De Dochter Van Mistral(237)
'En dus, ziet u, Madame Dalmas, mijn grootvader had ongelijk om te verwachten dat de zoons tot een vriendschappelijke regeling zouden komen. Hij had een testament moeten maken, maar omdat hij dat niet heeft gedaan is ons bezit voor altijd uit de familie verdwenen. Heel erg jammer, vindt u niet?' Met een volkomen kalm gezicht en zo afwezig kijkend als ze maar kon, had ze even moeten knikken om te tonen dat ze luisterde. Waarom moest ze zo'n familieverhaal aanhoren? Wat gaf Monsieur Christophe het recht haar met zijn persoonlijke ervaringen lastig te vallen? 'Ja, Madame, zelfs een slecht testament is beter dan helemaal geen testament,' had hij gezegd voordat hij haar aan een ander doorgaf om gewassen te worden.
Verbazingwekkend, de brutaliteit van die man; hij had het zelfs gewaagd om tróóstend tegen haar te spreken. Was hij soms haar gelijke dat hij zich zo'n intimiteit durfde veroorloven? Om haar zijn begrip, zijn medeleven aan te bieden! Om welke reden dacht hij dat ze troost en trouw nodig had? Zijn onhebbelijkheid benam haar bijna de adem. Maar als ze de volgende week terugging, zou Monsieur Christophe misschien op dit afschuwelijke onderwerp doorgaan; hij nam deze gelegenheid blijkbaar waar om te denken dat hij op hetzelfde niveau stond als zij.
Nee, hier bij Alexandre zou ze worden geholpen op de manier die haar toekwam en nu ze rijk was, hoefde ze niet meer zulke grote fooien te geven als vroeger, overpeinsde Nadine terwijl ze op het grote, ronde, haremachtige meubelstuk zat dat met luipaardhuid was bekleed; op die grote poef moest iedereen, behalve een koningin, haar beurt afwachten.
Het was erg druk, zelfs voor een vrijdag. Een van de voordelen van haar vroegere salon was dat iedereen er keurig haar schema volgde: dinsdag en vrijdag om gewassen en droog geföhnd te worden, maandagen, donderdagen en zaterdagochtenden om op te kammen. Het zou wel even duren voordat ze het personeel van een nieuwe kapper aan haar gewoonten had gewend, bedacht Nadine; ze was vastbesloten bij Alexandre te blijven totdat ze een bij haar passend schema had vastgesteld. Gelukkig hoefde ze zich er niet meer druk om te maken dat ze misschien te laat op kantoor zou komen. Het was werkelijk verbazingwekkend dat Albin er zo snel in geslaagd was een van die Montesquiou-meisjes te vinden die haar baan kon overnemen - hoe ondankbaar dat werk ook was. Ze zou vast niet lang bij hem blijven, dat dwaze jonge kind. Ze zou even onder de indruk van al dat gedoe zijn totdat ze had ontdekt wat voor een beerput het bij Albin was.
Nadine wuifde een stapel tijdschriften weg die een jonge assistente in een speciaal uniform haar wilde brengen. Nee, ze wilde geen Match, Jours de France, Marie Claire of Elle. Nee, dank u wel.
Ze had ze al allemaal gezien. Ze had gisteren bij een kiosk een stapel vrolijk gekleurde weekbladen gekocht en ze gauw mee naar huis genomen om ze daar in haar eentje te lezen, want elk ervan had als belangrijkste artikel de Cavaillon-serie gehad. Wat voor onbegrijpelijke aanval van krankzinnigheid had die oude man ertoe gebracht om die monstrueuze dingen met Hebreeuwse letters erop te schilderen, vroeg Nadine zich vol walging af. Ze kon er gewoon niet naar kijken ... De inscripties alleen maakten al dat ze haar ogen sloot. Wat typerend voor de pers om er zo'n ophef over te maken, zo'n belachelijke drukte, alsof Julien Mistral een nieuwe ontdekking was, een plotseling opgedoken sensatie, een openbaring. Ze begreep niet waarom er zo veel ruimte, omslagfoto's en foto's van een hele bladzijde aan dat handjevol schilderijen werd gewijd. En het was echt niet omdat de druiven zuur waren - God was haar getuige! Ze zou ze zelf voor niets ter wereld willen hebben. 'Onsterfelijk,' had een criticus gezegd. 'Het laatste bewijs van zijn grenzeloos genie,' zei een ander. Een derde beweerde: 'Een erfenis waarmee het hele menselijk ras is verrijkt.' Het was allemaal even belachelijk; ze blaften allemaal net als een troep jachthonden en de een probeerde de ander te overtreffen; dat deden modemedewerkers van tijdschriften ook altijd na een succesvolle collectie. Hun woorden kwamen met hetzelfde gemak of het nu om een nieuwe mode of om wat verf op een doek ging.
Toch maakte dit alles uiteindelijk haar eigen schilderijen alleen maar waardevoller. Ze kon er eigenlijk geen bezwaar tegen maken als ze Mistral opnieuw wilden ontdekken, dacht Nadine. Natuurlijk hadden ze zich op de Cavaillon-serie gestort omdat de oude man die speciaal in zijn testament had genoemd, en natuurlijk probeerden ze om het hardst Fauve te behandelen alsof ze de ster van de hele kermis was. Ze misgunde Fauve haar goedkope ogenblikje in het voetlicht niet. Het zou gauw genoeg weer afgelopen zijn.
Nadine was zo in haar gedachten verdiept geweest dat ze opschrok toen de kapper haar een spiegel gaf zodat ze zijn werk kon inspecteren. Zorgvuldig bekeek ze haar achterhoofd. Ze zag dat het volkomen acceptabel was, maar hij moest nu vooral niet denken dat ze al gauw tevreden was. 'Misschien hebt u het hier aan de kant wat te strak weggetrokken,' zei ze en streek met haar hand over het glanzende haar dat onder haar kin naar binnen viel.