De Dochter Van Mistral(228)

'Maar... maar... dat bewijst toch nog niets,' stotterde Fauve.

'Inderdaad niet. Maar de familie Hiely stuurde kerstkaarten naar hun goede klanten en ze hebben een lijst met hun adressen. Na enig gezoek in hun archief kon ik nagaan waar uw ouders in Avignon hebben gewoond. Daar ben ik heen gegaan zonder - en Adrien zal het vreemd vinden dat te horen - eerst te gaan lunchen. Het huis staat er nog en dezelfde conciërge van toen is er nog steeds. Ik stel me zo voor dat Madame Bette er zelfs in het jaar 2000 nog zal zijn. Ze was overigens erg hulpvaardig tegenover mij...'

'De conciërge?' viel Fauve hem in de rede.

'Nee, Mademoiselle, kijk niet zo weifelend. De conciërge is niet de getuige waar ik over sprak, hoewel zij ons ook van nut zou kunnen zijn als we er meer dan één nodig zouden hebben. Madame Bette vertelde me dat uw ouders erg bevriend waren geraakt met een dokter die nog steeds op de parterre van het huis woont. En een kleine twee uur geleden slaagde ik erin de dokter thuis te treffen. Hij heeft me verteld dat hij en zijn vrouw uw ouders hebben gekend vanaf de dag dat ze daar zijn komen wonen; ze hebben zelfs nog geholpen om enkele meubels die uw vader gekocht had, binnen te brengen. De twee paren dronken af en toe samen een borrel of gingen samen uit eten, bij Hiely, in de Prieuré, en andere restaurants op het platteland. Ze waren erg op uw moeder gesteld, heel erg. Na de dood van uw moeder hebben ze uw vader nooit meer gezien, maar ze hebben heel goed begrepen waarom hij uit hun leven verdwenen is. Ze spraken over de absolute toewijding van uw ouders aan elkaar. De dokter, professor Daniël...'

'Dokter Daniël?' riep Beth Avigdor uit. 'Maar die ken ik!'

'Natuurlijk, Beth. Hij is een van de meest vooraanstaande burgers van Avignon, een professor aan de universiteit van Aix, Mademoiselle Lunel,' verklaarde Jean Perrin en ging weer snel door. 'Professor Daniël was bijzonder verontwaardigd over deze verfoeilijke en walgelijke aanklacht; hij was diep verontwaardigd. Men zou bijna kunnen zeggen dat hij het als een persoonlijke belediging opvatte. Natuurlijk zijn hij en zijn vrouw volledig bereid te getuigen dat uw moeder nooit iets met een andere man dan uw vader te maken heeft gehad gedurende de hele tijd dat zij in Avignon woonde. De aanval op het testament wordt op die manier in de kiem gesmoord. Daarna kan er geen sprake meer zijn van verdere moeilijkheden van de zijde van Madame Dalmas.' Jean Perrin grinnikte triomfantelijk en heel ondeugend.

' Persoonlijk!' vroeg Fauve. 'Waarom trof het de dokter zo persoonlijk? Alleen maar omdat hij zo bevriend met mijn ouders was geweest?'

'Nee, Mademoiselle, maar hij is de man die u op de wereld heeft geholpen.'





Drieëndertig


'Madame Dalmas, wat prettig u hier te zien.' Madame Violette, de hoofdverkoopster van Yves Saint Laurent was te goed opgeleid om haar verbazing te verraden toen Nadine binnenwandelde, maar er ontstond duidelijk een beweging en schrik bij de groep minder belangrijke verkoopsters die stonden te wachten om de cliënten voor de collectie naar hun stoelen te begeleiden. Terwijl Madame Violette Nadine naar de meest gunstig geplaatste stoel bracht vroeg ze: 'Is er iets speciaals dat u interesseert, Madame?'

'Een nieuwe garderobe, helemaal nieuw,' zei Nadine onverschillig. 'Ik heb zo lang alles van Albin gehad dat het gewoon vervelend is geworden, altijd hetzelfde.'

'Madame ziet er anders schitterend uit. Maar ik moet wel toegeven dat een verandering altijd leuk is. Monsieur Saint Laurent zal het jammer vinden als hij hoort dat u tijdens zijn afwezigheid hier bent geweest.'

Nadine pakte het traditionele gouden potloodje en het witte notitieboekje op waarop ze de nummers kon schrijven van de kleren die haar genoeg belangstelling inboezemden om ze te willen passen. Het was wel vervelend dat ze net als een gewone cliënte moest gaan zitten wachten om de nieuwe collectie te zien. Maar ook bijzonder opwindend. Hier zou er niets van dat overbekende gevoel zijn dat altijd aanwezig was als ze de ontwikkeling van de ontwerpen van Jean François enkele maanden lang had gevolgd. Daardoor had ze, elke keer als ze een nieuw kledingstuk aantrok, het gevoel gekregen dat ze het al jaren gedragen had.

Saint Laurent was de beste ontwerper ter wereld, maar vóór gisteren zou het ondenkbaar zijn geweest dat ze dit zelfs tegenover zichzelf had toegegeven. Vandaag was ze vrij, eindelijk bevrijd van de tirannie van dat zwaar overschatte, jengelende kind dat Jean François Albin met zijn buien en grillen was. Vandaag bevond ze zich in de positie waarin ze zich geen andere vrouw op de hele wereld kon voorstellen: ze had zo veel geld om uit te geven als ze wilde en nog veel meer, en in haar rijen kasten was geen japon, blouse, zelfs geen handtas die ze nog een dag langer wilde behouden dan nodig was. Zelfs een bruid van de rijkste man ter wereld, overpeinsde ze, zou nog wel iets in haar oude garderobe hebben dat ze wilde behouden, iets dat ze nog eens zou willen dragen. Maar sinds het interview - als je het zo kon noemen - dat ze gisteren met Jean François had gehad, was Nadine van plan zich van alles te ontdoen. Het was niet iets dat hij gezegd had; er waren eigenlijk maar weinig woorden gewisseld. Nadine was eenvoudigweg zijn kantoor binnengewandeld en had hem gezegd dat hij het van nu af aan zonder haar zou moeten stellen.