De Dochter Van Mistral(230)

De vrouwen aan weerszijden van haar keken haar zo duidelijk vol afgunst aan als ze steeds weer nummers opschreef dat ze ze in hun gezicht had kunnen uitlachen. Hoe zou het zijn als je hier kwam en wist dat je je maar één ensemble kon veroorloven? Onvoorstelbaar zo'n leven waarbij je in je kast keek en maar één naar maat gemaakt kledingstuk zag hangen! Dat was net zoiets alsof je maar eens per jaar goed at en de rest van de tijd op water en brood leefde. Waarom maakten die vrouwen zich eigenlijk druk? Nadine schreef meer nummers op, snel, hebberig, en vol inzicht. Ze kon nauwelijks de tijd afwachten om de kleedkamer in te gaan en zichzelf in die kleren te zien.

Ze gaf haar advocaat van nog meer de schuld dan voor die ruïneuze getuigenis van dat doktertje in Avignon. Waarom had hij haar niet gewaarschuwd, zoals het behoorde, dat de tekst van haar vaders testament gepubliceerd zou worden? Waarom had hij haar niet verteld dat de verslaggevers zich in zwermen naar Aix zouden begeven om het exemplaar te lezen dat daar in het testamentenregister berustte? Had dat afschuwelijk zelfingenomen mannetje niet kunnen voorzien dat het testament in allerlei andere talen zou worden vertaald en overal nieuws zou worden? Dat was tenminste wat Philippe had gezegd. Misschien had Philippe het bij het verkeerde eind, misschien was het toch alleen maar in Parijs bekend geworden? Ze was niet van plan dat verder te onderzoeken.

De meningen van Philippe bestonden niet meer voor haar; ze waren zelfs geen reden meer tot enige irritatie. Ze had hem eruit gegooid op de dag dat het testament in Le Monde en Le Figaro was afgedrukt. Ze had hem gezegd dat hij binnen een uur verdwenen moest zijn. Het was verbazingwekkend geweest, zelfs bewonderenswaardig, hoe snel hij had gepakt, en zonder vrijwel enig protest.

Hij moet het hebben zien aankomen, besloot Nadine; hij had zich er al op ingesteld. Een man met zijn ervaring moest toch weten dat ze zich van hem zou ontdoen zodra ze haar geld had. Vanaf de dag dat Mistral was gestorven had hij waarschijnlijk al plannen gemaakt hoe hij die slag rustig zou opvangen. Philippe was niet dom wat dat soort dingen betrof; dat moest ze toegeven. Wat allerlei andere dingen betrof, ja, dat wel, maar niet als het om het geld van anderen ging. Een man die zijn hele leven al op andere mensen parasiteerde, moest in sommige opzichten sluw zijn.

Opgelucht overwoog ze dat ze nu nooit meer met zijn rekeningen zou worden lastig gevallen, noch met zijn schulden en zijn meningen. De enige mening waarvan ze zich iets aantrok was die van haar eigen vrienden en vriendinnen. Die zouden wel begrijpen dat Mistral seniel was geweest... krankzinnig, ziek en seniel. De anderen, die nietsnutten die de rest van de wereld vormden, zouden alles binnen het uur vergeten zijn, als ze zich al druk hadden gemaakt om die koppen en dat verhaal te lezen. En Monsieur Philippe Dalmas dacht dus dat zij een emmer met mest boven haar eigen hoofd had uitgekeerd? Dat waren typisch de woorden van een verbitterd man die eruit was gegooid. Hoe kon hij verklaren dat niemand, niet één mens, ooit dat testament tegenover haar had genoemd?

Wat een belachelijk idee van hem ... dat niemand er met haar over had gesproken omdat ze haar niet wilden vernederen. Gisteren, toen ze Hélène en Peggy voor de deur van Hermès had ontmoet, had geen van beiden een woord over het testament gezegd. Maar ze hadden haar ook niet hun medeleven met het verlies van haar vader betuigd. Ze hadden gedaan alsof er niets met haar gebeurd was sedert ze haar voor het laatst hadden gezien, en dat was vóór haar vaders overlijden geweest. Ze hadden zo ... tja wat, misschien een beetje merkwaardig gedaan, ontwijkend.

Soms vonden zelfs de best opgevoede mensen het moeilijk om over de dood te spreken. Daarom werden er toch meestal condoleancebrieven geschreven in plaats van iemand op te bellen. Hélène en Peggy. Hadden ze een beetje... vermaakt... gekeken? Als een van hun vaders een testament had gemaakt dat zo duidelijk krankzinnig was, dan zou zij de tact hebben gehad om er een grapje over te maken, maar dat had ze dan luid gedaan zodat ze wisten dat zij begreep hoe belachelijk, hoe onzinnig het allemaal was en hoe het in strijd met de werkelijkheid was. Nadine pakte haar zakdoekje en raakte even haar voorhoofd onder de pony aan. Het was veel te warm bij Saint Laurent.

Ha, die korte dinerjaponnen. Ze had de manier waarop hij die maakte altijd bijzonder bewonderd, zijn flamenco bravoure. Ze had het altijd vervelend gevonden de dinerjaponnen van Albin te dragen met hun klassiek verzwegen sex-appeal. Albin ging met alles net een beetje te ver, ook met subtiele dingen.

Terwijl Nadine de japonnen bekeek en haar getrainde ogen elk detail in zich opnamen, vroeg ze zich af hoe en wat die Cavaillon- serie zou zijn. Het was belachelijk om haar niet het huis te gunnen waarin ze toch niet zou willen wonen, en een groep portretten van drie generaties sletten; die konden nooit belangrijker zijn dan dat grote deel van zijn werk dat aan haar zou toevallen. Cavaillon? Een marktplaatsje, een stadje zonder enige belangrijke dingen.