Het Pantserhart(302)
Harry bewoog zijn hoofd om te zien hoe groot zijn actieradius was zonder dat hij de staaldraad aantrok.
Hij moest iets doen. Iets. Hij kreunde, hij had het gevoel dat de staaldraad strakker kwam te staan, hij hield zijn adem in en staarde naar de deur. Hij verwachtte dat die werd opengetrokken, dat hij…
Er gebeurde niets.
Hij probeerde zich de demonstratie van de appel door Van Boorst weer voor de geest te halen, hoe ver de naalden naar buiten staken wanneer ze geen weerstand ondervonden. Of hij nog verder zijn mond open zou kunnen doen, als de kaak…
Harry deed zijn ogen dicht. Het viel hem op hoe merkwaardig gewoon en logisch het idee was. Hoe weinig weerstand hij voelde. Integendeel, hij voelde opluchting. Opluchting over dat hij zichzelf nog meer pijn zou toebrengen, desnoods zichzelf van het leven zou beroven in een poging dit te overleven. Het was logisch, simpel, de onderaardse duisternis was verdrongen door een lichte, heldere, ziekelijke gedachte. Harry ging op zijn buik liggen met zijn hoofd dicht bij de U-bocht zodat de spanning op de staaldraad iets minder werd. Toen ging hij voorzichtig op zijn knieën zitten. Voelde aan zijn kaak. Vond de plek. De plek waar alles zat: de pijn, het kaakbeen, de bult, de bundel van zenuwen en spieren die zijn kaakbeenderen nog net bij elkaar hielden na het incident in Hongkong. Het zou hem niet lukken zichzelf hard genoeg te slaan, daar moest de kracht van een heel lichaam achter zitten. Hij ging met zijn wijsvinger tastend over de spijker. Die stak ongeveer vier centimeter uit de muur. Een gewone draadnagel met een brede, platte kop. Als die met kracht geraakt werd, zou hij zou alles kapotmaken wat in de weg zat. Harry mikte, hij legde zijn kaak onderzoekend tegen de kop van de spijker, hij tilde zijn hoofd op om te berekenen in welke hoek hij zich moest laten vallen. De nek, zenuwen, verlamming. Hij calculeerde. Niet koelbloedig en rustig. Maar hij calculeerde wel. Hij dwong zichzelf. De kop van de spijker vormde geen rechte T. Hij boog iets naar beneden zodat de kop niet zonder meer alles naar buiten zou trekken. Ten slotte trachtte hij te bedenken waaraan hij nog niet had gedacht. Tot hij begreep dat dat slechts een poging tot uitstel was.
Harry haalde diep adem.
Zijn lichaam wilde niet. Dat protesteerde, stribbelde tegen. Zijn hoofd wilde niet vallen.
‘Idioot!’ probeerde Harry te roepen, maar het werd slechts een fluistering. Hij voelde dat een warme traan over zijn wang liep.
Genoeg gegriend, dacht hij. Tijd om dood te gaan.
Toen liet hij zijn hoofd vallen.
De spijker nam hem met een diepe zucht in ontvangst.
Kaja zocht haar mobieltje. De Carpenters hadden zojuist een driestemmig ‘Stop!’ geroepen en Karen Carpenter antwoordde met: ‘Oh, yeah wait a minute’. Haar sms-signaal.
Buiten was abrupt en brutaal de duisternis ingevallen. Ze had drie berichtjes naar Harry verstuurd. Ze had verteld wat er was gebeurd, dat ze in een straat geparkeerd stond bij een villa waar Lene Galtung naar binnen was gegaan, dat ze wachtte op een bericht van hem en op een levensteken.
Goed werk. Kom me in die straat aan de zuidzijde van de kerk halen. Makkelijk te vinden, het is het enige stenen huis. Ga gewoon naar binnen, deur is open. Harry.
Ze gaf het adres door aan de chauffeur, die gapend knikte en de motor startte.
Kaja toetste ‘onderweg’ in terwijl ze in noordelijke richting door de verlichte straten reden. De vulkaan lichtte als een gloeilamp op tegen de avondhemel, hij wiste de sterren uit en dat gaf alles een vreemde, bijna bloederige gloed.
Een kwartier later bevonden ze zich in een donkere straat waar wel een bom leek te zijn ontploft. Voor een winkel hingen een paar paraffinelampen. De elektriciteit was uitgevallen of de buurt was niet aangesloten op het elektriciteitsnet.