Maxime(128)

'Voor jou altijd. Even kijken of hij niet aan de telefoon is.' Maxi wachtte ongeduldig, maar toen ze uit het raam keek, kromp haar hart ineen. Daar, maar op geringere hoogte dan haar eigen drieënzestigste verdieping, was het uitzicht waarvan ze zo hield, het uitzicht op een stad waar ieder zijn eigen mening over had: je beschouwde haar als een belediging, als een uitdaging, of als iets waartegenover je het best onverschillig kon blijven. New York was nooit zomaar een stad, het was een stad die je in je hart moest sluiten of uit je gedachten bannen. En nergens was de stad zo mooi als van hieruit gezien, zo waarlijk een droom en geen realiteit.

'Ga maar naar binnen.' Louises stem wekte Maxi uit haar gemijmer.

Donald Trump, de briljante, ambitieuze jonge makelaar in onroerend goed, van wie zelfs zijn vijanden moesten toegeven dat hij ontwapenend gewoon was gebleven, stond op om haar te begroeten. 'Ha, schoonheid, wat is het probleem?' 'Ik heb geld nodig, en vlug.' 'Dat komt in de beste families voor,' lachte hij. 'Kun jij mijn flat verkopen, Donald? Deze week nog?' 'Een ogenblik, Maxi. Weet je heel zeker dat je dat wilt?' Hij was opeens ernstig. 'Ik heb een wachtlijst voor jouw flat - na de mijne de mooiste en grootste van de hele Tower - en weg is weg. Zo'n groot appartement komt nooit meer op de markt.

Het is een "L" en een "H" samengetrokken - meer dan duizend vierkante meter.' Zijn bezorgdheid was oprecht. Er was een normaal aantal overdrachten in het gebouw, maar voornamelijk van flats die speciaal als geldbelegging waren gekocht. Maxi, die net zo van haar appartement hield als hij van het zijne, als een deel van haarzelf, als een verlengstuk van haar leven, zou het hare nooit willen verkopen als ze niet ernstig in de problemen zat. En ze had niets anders meer te offeren. 'Kun je me beloven dat ik het geld deze week nog krijg?' 'Maxi, hoeveel heb je precies nodig? Misschien is er een andere mogelijkheid...'

'Het juiste bedrag weet ik niet, minstens zes miljoen dollar - waarschijnlijk meer.'

'Zoveel? En nu meteen?' Hij dacht even na en zei toen: 'Nee, dan is er geen andere mogelijkheid. Luister, het zal wel even tijd kosten om er zoveel mogelijk voor je uit te slepen, maar als je mij het appartement wilt verkopen, zal ik een cheque van zes miljoen voor je uitschrijven. Als ik er meer voor maak, wat ik hoop, geef ik je de rest als de overdracht heeft plaatsgevonden.'

'Waar moet ik tekenen?' vroeg Maxime.

'Ik hoop dat het doel, wat het ook is, dit middel heiligt,' zei hij hoofdschuddend, terwijl hij een chequeboek uit zijn bureaula nam.

'Het is het proberen waard, Donald, ook al bereik ik mijn doel niet. Geef me je pen, verdomme, en een Kleenex.'





25


Toen Maxi eens, na twee uur aandachtig kijken, merkte dat ze helemaal aan het einde stond van de tweede verdieping van het Louvre, de langste zaal met schilderijen ter wereld, voelde ze zich opeens overweldigd. Ze wist plotseling heel zeker dat ze, als ze nu nog één meesterwerk zag, nooit meer een voet in een museum zou zetten. Ze was echter meer dan driehonderdvijftig meter van de uitgang verwijderd. Ze had het probleem opgelost door zo snel als haar vermoeide voeten haar konden dragen heel de lange zaal terug te lopen, met haar hoofd zo diep gebogen dat ze alleen de vloer zag. Er was zelfs geen schilderijlijst tot de periferie van haar gezichtsveld doorgedrongen en ze had de Gevleugelde Victorie en de marmeren trap naar de uitgang zonder ongelukken bereikt.

Op deze manier liep ze nu ook door haar flat, haar ex-flat, rechtstreeks naar de telefoon naast haar bed, dat nog haar bed was. Ze belde Sotheby's en vroeg haar zo gauw mogelijk een expert te sturen om de inventaris op te maken van alle waardevolle stukken die ze bezat, de voorwerpen die waren opgeslagen inbegrepen, en ze zo spoedig mogelijk in veiling te brengen. Nu, dacht ze, terwijl ze de telefoon neerlegde, zat ze op haar ex-bed, want het gebeeldhouwde en vergulde achttiende- eeuwse lit a la Polonaise met de originele kroonvormige hemel van geborduurde zijde erboven, zou ongetwijfeld een goede prijs opbrengen. Zat ze op haar ex-matras? Ze dacht van wel, ofschoon ze zich niet kon herinneren ooit een bed met bijbehorend matras op een veiling te hebben gezien. Ze kon het maar beter niet weten.

'Maxi, waar zit je?' riep een stem.

'Hier, in de slaapkamer,' riep ze terug, plots niet meer in staat 'mijn slaapkamer' te zeggen.

Angelica, fleurig na een dag vol belevenissen, verscheen in de deuropening.

'Heb je vandaag al een moeder geknuffeld?' vroeg Maxi bedrukt.

'Zo te zien is knuffelen niet voldoende,' merkte Angelica op, 'maar moet je regelrecht naar de intensive care. Misschien dat een bloedtransfusie ook wel helpt. Je hebt veel te hard gewerkt.'

'Probeer het eerst eens met knuffelen,' adviseerde Maxi. Angelica sloeg haar sterke armen om haar heen, tilde haar op, zwierde haar een paar keer rond en viel, met haar moeder nog steeds in de armen, op het bed terug.