De Dochter Van Mistral(235)

Hij had de onzichtbaarheid van hun God gerespecteerd. Hij had niet om het onmogelijke geroepen; hij had niet getracht de stem uit het Brandende Braambos te schilderen, maar hij had tot in het hart van hun feesten gekeken en de geest geschilderd waarin zij hun God eerden. En hij had die geschilderd op een wijze die alle andere volken op de aarde konden begrijpen, want alle mensen leefden volgens de steeds doordraaiende raderen van de natuur.

Ze sloot haar ogen en leunde op Erics arm.

'Ben je wel in orde?' vroeg hij bezorgd.

'Laten we even naar buiten gaan ... ik zal die andere schilderijen later wel bekijken.'

Ze liepen naar de deur en opeens kwam Adrien Avigdor op Fauve af, stak zijn hand uit met een vraag op zijn gezicht die werd beantwoord door één blik op Fauves veranderde ogen. Voldaan liet hij zijn hand vallen en liet hen gaan. Fauve was al voorbij Mistrals ezel toen ze omkeek omdat haar aandacht getrokken werd door een stukje papier dat met een punaise op het hout was vastgeprikt. Daarop stond in het handschrift van haar vader slechts één regel. Ze bleef staan. Het stukje papier was versleten, geel en zat vol vlekken van allerlei kleuren, alsof het vaak geraadpleegd was, in handen was geweest, maar toch fladderde het daar op de ezel als een vlag die een motto droeg.

'Hoor, O, Israël, de Here onze God, de Heer is Eén,' zei ze terwijl ze het hardop las. 'Dat is alles wat erop staat.'

'Is dat niet voldoende?'





Vierendertig


'... het is absoluut onmogelijk ze zo per telefoon te beschrijven ... kan je niet hierheen komen vliegen om ze te bekijken, Magali?' smeekte Fauve.

'Ja, dat doe ik ook, maar op het ogenblik kan ik onmogelijk komen. Het lijkt hier wel een gekkenhuis en ik kan het bureau niet zomaar achterlaten zonder dat één van ons beiden er is. Het belangrijkste is dat we nu weten dat er iets was dat je vader heeft bewogen die schilderijen te maken; we weten dat hij iets wilde scheppen als tegenwicht voor zijn verleden. Ik denk dat je het een soort boetedoening zou kunnen noemen ... en dat is geen woord dat ik vaak gebruik, lieverd. Goddank dat hij de tijd had dit te doen.'

'Het is meer dan dat, Magali. Meer dan de tijd hebben. Dat begrijp je wel als je die stukken ziet. Hij heeft met zijn laatste druppels bloed geschilderd. Monsieur Avigdor zegt dat dit soort verbijsterende visie soms een artiest op zijn oude dag overvalt, maar alleen de heel groten ... Donatello, Rembrandt... iets heel nieuws dat mijlen ver uitsteekt boven alles dat ze ooit geschapen hebben. Monsieur Avigdor had net als alle anderen gedacht dat vader in de afgelopen acht jaren niets meer had geproduceerd, dat hij zijn gave kwijt was, dat hij zich verstopte omdat hij niet wilde bekennen dat hij niet meer kon schilderen.'

'Waren de anderen even verbaasd als jij?'

'Ja, maar behalve de Avigdors hadden zij niet de extra schok van te weten hoe vader er vroeger over dacht, over alles dat met joden te maken had. De experts waren verbluft... sprakeloos ... al gaan zij dan de hele tijd met de grote kunst om. De man die mij het meest trof was de man van de belastingdienst. Hij weet niets van schilderen af, maar hij liep zwijgend en opgetogen rond; hij was zo weg van de Cavaillon-serie dat hij de andere schilderijen in de voorraadkamer totaal vergat. Ik wilde je meteen al opbellen, maar gelukkig dacht ik er nog net op tijd aan dat het in New York midden in de nacht was, en dus heb ik gewacht totdat je op kantoor was.'

'Ja, daar ben ik ook,' zei Maggy. 'Tenslotte is het hier nu al bijna negen uur.'

'Ja, weet je, ik kan nu niet zonder meer uit de Provence weg, Magali. Er zal ongetwijfeld grote belangstelling voor de serie ontstaan en omdat die mij toebehoort, moet ik hier wel blijven. Ik heb er geen idee van wanneer ik terug kan gaan. Ik vind het vreselijk dat ik je zo in het ongewisse moet laten ...'

'Maak je om mij maar niet bezorgd. Alles loopt prima.'

'Maar je weekends,' protesteerde Fauve.

'Laat maar. De tuin is toch al bijna uitgebloeid dit jaar en totdat jij terugkomt gaan we alleen maar op zaterdag en zondag naar de boerderij. Darcy begrijpt het wel... wanneer heeft Darcy ooit eens iets niet begrepen?'

'O, Magali, dank je, en bedank ook Darcy voor me. Ik zal om de paar dagen bellen. Geef iedereen een kus van me, vooral Casey en Loulou en ... ik houd van je, Magali. Ik ben zo verschrikkelijk blij.'

'Ik hoor het in je stem, lieveling. Neem je tijd, neem de juiste beslissingen en overhaast niets. Ik houd van je, Fauve.'





Maggy hing op en leunde achterover in haar bureaustoel. Net als Fauve verkeerde ze in een schok van verrukking. De beschrijving van de Cavaillon-serie - al had Fauve die dan onvoldoende gevonden - had meer dan twintig minuten geduurd. Twintig minuten lang opgewonden, verrukte details. En die man had dus uiteindelijk zijn van God ontvangen talent gebruikt om de wereld iets meer na te laten dan alleen schoonheid. Maggy ontdekte dat ze erg gelukkig was om haar kleindochter, maar ook om Julien Mistral, de man van wie ze jaren geleden eens had gehouden en die ze nog veel langer had gehaat. Er stonden tussen hen rekeningen open die nooit voldaan konden worden, nee, al had hij elke regel van het Oude Testament uitgebeeld, maar nu kon ze tenminste denken 'Rust in vrede', en het ook menen. Ze zat een tijd lang peinzend voor zich uit te kijken. Maar opeens viel haar blik op de bureauklok en ze schrok uit haar overpeinzingen op; ze belde en vroeg of Casey en Loulou naar haar kamer wilden komen.