleren. Nee, we gaan niet beknibbelen, niet op de lunches, niet op de kwaliteit van de foto's, niet op bedragen die we uitgeven om beroemde medewerkers te krijgen. Dat zou fataal zijn. We gaan roemrijk ten onder of leven roemrijk voort, maar geen compromissen.' Maxi tekende met een zwierige haal de laatste cheque en glimlachte Monty zo bemoedigend toe dat hij besloot voorlopig maar niet uit het raam te springen. De meizon leek, bij elke beweging van Maxi, waterdruppels in Maxi's glanzende, warrige haardos te toveren. Ofschoon ze haar laatste miljoen had aangesproken, wilde ze Monty onder geen beding haar vertwijfeling laten blijken, niet voor het strikt nodig was. Elk verkocht exemplaar van S&K was het bewijs dat ze gelijk had gehad: dat er inderdaad behoefte bestond aan een tijdschrift dat niet inspeelde op die eeuwige neerslachtigheid en schuld- en angstgevoelens van de vrouw. 'Wees eens eerlijk Monty, geeft het je niet een beetje een kick, dat balanceren op het scherp van de snede?' vroeg Maxi lachend.

'Op het scherp van wat?' vroeg hij, bijna ook glimlachend. 'Van het bankroet.'





Een week later, tijdens de eerste dagen van juni, zat Maxime in haar eentje in Toby's keuken aan een maaltijd van restjes. Iedereen was vol voorjaarsplannen uitgegaan en, al was ze nog zo bekaf, ze vond het akelig om alleen te zijn. Overdag lukte het haar nog steeds een toonbeeld van zelfverzekerd leiderschap te zijn, maar zodra ze geen publiek meer had, al was het maar een eenkoppig publiek, werd ze overmand door angst. Voor het eerst sinds ze de strijd met Cutter had aangebonden, vroeg ze zich af of ze zich niet belachelijk Donquichotterig gedroeg, of ze niet een gevecht was aangegaan dat ze nooit kon winnen en waarvan ze de omvang niet had overzien toen ze de eerste keer bij Cutter was om hem met haar morele overredingskracht te bewerken. Wie had haar tenslotte aangesteld om haar vaders erfgoed te beheren? Hij had alle macht in handen van haar moeder gelegd. Had hij daarmee willen zeggen dat al haar wensen stipt dienden te worden opgevolgd, zelfs al hielden ze de vernietiging van Amberville Publications in? Waarom was zij, Maxi, de enige in de familie die, zo zeker alsof ze Zachary Amberville tegen haar hoorde praten, wist - dacht te weten - dat niets onbeproefd mocht blijven om de tijdschriften bij elkaar te houden? Ze had een hechte band met haar vader gehad, hechter dan haar broers. Hij was de enige die altijd in haar had geloofd, die altijd achter haar had gestaan, in welk avontuur ze ook verzeild was geraakt, maar betekende dat dat ze nu precies wist wat hij zou hebben gewild? De enige met wie ze haar zorgen kon delen was Pavka. Ze had die dag met hem geluncht. Dat deed ze minstens eens per week, zodat ze op de hoogte bleef van alles wat er bij de andere Amberville-bladen omging. Het verslag dat hij uitbracht werd steeds somberder. Elke listige, ingenieuze maatregel die hij nam om de bezuinigingsacties van Cutter te traineren, vereiste de grootste omzichtigheid en veel geduld. Toch werd de helft ervan ontdekt en herroepen door Lewis Oxford, die dagelijks contact met Cutter had. Alleen zijn belofte aan Maxi om geen ontslag te nemen bond Pavka nog aan een functie waarin hij niets meer te vertellen had. Maxi, die wist hoe dicht ze zelfbij het breekpunt was, voelde zich schuldig aan de strijd die hij moest voeren. Geen van beiden handelde uit egoïstische of eerzuchtige motieven; ze deden het allebei voor Zachary Amberville, of, om precies te zijn, voor zijn nagedachtenis, maar ze wist dat het niet veel langer meer kon duren. De verkoop aan ubc zou eind juni moeten plaatsvinden, zodra de winst over het afgelopen kwartaal bekend was. Dat was dus over hooguit een maand. Eind juni zou ze geen geld meer hebben om haar blad te laten drukken. Alles hing af van de opbrengst van haar meubelen die volgende week zouden worden geveild. Als die uitzonderlijk hoog was, kon ze net het geld bij elkaar schrapen om het volgende nummer uit te brengen en dan zou ze Lily kunnen vragen op haar beslissing terug te komen. Het geluid van de bel onderbrak haar gepieker.