Maxime(134)

'Justin? Wat fijn! Er is heerlijke paté, allerlei soorten, helemaal nieuw en nog naamloos, Toby heeft hem zelf gemaakt. Ik was net aan het eten - kom, ik zal gauw een bord bijzetten.' Justin liep haar achterna en ging zitten, maar wilde alleen een glas wijn. 'Wat is het nieuws van het front?' vroeg hij. 'We maken geen gevangenen.' 'Dat heb ik gehoord. Dat is algemeen bekend.' 'Wat wordt er allemaal beweerd?' vroeg Maxi fronsend. 'O, van alles, van geruchten over de verkoop, die waarschijnlijk uit de koker van ubc komen, tot verontwaardigde ontkenningen. Je kunt het zo gek niet bedenken of het wordt verteld. Verwarring onder het volk, ongeregeldheden, duisternis op het middaguur. Luister. Denk alsjeblieft niet dat ik de dag des oordeels wil ontlopen, maar ik moet weg uit New York. New York, die geweldige stad, is te overweldigend voor mij. Ik kan al die stenen niet langer verdragen, Maxi, niet nu het zulk prachtig weer is. Er zijn zoveel andere plaatsen waar ik wil zijn en waar het beter is. Ik ga weer op pad, liefje, voor de bui losbarst. Juni in New York is niets voor mij.' Hij probeerde luchtig te spreken, maar zijn gezicht stond strak. 'Dat weet ik immers en ik begrijp het ook wel. Heus. Bovendien, ik weet ook dat je vroeg of laat toch terugkomt.' 'Maar met je verjaardag ben ik er niet.' 'Wat dan nog? Je bent er nooit met mijn verjaardag. Daar voel ik me echt niet gegriefd om. O, je zit er zeker over in dat ik dertig word, dat ik ga aftakelen of zo. Is dat het? O Justin, wat is nou dertig? Wat is veertig? Dat doet me niets. Geloof me, ik heb wel andere dingen aan mijn hoofd.' 'Nou ja, ik wil je vast een verjaarscadeautje geven, om je het afscheid van je wilde, onstuimige jaren als twintiger te verzachten.' Hij had al pratend een papiertje te voorschijn gehaald en op tafel gelegd. Maxi nam het niet op, maar vroeg: 'Sinds wanneer geef jij je zuster een cheque?'

'Sinds ze groot genoeg is om te weten wat ze ermee moet doen,' antwoordde Justin. Hij nam de cheque en legde hem bedaard op haar lege bord. Ze keek naar het bedrag. Het was genoeg om S&K te blijven uitgeven tot alle nieuwe advertentiecontracten die ze had afgesloten, geld gingen opleveren, genoeg om het blad te redden.

'Heb ik niet gezegd dat ik per se niet van je wilde lenen?' zei ze triest, terwijl ze de cheque opnam en over de tafel terugschoof. 'Ik moet dit zelf opknappen.' 'Wees niet te trots, Maxi. We zijn een trots stelletje - Toby en jij en ik. Dat zal moeders invloed wel zijn. Wat denk je, als vader in financiële moeilijkheden had gezeten met een tijdschrift waarin hij geloofde, zou hij dan niet alles - behalve bedriegen - hebben gedaan om het te redden? Laat je niet meeslepen door je trots, Maxi. Hoe dan ook, dit is een cadeautje, geen lening. Een niet-restitueerbaar geschenk. Je kunt niets anders doen dan "dank je, Justin" zeggen.' 'Waarom doe je dit? Ik begrijp het niet.' 'Omdat dit voor mij de enige manier is waarop ik aan de strijd kan deelnemen. Dit gaat ons allemaal aan, we zijn één familie en we doen dit voor de naam van onze familie. Daar wil ik aan meedoen! Zachary Amberville was ook mijn vader, Maxi. Jij bent niet de enige die van hem heeft gehouden, weet je. Als je het gevecht niet wint, heb ik tenminste niet het gevoel dat ik niet alles heb gedaan wat ik kon. Laat me je helpen! Het is voor ons allemaal. Alsjeblieft, Maxi, neem dat geld aan,' smeekte hij en zijn ironische, gesloten gezicht vertoonde meer emotie dan ze er ooit op had gezien.

Maxi graaide de cheque terug, vervuld van hoop en blijdschap, alsof ze zojuist een komeet had gezien. 'Dankjewel, lieve, lieve Justin! En nu je toch in zo'n royale bui bent, zou je me misschien tot de volgende betaaldag tien dollar willen lenen?'





26


'Cutter, kun je nu werkelijk niet zonder mij naar Canada gaan?' vroeg Lily. 'We hebben nu al minstens drie keer met Leonard en Gerry Wilder gedineerd sinds jullie elkaar hebt leren kennen. Hebben we nu niet ruimschoots aan de beleefdheid voldaan, zelfs voor een belangrijke transactie. Waarom moet ik met alle geweld mee?' 'Ik dacht dat je Gerry graag mocht.'

'Dat doe ik ook, ze is een ontzettend aardige vrouw, maar dit weekend moet ze naar de bossen die Amberville Publications in Canada heeft - begrijp je niet dat dat droeve herinneringen voor mij meebrengt?'

Cutters gelaatsuitdrukking veranderde nauwelijks merkbaar, alsof onder het masker van zijn verfijnde en bijna volmaakte charme zijn vastbeslotenheid zich verhardde. 'Maar liefste, het is toch wel erg wispelturig om op het laatste moment van gedachte te veranderen, vind je ook niet? Het feit dat Zachary in Canada is gestorven mag geen beletsel voor je vormen erheen te gaan - je bent er immers nooit zelf geweest? Je woont toch ook in het huis dat je al die jaren met hem hebt gedeeld, en dat bezorgt je geen droeve herinneringen. Waarom zou dit anders zijn? Je weet dat ik dit reisje al weken geleden heb afgesproken. Gerry rekent op je gezelschap terwijl Leonard en ik de stand van het hout inspecteren.' 'Ach hemel,' klaagde Lily, 'ik vind het erg vervelend.' 'Eén zo'n weekend kan een band nauwer aanhalen dan alle diners bij elkaar,' verklaarde Cutter. 'Als het over twee weken zover is dat we bij ubc om de tafel gaan zitten om te onderhandelen, zal mijn persoonlijke relatie met Leonard heel veel uitmaken. Hij zal het niet toegeven, hij zal zich er misschien niet eens van bewust zijn, maar ik weet dat het zo is. En er hangt veel van jou af. Jij bent de ster van ons groepje. Amberville is van jou, ik ben alleen maar je woordvoerder. Jij bent belangrijk. Dus wees een grote meid, schat. Denk eraan: geen enkele transactie is afgesloten voor de papieren getekend zijn.'