De Dochter Van Mistral(233)

'Kijk, er staan al auto's. De taxateurs wachten zeker al binnen,' zei Adrien Avigdor en probeerde Fauve te bewegen door te lopen. Ze stond stokstijf en haar tegenzin sprak uit elke gespannen lijn van haar lichaam; en er was meer dan dat. Iets dat hij alleen maar angst kon noemen. Hij voelde zelf ook een diepe en pijnlijke emotie. Hij had hier niet meer gestaan sinds die zomer van 1942 toen Marthe Pollison hem de toegang had geweigerd en hij had omgekeken waarbij hij constateerde dat Julien Mistral hem rustig had laten weggaan.

'Ga mee,' zei Eric en pakte zonder verdere omslag Fauves hand. Hij trok haar mee, door de open poorten, het erf op.

Daar stond een groep van vijf mannen te roken en te praten. Eén van hen was Étienne Delage, de handelaar van Mistral die nu Nadine Dalmas vertegenwoordigde. Drie waren taxateurs en één was een controleur van het belastingkantoor in Avignon. Ze stelde zich allen plechtig voor en schudden Fauve, Eric en de Avigdors de hand.

'Het schijnt dat er niemand is die de deur opendoet,' zei een van de deskundigen, een gebaarde Parijzenaar, lang en heel elegant.

'Ik heb de sleutel,' zei de handelaar. 'Ik hoorde dat de oude huishoudster hier niet meer werkt. Het huis is leeg. Alle sleutels waren bij de notaris in Apt, Monsieur Banette. Hij vroeg me ze aan Mademoiselle Lunel te geven omdat hij vandaag niet hier kon zijn. Hij vroeg me ook te zeggen dat hij tot haar beschikking staat als ze zijn diensten zou nodig hebben in verband met de nalatenschap.' Hij haalde een sleutelring te voorschijn en overhandigde die aan Fauve.

'Wilt u alstublieft de deur openmaken, Monsieur?' vroeg ze en deed bruusk een paar stappen terug.

Étienne Delage knikte en liep voor de anderen uit. Hoewel hij het huis minder goed kende dan Fauve, bleef zij achteraan lopen, en elke stap die ze deed leek ze tegen haar zin te zetten. Hij leidde de groep door de schemerdonkere mas door kamers waar hier en daar een luik openstond en ten slotte via de achterdeur naar de vleugel waar de studio lag. En daar stonden ze dan met z'n allen voor de deuren die naar de studio van Julien Mistral leidden.

De belastinginspecteur uit Avignon verwijderde de zegels die daar slechts enkele uren na de dood van Mistral waren aangebracht.

'Mademoiselle?' Hij wendde zich tot Fauve en wees vragend naar de deur. Ze schudde ontkennend haar hoofd en weer was het Delage die de deuren van de studio ontsloot.

Nu deed iedereen vrijwel tegelijkertijd een stap terug en Fauve werd door hun beleefdheid en ook omdat ze voelde dat het zo hoorde, gedwongen als eerste naar binnen te gaan. Ze rechtte haar schouders en deed vastbesloten een paar snelle stappen naar binnen, maar toen bleef ze plotseling staan. De schok die ze van de geur van de kamperfoelie had gekregen was niets vergeleken met de aanslag op haar zinnen van de zo geliefde en zo innig bekende lucht van dit domein waarin haar vader bijna vijftig jaar had geschilderd. Ze moest moeite doen zich te beheersen toen ze zo opeens met de belangrijkste uren van haar verleden werd geconfronteerd.

Al waren alle luiken gesloten, toch was het niet donker in de studio. Een gedeelte van het bovenraam was niet bedekt en de werklichten waren nog aan, zoals Mistral ze had achtergelaten. Stralen van de morgenzon waarin ontelbare stofdeeltjes dansten leken wel zuilen van waaruit de geur van de olieverf in de lucht werd losgelaten.

Fauve sloot even haar ogen en de herinneringen overstelpten haar, maar toen herstelde ze zich en bleef stijf naar de vloer staan kijken. Eindelijk sloeg ze haar ogen op en keek de studio rond.

Wat was dit allemaal? Wat was die vliegende symfonie van overal aanwezige verf? Wat waren die grote doeken die leken te ademen, dit heerlijke scheppingsgevoel dat op wieken nog sterker dan die van de adelaar leek te komen aandrijven? Waar kwam dat ritme vandaan dat als een majestueuze donderslag door de studio weerklonk?

Er was niets in die hele grote ruimte dan enkele enorm grote schilderijen, groter dan Mistral ooit geschilderd had, en elk was zo precies op de goede plek opgehangen dat dit blijkbaar met veel overleg was gebeurd. Het enige teken van zijn aanwezigheid was een stevige, verplaatsbare trap in de ene hoek, zijn werktafel, en de oude ezel waarop een leeg, nieuw doek stond.

Maar toen Fauve naar de muren keek werd haar bijna de adem benomen, zo verbijsterd, zo versuft was ze door de ingewikkelde beelden die daar voor haar dansten. Haar ogen vlogen naar een van de doeken en daar zag ze gekroonde leeuwen zich in de lucht verheffen, spelende lammetjes, dansende gazellen en rondfladderende duiven, en dat alles tegen een verwarde maar schitterende achtergrond van heldere veldbloemen en appelbomen in allerlei prachtige kleuren groen. Ze keek naar het volgende doek en werd geboeid door het indrukwekkende gewicht van op elkaar gestapelde schoven graan, grote hoeveelheden granaatappels en dadels, druiven, olijven en vijgen. Hier overheersten Mistrals speelse kleuren die varieerden van diep en weelderig groen tot het mooie zomergoud, en de aren zwaaiden als prachtige vlaggen heen en weer. Op het volgend doek leek alles bruisend rijp en daar voerden de intense en diepe kleuren van de herfsttijd de hoofdtoon: amethist, wijn, pompoen en robijn - alles trilde van de voldoening over de oogst. Palmtakken verweven met wilgen en mirtebladeren leken daar een glorieuze stoet te vormen die onder het licht van een rode vollemaan en vele sterren voortschreed.