Maxime(131)

'Er zijn vorige maand bijna vier miljoen exemplaren van S&K verkocht, Monty. Als dat aantal zo hoog blijft tot de halfjaarlijkse advertentiecontracten aflopen, zullen we de contracten vast tegen een hoger tarief kunnen vernieuwen, denk je niet?' 'Ja, als je adverteerders bereid zijn je hogere tarieven te accepteren, wat lang niet zeker is en waarop je beter niet kunt rekenen. Je weet tenslotte nog steeds niet wie die vier miljoen vrouwen zijn en in welke inkomens- en leeftijdsgroep ze vallen. De demografische structuur van je lezers is heel belangrijk, Maxi. Madison Avenue mikt op een bepaald publiek met specifieke behoeften. Maar goed, aangenomen dat je adverteerders de contracten willen vernieuwen, je gaat toch pas bij het zevende nummer een lichtpuntje zien. Op het moment kost ieder exemplaar dat we voor één dollar vijftig verkopen, ons twee dollar en vijf cent om het te produceren, het geld dat Barney Shore voor een plaats in de rekken vraagt niet meegerekend. Je bent een eclatant succes, maar je legt er elke maand vier miljoen keer vijfenvijftig cent op toe.'

'Twee miljoen tweehonderdduizend dollar per maand.' Maxi trok haar wenkbrauwen zo hoog op dat ze onder haar warrige pony verdwenen. 'Dat nog drie nummers lang, komt neer op ruim zeven miljoen dollar... Enfin, dat is minder dan de begroting van het ministerie van Defensie. Ik hoop dat mijn veiling veel oplevert.'

'Probeer niet je oplaag te vergroten,' waarschuwde Monty haar. 'Succes kan fataal zijn.'

'Maak je geen zorgen. Dat begrijp ik ook wel. Is dit de enige industrie waar het meer kost om het product te maken dan wat de klant ervoor betaalt?'

'Ooit van films gehoord?' vroeg Monty treurig. 'Of van theater? Of ballet, opera, concerten? Of van televisieshows die een flop zijn?'

'Dus in wezen zijn we in de show business,' vatte Maxi zijn betoog samen.

'Dat kun je gerust zeggen,' antwoordde Monty somber. 'Als jij geld had, zou je het dan in de show business steken?' 'Nee,' zeurde Monty. 'Show business is een vies woord.' 'Als je zo gezellig blijft, zal ik je eens tussen je ribben porren,' dreigde Maxi. Hij schonk haar een mistroostige grimas die voor een glimlach moest doorgaan.

'Laten we maar hopen dat de prijzen van het papier, de drukker of de distributie niet omhooggaan,' zei Maxi peinzend. 'En dat Barney Shore niet onverwachts overlijdt,' voegde Monty er behulpzaam aan toe.

'Ik hoop dat jij harder kunt lopen dan ik, rotzak,' riep Maxi, terwijl ze met uitgestoken middelvinger een uitval naar hem deed. 'Pas op, ik kom eraan!'





'Als je het mij vraagt, Maxi, ben jij knettergek, bezeten, getikt,' zei India, terwijl ze de negen koffers die ze voor een verblijf van een week had meegebracht uitpakte. 'Als iemand mijn familiebedrijf wilde kopen voor meer geld dan waarvan ik ooit had gedroomd, zou ik die kans met beide handen aangrijpen. Je weet trouwens niet eens of je vader het ook niet zou hebben verkocht als ubc hem zo'n aanbod had gedaan.' 'Hij was pas eenenzestig toen hij stierf. Nee, ik weet zeker dat hij het nooit zou hebben verkocht. Wat had hij dan met de rest van zijn leven moeten doen? Rentenieren? Hij leefde helemaal voor die tijdschriften. Ze waren zijn anker, en hij was mijn anker. Begrijp je dat dan niet?'

'En jij identificeert je met hem? Een soort reïncarnatie?' 'Ik neem aan dat iemand als jij niet anders kan dan het in dat specifieke jargon uitdrukken. Ik merk dat je er met dokter Florence Florsheim over hebt gepraat.'

'Natuurlijk,' zei India waardig. 'Ik probeer niet over jou te praten, maar sinds ik Toby ken wordt dat steeds moeilijker.' 'En wat heeft het goeie mens gezegd?' 'Dat je misschien geen honderd miljoen dollar wilde hebben.' 'O, dus ze begint haar mening te zeggen, hè?' 'Over andere mensen wel. Ze is tenslotte ook maar een mens. Ze heeft alleen geen mening over mij, of althans, die zegt ze niet ronduit. Ze laat me zelf concluderen wat haar mening is.' 'India, zou je gek opkijken als ik je zeg dat ze gelijk heeft? Ik wil geen honderd miljoen dollar.' 'Waarom niet?'

'Vanaf het moment dat jij filmster bent, heb je erover geklaagd dat mooi en beroemd zijn stomvervelend is. Hoeveel vrouwen ken jij die dat probleem zouden begrijpen? Of met je meevoelen? Je jammert onafgebroken dat die bepaalde en bijzondere deling van je chromosomen je tot een soort rariteit heeft gemaakt, dat onbekenden allerlei misvattingen omtrent je hebben vanwege de schuine stand van je jukbeenderen of de grootte of de kleur van je ogen, dat miljoenen mensen de onmogelijkste dromen op je zwakke schoudertjes projecteren vanwege de vorm van je kin, de lengte van je neus, de kleur van je haar en god weet wat nog meer. Je zegt dat niemand de "echte India" kan zien, alleen een oude vriendin zoals ik, of Toby, die blind is, of je therapeute, wie het niets kan schelen. Je klaagt dat je de mensen intimideert omdat je toevallig mooi bent, dat ze jou verlegen maken omdat je weet wat ze denken, dat je geen vriendinnen kunt maken omdat alle vrouwen jaloers op je zijn, dat je uiterlijk de onwelkome aandacht trekt van allerlei verknipte figuren, zoals die griezel die je aldoor opbelt en je van die afschuwelijke brieven schrijft. Krijg je die trouwens nog steeds?'