Dazzle(174)

De enige goede reactie was van Pete geweest, bedacht Jazz. Hij had gebruld dat ze niet kon trouwen voordat ze hem een kans had gegeven haar eens in bed alles te leren - dan zou ze wel van gedachten veranderen, zei hij. Dit aanbod had ze niet aan Casey verteld.

'Ik doe je een voorstel, ik ga een compromis aan,' zei Casey.

'Ik dacht dat daar twee mensen voor nodig waren.'

'Nee, één, als hij gedachten kan lezen, bijzonder slim is en een geweldige kerel is.'

'Daar kijk ik nu net naar,' lachte Jazz en even vergaten beiden waar ze waren, en waarom.

Ze lieten elkaar geschrokken los toen Bill Frank binnenkwam. De curator was jong, lang en had rossig haar; hij keek hen vriendelijk aan. Na San Francisco was Jazz tot de slotsom gekomen dat alle curatoren je vriendelijk aankeken; en hoe minder ze je te bieden hadden, des te vriendelijker keken ze. Nu, gezien hun compromis, liet ze Casey het woord doen.

'Een privé-landovereenkomst tussen de franciscanen en de Valencia's? Hm. Na 1833 hebben de franciscanen geen macht meer gehad, maar ja, wie weet? Maar er zijn niet veel plaatsen waar we daarnaar kunnen zoeken. Eens zien wat ik kan vinden,' zei Bill Frank en ging hen voor een grotere kamer in waar een lange tafel en een stel stoelen stonden. Uit zijn zak viste hij de sleutel van de deur naar de manuscriptenkamer en verdween in zijn schatkamer. Jazz keek benijdend naar de gelukkige zoekers die aan de tafel aandachtig gebogen zaten over hun oude manuscripten.

Het leek eeuwig te duren voordat Bill terugkwam met een bruine map van minstens zestig centimeter in het vierkant in zijn handen. Hij legde hem voor zich op tafel neer en ging tegenover hen zitten.

'Sorry dat ik u moest laten wachten, maar ik moest eerst allerlei dingen opzij schuiven die er niet toe deden. Ik heb niets gevonden dat veelbelovend is, behalve misschien in deze map, maar het is een gok,' zei hij en maakte de map open. 'Hierin zitten een aantal doordrukken van documentatie in verband met verschillende landerijen en ze zijn alle gemaakt door de Landcommissie na het Verdrag van Guadelupe Hidalgo van 1848; dat was het einde van de oorlog tussen Mexico en de Verenigde Staten . Vermoedelijk is er niets bij dat zo ver teruggaat als de tijd van de franciscanen, maar ik wilde dit toch even met u doornemen. Ik ben zelf ook nieuwsgierig.'

In de grote map zaten zeven kleinere mappen, alle in een soort omslag gestoken en met een lint eromheen gebonden. 'Dit zijn kopieën van zeven expedientesd.it in het Algemeen Kadaster van San Francisco tijdens de aardbeving werden vernietigd,' zei de curator. 'Met andere woorden, het zijn Amerikaanse bevestigingen van Mexicaanse landtoewijzingen en die zijn soms - maar heel zelden - herhaalde bevestigingen van Spaanse landtoewijzingen. Levende geschiedenis!'

'We zijn al in San Francisco geweest,' zei Jazz. 'Daar hebben we niets gevonden wat ons van nut kon zijn.'

'Documenten duiken soms op op plaatsen waar je ze nooit zou verwachten,' zei Bill Frank, maakte een van de roze omslagen open en bekeek zorgvuldig de broze, vergeelde bladeren. De diseho was een afzonderlijk document, een ruwe kaart op een opgevouwen stuk papier waar bovenaan een kompas was getekend. Hier en daar waren plaatsnamen ingevuld en een rivier was duidelijk aangegeven. Hij toonde hun de petitie en de daaropvolgende bladzijden met de Spaanse getuigenverklaring die de wettigheid van de Mexicaanse landtoewijzing bevestigden. Hij keek er hoofdschuddend naar. 'Dit land ligt in het noorden.' Hij bekeek ook de andere mapjes, maar vond niets bijzonders.

Het vijfde pamflet zag er net uit als de vorige, maar toen Jazz de waaiervorm van het land op de opengeslagen kaart zag met de golvende lijnen die de oceaan aangaven, riepen beiden uit: 'Wacht eens even!'

'Kijk! Diseno del Rancho Montaha de la Luna- dat staat erboven! Dat is het!' Jazz was zó opgewonden, dat haar stem luid klonk en de lezers aan de tafel keken geschrokken op. Bill Frank pakte snel de grote map op, sloot hem en nam alles mee naar zijn kantoor. Hij haalde er de expediente uit waar ze zo naarstig naar aan het zoeken waren geweest en hield die open. Toen vertaalde hij het ouderwetse Spaans in hedendaags Engels.

'Hier, op bladzijde 1, is de petitie uit 1851. Die is van Don Antonio Pablo Valencia, in Californië geboren en getogen, en gericht aan de Landcommissie van de Verenigde Staten. Hij vraagt de commissie de Mexicaanse landtoewijzing uit het jaar 1839 te bevestigen. Hij deelt hen mee dat hij de enige wettige zoon is van Don Bernardo Valencia. Don Bernardo, zijn vader, was ook een enige zoon. Diens vader - de eerste Valencia in Californië - was Teodosio Maria Valencia en het was Teodosio die in 1788 de oorspronkelijke Spaanse landtoewijzing heeft ontvangen. Hij had blijkbaar tot rijpe leeftijd gewerkt bij de Presidio van San Diego en kreeg het land van de Spaanse gouverneur, Pedro Fages, voor zijn bijzondere verdiensten voor de Spaanse Kroon.'