Dazzle(178)

Casey werd met een ruk teruggetrokken en viel bijna zelf ook.

'Jazz, heb je je pijn gedaan?' vroeg hij bezorgd.

'Nee,' zei Jazz en bleef op de grond zitten. 'Ik geloof het niet. Ik liep alleen blindelings verder, en opeens...' Nieuwsgierig - en blij te kunnen blijven zitten - keek ze rond naar het voorwerp waarover ze was gestruikeld. Wat het ook was, het was bedekt door een hoopje stenen waar Casey overheen was gestapt, maar waarover zij was gestruikeld.

'Help me eens,' zei Jazz plotseling opgewonden. Snel tilden zij en Casey een paar stenen op die iets leken te verbergen. Eronder lag een kruis dat was gemaakt van twee stukken hout; ze waren met een reep leer samengebonden en hier en daar zaten er witte verfvlekken op.

'Het moet rechtop tussen die stenen hebben gestaan, is gevallen en werd daarna tijdens de stormen die hier 's winters woedden door stenen bedekt,' zei Jazz verbaasd.

'Maar wat doet het hier?'

'Ik heb geen idee.' Jazz keek opgewonden en verbaasd naar het kruis. 'Volgens de legende was er een altaar op de berg, maar de beschrijving op de kaart zei niets over een kruis.' Casey ging naast haar zitten en inspecteerde het ruwe kruis alsof het zelf een antwoord kon geven.

'Kijk eens om je heen,' zei Jazz en wees met haar rechterhand. 'Vind je ook niet dat die rots een beetje op een schildpad lijkt?'

'Misschien - een beetje, nu ik zit. Toen ik liep, is het me niet opgevallen.'

'En moet je daar kijken.' Ze gebaarde met haar andere hand.

'Twee puntige stukken rots! Zo lijkt het mij tenminste toe.'

'Maar wat zijn die drie Schildwachtrotsen?' vroeg Jazz en keek achter zich naar een erg steil oplopende helling waarop alleen maar heel kleine stenen lagen. Het was onmogelijk te zien wat er boven op de top stond.

'Opstaan! We moeten verder klimmen!'

Met bonzend hart beklommen ze de steile helling totdat ze eindelijk boven waren waar zich een klein zandplateau voor hen uitstrekte.

Ongeveer midden op het plateau, te ver van de rand om van beneden te kunnen worden gezien, stonden drie hoge, dunne rotsblokken waarvan niet een hoger dan tweeënhalve meter was. Ze stonden in de zanderige oppervlakte en vormden een driehoek; drie rotsen die inderdaad konden worden beschouwd als drie schildwachten op wacht boven het panorama dat onder het plateau lag uitgestrekt.

Jazz slaakte een zucht van opluchting, en besefte nu pas hoezeer ze aan het bestaan van de schildwachten had getwijfeld. Het plateau lag daar rustig en verlaten en toch leek het haar dat ze zware donderslagen hoorde echoën. Ze dacht vleugelgeruis te horen en dacht heerlijke vibraties waar te nemen die uit het hart van de berg zelf voortkwamen. Ze drukte zich dicht tegen Casey aan, want ze had behoefte aan de geruststelling van een ander mens, nu ze daar voor de drie schildwachten stond die dit land al miljoenen jaren bewaakten.

Minutenlang bleven ze zwijgend staan totdat ze het gevoel kregen dat het plateau hen had geaccepteerd, dat ze hier welkom waren. Pas toen gingen ze aan de rand van het plateau staan, met de rotsen achter zich. Vanaf dit punt leek de Schildpadrots werkelijk op een schildpad en de punten van de Tweelingrotsen waren duidelijk afgetekend.

' "Tot aan het Zand van de Zee",' zei Jazz en keek naar het westen. Heel in de verte, aan de horizon, versmolten hemel en zee in een blauwe streep. Dichterbij waren de natuurlijke haven en Valencia Point duidelijk zichtbaar, evenals het onberoerde strand dat langs de hele lengtegrens van de ranch liep en een duidelijke afbakening vormde tussen de bouwwerken langs het strand aan noord- en zuidgrens.

Jazz draaide zich om en keek achter langs de Schildwachtrotsen waar de zestienhonderd meter kale top van Portola Peak glinsterde omdat het zonlicht op kleine micadeeltjes viel; de Piek was nog een heel eind weg. Daarachter leken de met sneeuw bedekte toppen van de Santa Ana-keten in de verte te zweven.

'Kijk eens naar het noorden - dan zie je bijna half Orange County - Bernardo heeft het daar wat overschat,' zei Casey.

'Maar, Casey, hij legde alleen een eed af voor wat betrof zijn eigen land, weet je wel? Kijk naar het zuiden, achter de Schildpadrots is een lang en plat ravijn, en daar daalt het land steil omlaag - je kunt niet veel verder kijken dan de Schildpadrots. Vanaf dit punt kun je ruim twee derde van de hele ranch zien. O, Casey, Casey, niemand mag er ooit iets aan veranderen - niet met mensenhanden!'

Jazz en Casey bleven hand in hand staan en luisterden naar het geruis van de wind, die iets leek te fluisteren over een gelofte die op een berg was afgelegd die nooit het eigendom van de mens kon worden, zelfs niet van de man die daar een gelofte had afgelegd, want het ligt in de aard van bergen om de mensen tot hun nietige afmetingen terug te brengen. Voor hen strekte zich Californië uit, een huwelijk tussen land en water, het gezicht naar het westen gericht - een land zoals nergens anders ter wereld kon bestaan.