Dazzle(181)

'Lieve schat, je bent een hele stadsplanner.'

'Dat hoef je niet te zijn om dat te weten - je hoeft alleen maar de kranten te lezen. Nieuwe ideeën zijn belangrijk, de ideeën die bij de meeste ontwikkelingsplannen nooit zijn overwogen.'

'Zoals?' Casey vond het interessant dat Jazz nu over een onderwerp begon waarmee hij zich zo af en toe ook had beziggehouden.

'Gemeenschapsleven.'

'Hoe wil je zoiets opzetten? Aannemende dat je een stad voor zeventigduizend mensen bouwt, en geen platina parkeerterrein voor Rolls-Royces zoals Valerie en Fernanda willen.'

'Zonder het strand hebben ze geen enkele kans, en het hele strand en de haven werden op de kaart buitengesloten. Luister, Casey, weet je hoe je een gemeenschap opbouwt? Je laat alle winkelcentra weg en legt weer hoofdstraten aan! Dan heb je meteen een gemeenschap! Elke buurt met een eigen hoofdstraat, een echte ouderwetse hoofdstraat, met winkels waar je een glas niet-alcoholische drank of ijs kunt kopen, en kleine bioscoopjes, met bakkers, kruideniers en echte slagers, ijzerwinkels, kegelbanen, dansscholen en hamburgertentjes, en stomerijen, delicatessenwinkels en kappers. Schoonheidssalons, drogisten, heel veel kleine cafeetjes met terrasjes, allerlei winkels. En plekjes waar je kunt zitten en kletsen, en fietsenrekken, want zo gaan de mensen uit de verschillende wijken naar de hoofdstraten, tenzij ze lopen of te paard gaan.'

'Wat voor verschillende wijken?' vroeg Casey.

Jazz liep in de huiskamer op en neer en werd zo door haar visioenen in beslag genomen, dat ze het warme plekje vlak bij hem in de steek had gelaten. Casey vond dat hij haar het best aan zich kon binden door vragen te stellen.

'De mensen willen niet in straten wonen waar alle huizen hetzelfde zijn. Ze willen wijken, zoals vroeger. Zoals dat in sommige stadjes in New England nu nog is, of zelfs in San Juan Capistrano. Waar sommige mensen huizen hebben, anderen hebben flats en weer anderen studio's en de een betaalt veel meer huur dan de ander. Sommigen zijn eigenaar van hun huis, sommigen zijn jong, anderen oud of daartussenin, en ze hebben kinderen van allerlei leeftijden... Maar Casey, ze hebben overdekte of onoverdekte veranda's, en bloembakken voor de ramen, en erven, en patio's, achtertuinen en zolders. Zolders zijn erg belangrijk vind ik, waarom weet ik niet. En die huizen staan zó dicht bij elkaar, dat mensen weer buren hebben en ze kunnen op hun veranda zitten en elkaar iets toeroepen. Alles op bescheiden schaal, menselijk. Er moeten plekken komen waar je kunt picknicken of schaken, en paarden huren. Verder sportterreinen voor allerlei sporten, en speeltuinen voor de kleintjes.'

'En hoe gaat het dan met de ranch en het vee?'

'Begrijp je het dan niet, Casey ? We houden de ranch aan, met wat minder vee, maar het idee is om de ranch en dat stadje naast elkaar te laten bestaan, zodat iedereen die in de stad woont vee kan zien grazen als ze uit het raam kijken. Ze zullen overal kunnen gaan paardrijden, desnoods dwars door de hoofdstraat, maar we moeten wel zien te voorkomen dat zij vee bijeen gaan drijven.'

'Hoe wil je die stad besturen?'

'Met een gemeenteraad en een burgemeester in het stadhuis op het marktplein - heb ik het al over het plein gehad?' Jazz wuifde het besturen van de stad van zich af. 'Er komen een grote openbare bibliotheek en een muziektent waar echt muziek wordt gespeeld in de weekends, zodat iedereen iedereen kan leren kennen. En er komen hopen fonteinen zodat je overal het geluid van stromend water hoort, en kunstgalerieën en overdekte straten met zuilen zodat mensen overal beschut tegen de zon kunnen wandelen, en iedereen kan naar het strand gaan om te zwemmen, te surfen of alleen maar daar te zitten en naar de golven te luisteren of naar de zonsondergang te kijken, maar ze kunnen niets veranderen, nóóit, of...'

'Scholen?'

'Ja, natuurlijk,' zei Jazz. 'Scholen, kerken, synagoges en een lichte industrie - een schone - en winkels en kantoren zodat de mensen dicht bij hun huis kunnen werken. Stadsontwerpers zijn daar altijd mee bezig. Ik heb erover gelezen, maar heb er nooit veel aandacht aan besteed totdat Phoebe Purple Tostada Grande tegen de vlakte heeft gegooid...' Ze bleef bij het raam staan en schudde haar hoofd toen ze eraan dacht.

'Kom nou hier zitten. Wat had dat ermee te maken?'

'Ze heeft een deel van de buurt van Dazzle weggehaald. Zo maar, zonder meer! Venice is een echte wijk, een van de laatste, en Phoebe verwoestte een deel ervan, iets waaraan we allemaal gewend waren, zoals je aan een hoofdstraat gewend bent. En toen ik nu zag dat we kans hadden een nieuwe stad te bouwen, wist ik dat het er een moest worden met wijken en hoofdstraten... en verder hoefje alleen maar te denken aan hoe het vijfentwintig jaar geleden allemaal was... vijfentwintig jaar... omstreeks die tijd begon alles te veranderen.'

Jazz klonk alsof ze in trance was, dacht Casey. Ze had nog niet doorgedacht over de formidabele problemen, verbonden aan het opbouwen van een stad. Ook had ze nog totaal niet overwogen hoe zij zelf deze nieuwe, utopische stad zou opbouwen, afgezien nog van de toestemming van haar niet erg utopie-gezinde zussen.