Dazzle(183)

'Touché, mevrouw Kilkullen. Maar de tijden veranderen,' zei Jimmy Rosemont, 'en bergen ook.'

'Niet zoveel als u denkt, meneer Rosemont. Ik vond uw plannen verschrikkelijk...'

'Dat hebben we gemerkt,' merkte sir John droogjes op.

'En dat vind ik nog. Maar toen wist ik niet hoe ik het kon voorkomen. Ik ben gaan onderzoeken in hoeverre mijn vaders thuis met de hand geschreven testament wettig was en daarbij heb ik iets heel wetenswaardigs ontdekt. Hij heeft land aan zijn dochters nagelaten en hij had niet het recht ons dat te geven.'

'Wat u zegt,' zei Jimmy Rosemont met een flauw glimlachje om zijn lippen, een neerbuigend en minachtend lachje.

'Land,' ging Jazz rustig verder, 'waarop hij geen exclusief eigendomsrecht had, land waarop een verbond rust dat hem verbood het iemand na te laten zonder de feiten van dat verbond te vermelden.'

'Wat is dat voor onzin?' De stem van sir John klonk onbezorgd, mild.

'Geen onzin, sir John.' Jazz stond op. 'Ik heb een aantal dingen die ik uw wil laten zien. In de eerste plaats een brief van mijn betovergrootmoeder, Juanita Isabella Valencia Kilkullen, aan haar toekomstige schoondochter.'

Langzaam las Jazz de vertaling van de brief voor; ze had die laten maken door een hoogleraar Spaans aan de Irvine Universiteit en hem vervolgens notarieel laten bekrachtigen. Snel maar duidelijk deed ze de beide mannen het verhaal van de Spaanse landtoewijzingen in Californië en ze lichtte de betekenis toe van de vergrote zwartwit reprodukties van de documenten die zij en Casey in het Huntington Museum hadden gevonden. Ze vertaalde de eed van Bernardo Valencia en toonde de handtekeningen van de vier getuigen. Ook die had ze notarieel laten bekrachtigen. Ze liet hun het presidentiële zegel zien dat uiteindelijk de claim op het land bevestigde, evenals een fotokopie van de verkoopakte getekend door Antonio Valencia en Michael Kilkullen. Ze gaf hun de foto's die ze vanaf de Schildwachtrotsen had genomen en die flink waren vergroot. Ten slotte toonde ze hun op een moderne topografische kaart van het huidige land de grens, aangebracht met rode inkt, van het gebied dat 'onberoerd moest blijven door mensenhanden', het verbond dat door de Kilkullens even streng was nageleefd als door de Valencia's voor hen.

Toen ze klaar was, stond ze op en probeerde een triomfantelijk lachje te onderdrukken. Jimmy Rosemont en sir John keken elkaar even aan met een blik die Jazz niet helemaal begreep. De eerste die de stilte verbrak, was sir John.

'Dat is inderdaad een boeiend verhaal, mevrouw Kilkullen, en ik wens u geluk met uw detectivewerk.' Zijn manieren waren even mild als gewoonlijk.

'Knap en keurig,' verklaarde Jimmy Rosemont. 'U kunt te allen tijde bij mij komen werken.'

'Een heel interessant en merkwaardig geschiedkundig verhaal,' voegde sir John eraan toe. 'Heel aardig ook, romantisch, edelmoedig en zeker - dat kun je wel zeggen - getuigend van een vurige godsdienstige overtuiging. Ik ben u dankbaar dat u ons dit alles heeft willen vertellen.'

'Sir John, begrijpt u dan niet wat het betekent?' Jazz was op alles voorbereid geweest, maar niet op deze houding. Ze wist dat deze mannen niet zo maar bereid zouden zijn alles op te geven. Waarom waren ze niet van streek? Jazz werd door een onbestemde angst bevangen.

'Zou kunnen betekenen, mevrouw Kilkullen, als dit er niet was. Sir John Maddox boog zich voorover en viste een document uit de stapel papieren. 'Deze koopakte van de ranch, geregistreerd bij het kadaster in Santa Ana, is het enige wettige stuk op uw bureau.'

'Waar hebt u het over?' vroeg Jazz en verhief onwillekeurig haar stem. 'De Mexicaanse landtoewijzing is wettig. Lieve God, die is de sleutel tot alles! Die is het hoogtepunt van jarenlang bewijs dat de ranch vanaf 1788 aan de Valencia's toebehoorde totdat zij hem aan de Kilkullens verkochten. Probeer me niet wijs te maken dat die niet wettig is.'

'Dat is nu precies wat we u willen zeggen,' zei Jimmy Rosemont en zijn hele goedverzorgde gezicht stond uiterst minzaam. 'Dat stuk oud papier is absoluut onwettig. Het is nooit in Santa Ana geregistreerd. Als dat het geval was geweest, dan had dat ons verplichtingen opgelegd - maar dit is alles speculatie, meer niet. Het is nooit geregistreerd.'

'U bent gek! Dat kan niet waar zijn! Dat is maar een kleine technische fout, en ik wens niet...'

'Mevrouw Kilkullen, ik begrijp uw ontsteltenis, ik heb er werkelijk begrip voor.' Sir John boog zich voorover. 'De verkoop van dit land kan onmogelijk worden afgelast om een uitsluitend mondelinge overeenkomst die misschien tussen twee mannen is gesloten, Antonio Valencia en Michael Kilkullen, beiden reeds lang geleden gestorven, waarbij zij de wensen eerbiedigden van Teodosio Maria Valencia, reeds lang geleden gestorven, en genoemd in een brief van de ene vrouw aan de andere, beiden reeds lang dood. Zelfs het zegel van Millard Fillmore is volkomen onbelangrijk.'

'Sir John heeft gelijk,' zei Jimmy Rosemont heel rustig. 'Uw vader had het volste recht al het land, onbelast, aan u en uw zussen na te laten. Geen document op het kadaster zegt het tegendeel en dat is het enige waarmee we rekening moeten houden.'