De Dochter Van Mistral(232)

'En dus?' vroeg Fauve.

'Desondanks vind ik dat je toch minstens je erfenis moet zien, de Cavaillon-serie. Dat is je plicht.'

'Monsieur Avigdor,' zei Fauve beslist, 'zo kunnen we nog dagen doorgaan. Maar het heeft geen zin. Ik weet... ik weet hoe mijn vader zich tijdens de oorlog heeft gedragen.'

'Aha.' Hij slaagde erin de schrik en verrassing die hij voelde te verbergen.

'Ik weet ook dat u op de hoogte bent van hetgeen hij heeft gedaan, niet alleen u heeft aangedaan, maar ook vele anderen ... Nee, u hoeft niets te zeggen! Zegt u me alleen maar of u nu nog vindt dat het mijn "plicht" is - zoals u het uitdrukt om mijn erfenis te zien.'

'Jazeker,' zei hij beslist.

'Maar waarom ... hoe kunt u dat zeggen?'

'Omdat, wat hij ook was of deed, je niet kunt ontkennen dat Julien Mistral van je moeder heeft gehouden en zij van hem. En hij hield heel erg veel van jou. Dat is duidelijk te merken in de bewoording van zijn testament. Die Cavaillon-serie, wat het ook is, is voor jou geschilderd, Fauve, óm jou geschilderd. Dat kan je niet de rug toedraaien.'

'Hebt u hem dan wel vergeven?'

'Ja, ik hoop van wel.'

'Waarom?' vroeg ze weer, en boog zich voorover om te proberen hem te begrijpen.

'Waarom? Ten dele, natuurlijk, omdat hij een genie was. Ik weet dat genie-zijn geen excuus is, maar het is wel een verklaring, een gedeeltelijke verklaring. In het boek Job, als ik het me goed herinner, staat volgens hetgeen mijn vader me vertelde ergens dat "grote mannen niet altijd de verstandigste" zijn. Ook zijn ze niet altijd vriendelijk of dapper, Fauve. Maar er is nog meer. Ik heb hem vergeven omdat hij een mens was en ook ik ben een mens - slechts een mens - niet zijn rechter.' Terwijl hij dit zei kwam Eric de bibliotheek in en bleef naar hen staan luisteren. Fauve keek naar Eric, maar gaf zijn vader antwoord.

'Misschien hebt u gelijk, maar toch wens ik geen aandeel in zijn verleden te hebben.'

'Eén bezoekje, Fauve, dat is het enige dat ik vraag,' hield Avigdor aan. 'Daarna kan je doen wat je wilt.'

'Ik vind dat jullie tweeën nu wel Mexicaans gelijkspel hebben bereikt,' zei Eric.

Adrien Avigdor zag vol belangstelling dat Fauve vuurrood werd, vanaf haar schouders tot aan haar haar, maar ze knikte met tegenzin van ja. Wat maakte dat die dwaze zoon van hem zo zeker dat hem, Adrien Avigdor, verteld moest worden dat hij Mexicaans gelijkspel had bereikt, wat dat ook zijn mocht? Hij had alleen deze onderhandeling gewonnen, en dat was hij ook absoluut van plan geweest en hij had ook zeker geweten dat hij haar kon overhalen. Het was niet zijn gewoonte in dergelijke woordenwisselingen het onderspit te delven.





Enkele dagen later, in de tweede week van oktober, waren de drie taxateurs die door het bureau van de belastingen waren aangesteld eindelijk in staat om op La Tourrello samen te komen. De regering had gewacht totdat de belangrijkste kunstkenners van Frankrijk allemaal beschikbaar waren, want de inhoud van de studio van Mistral was te belangrijk als bron van inkomsten om door iemand te worden geschat die niet de nodige kennis van zaken had.

Fauves onrust nam toe naarmate ze dichter bij Félice in de buurt kwam waarnaar ze met Eric en de Avigdors op weg was. Ze vond het moeilijk te aanvaarden dat ze zich had laten overhalen een laatste bezoek aan het huis te brengen dat de twee kamers bevatte die haar eens het dierbaarst op de wereld waren geweest: haar vaders studio en haar kamer in de duiventoren, het huis dat ze sinds haar zestiende zo graag zou willen vergeten.

De afschuw die ze gevoeld had, de verbittering, het hulpeloze medelijden met de onbekenden aan wie onderdak was geweigerd, de blijvende schaamte, alle gevoelens die haar hadden bestormd toen ze vele jaren geleden La Tourrello had verlaten, kwamen nu weer terug. Terwijl de auto door Ménerbes reed en dichter bij Félice kwam overviel het haar weer allemaal. Ze was koud tot in haar merg en angst en spanning maakten dat ze haar ruggegraat voelde alsof elke wervel een tand had die door een ziekte was aangetast, niet direct pijn, maar een bijna onverdraaglijk gevoel van onrust.

Fauves zinnen waren te gespannen. Daardoor leken de kleuren van het landschap zo fel dat zelfs haar zonnebril weinig hielp. Ze hoorde de stemmen van Eric en zijn ouders alsof die uit hun verband waren gerukt en veel hoger en doordringender klonken dan normaal. En hun gebaren leken ook vreemd, schokkerig, onsamenhangend. Ze deed haar uiterste best om tot de werkelijkheid terug te keren, maar alles had iets van een hallucinatie, die des te onverdraaglijker werd naarmate ze de smalle weg opkropen die door het eikenbosje leidde. Eindelijk zag ze aan het eind van de laan met door de wind gegeselde cipressen de oude muren van La Tourrello voor zich oprijzen.

Ze parkeerden voor de weide die nu met verwilderde distels en uit zijn krachten gegroeid gras bedekt was; alles was tijdens de lange zomer verdroogd. Fauve liet zich met tegenzin uit de auto glijden, heel langzaam. De geur van kamperfoelie trof haar als een slag. Ze was erin geslaagd al dat soort bijzonderheden te vergeten. Ze was erin geslaagd te vergeten dat de mas met kamperfoelie bedekt was. Ze was erin geslaagd te vergeten dat ze die zoete lucht nooit diep genoeg kon inhaleren, een lucht die nooit walgelijk werd, die nooit ophield heerlijk geurig te zijn. Het was een geur die een mysterie had dat ze nooit had kunnen doorgronden, een geur die de gedistilleerde herinnering aan geluk was.