De Dochter Van Mistral(229)
'Aha, juist,' had hij met zo'n gebrek aan uitdrukking geantwoord dat hij te verbijsterd geweest moest zijn om met zijn gebruikelijke klachten te beginnen.
'Je begrijpt wel, Jean François, dat nu ...' Ze had haar schouders met een veelbetekenend gebaar opgetrokken dat beter dan woorden zei: Nu heb ik geen tijd meer om aan al die kleine kribbigheden van jou te verknoeien; nu moet je maar zonder mij zien rond te komen, en nu zul je zien dat je belachelijk domme leventje in stukken uit elkaar valt omdat ik me niet langer met je wil bemoeien.
'Ik begrijp het, Nadine. Ik zal er het beste van zien te maken. Sorry, Nadine, maar prinses Gracia is in de paskamer en ik heb beloofd naar haar toe te komen. Zie ik je vanavond aan het diner? Nee? O, nee, natuurlijk, je bent nog in de rouw. Nou, tot ziens dan, hè?' Hij had haar op dezelfde droge manier op de wang gekust zoals hij bij iedereen deed en was weggehold, neuriënd en wel; daarna had hij om zijn lievelings-pasdame geroepen om hem te helpen en een secretaresse opdracht gegeven om koffie naar de paskamer van de prinses te sturen. Hij was alleen even blijven staan om de Afghanen die bij de deur van zijn werkkamer lagen even te aaien. 'Ja, lieverds, ja, jullie zijn de mooiste wezens die God ooit heeft geschapen, ja, kinderen, ja, ja,' had hij tegen de honden gefluisterd, en toen was hij de gang uitgelopen.
Een goed stukje toneel, dacht Nadine, en iets dat elk ander voor de gek had kunnen houden. Maar zij wist natuurlijk dat ze hem een zware slag had toegebracht, een slag die best eens de oorzaak van een nieuwe zenuwinstorting zou kunnen zijn.
Maar er was toch iets geweest... iets dat ze goed had opgemerkt ... dat haar had doen besluiten om vandaag naar Saint Laurent te gaan. Als ze Albin niet zo goed had gekend, zou ze hebben kunnen zeggen dat er een zekere blik van ... vermaak was? Was dat mogelijk? Toch zeker niet, dacht ze terwijl ze met slechts nauwverholen minachting naar de vrouwen om haar heen keek. Dit was niet de goede tijd van het jaar om nieuwe kleren te bestellen; dit waren vrouwen uit de provincie of vreemdelingen die het opwindend vonden om hier te zijn. Ze vond het niet leuk met dit soort vrouwen naar de collectie te kijken, maar ze wilde niet langer de kleren van Albin dragen. Wat kon er in 's hemelsnaam geweest zijn waarom Jean François zich had kunnen vermaken?
De eerste mannequins gingen voorbij en toonden pakjes voor het begin van de dag, speciaal voor de herfst en winter ontworpen, maar het was kleding die al vroeger in de zomer was geshowd. Intussen zouden al haar vriendinnen die zich bij Saint Laurent kleedden hun nieuwe herfstkleding al ontvangen hebben en die dragen.
Als ze het aan Madame Violette vroeg, dan wist ze zeker dat de tijd die nodig was om haar kleren te maken tot een minimum kon worden teruggebracht. Ze zou behandeld moeten worden alsof ze een toeriste was die maar twee weken aan passen kon besteden, dacht ze grimmig. Nou ja, de volgende lentecollectie kon ze bij de opening voor de pers zien en op de voorste rij stoeltjes zitten met de andere beste klanten van Saint Laurent; dat was een even groot ritueel als de kleren zelf en, in sommige opzichten, nog van veel groter belang.
Ze krabbelde nummers in haar notitieboekje terwijl ze nadacht over het gesprek dat ze die morgen met haar advocaat had gehad. Ze was weer naar hem toegegaan met een laatste poging hem over te halen het leven van die hoer, die moeder van Fauve, verder na te pluizen. Toen hij van de getuigenis van Dokter Daniël in Avignon had gehoord, had de advocaat Nadine verteld dat haar bestrijden van het testament van haar vader een verloren zaak was. Ze was naar andere advocaten gegaan en ze hadden haar allemaal hetzelfde verteld: Er mocht maar één poging gedaan worden om een testament te bestrijden. Ze moest het testament aanvaarden zoals het was; niets kon Fauve beletten om vijfentwintig procent uit de nalatenschap te ontvangen op precies de manier die in het testament was beschreven. Zij zou zich tevreden moeten stellen met de overige vijfenzeventig procent, hadden ze haar gezegd, alsof haar dat ervan zou weerhouden te weten dat ze onherroepelijk bedrogen was, bestolen!
Het was toch typerend voor haar advocaat om het laatste woord te willen hebben, zelfs nu hij gefaald had, dacht Nadine. Hij was misdadig onvakkundig, had ze hem verteld, waarop hij alleen maar geantwoord had dat hij haar al onmiddellijk had aangeraden zich niet tegen het testament te verzetten. Nu ze weer aan zijn zelfgenoegzaamheid dacht drukte ze haar potlood zo hard op het papier dat de punt afbrak. Madame Violette, die achter in de kamer had gestaan en haar cliënten in de gaten hield, had haar onmiddellijk een ander potloodje gebracht.
Nu verscheen er een groep broekpakken op de loper, net zo gesneden als die van mannenkleding met die speciale overdrijving die Saint Laurent eigen was en die Albin nooit had kunnen bereiken. Wel helemaal haar stijl. Precies wat ze mooi vond, dacht Nadine en ze draaide een blaadje om en begon aan een nieuw vel.