Dazzle(176)

'In die tijd leek het zeker voldoende,' antwoordde Casey en probeerde op adem te komen. 'En het zijn "schildwachtrotsen", niet zo maar rotsen.'

'O, Casey, "rotsen zijn rotsen, bomen zijn bomen..." - welke filmproducent heeft dat ook weer gezegd?' 'Spielberg of Lucas, ik weet het niet zeker.' Jazz deed haar uiterste best zich te blijven vastklampen aan het gevoel van zekerheid dat ze in het Huntington Museum had gekregen, het idee dat nu het laatste stukje van de legpuzzel op zijn plaats was gevallen. Maar het was niet het laatste stukje, maar het een na laatste, zoals Bill Frank duidelijk had gezegd. Tenzij ze de Plek van de Drie Schildwachten vonden, konden ze niet vaststellen op welk deel van de ranch het verbond betrekking had.

Portola Peak was moeilijk beklimbaar. Jazz gebruikte een natte halsdoek als handdoek en bedacht dat ze nu wist waarom de familie Kilkullen de berg nooit als een plaats voor een picknick had gekozen, waarom er nooit op een hoger gelegen plek met wijn of martini's naar de zonsondergang was gekeken. De berg die vanuit de haciënda zo gemakkelijk te beklimmen leek, was bij nadere inspectie een ideale plek voor het opdoen van ervaring voor een overlevingstocht, een ervaring die ze zorgvuldig had vermeden na haar periode als fotojournaliste.

Jazz en Casey waren vroeg in de ochtend te paard vertrokken toen het nog koel was. Jazz was nog gauw even naar de archiefkamer gegaan en had twee stevige wandelstokken meegenomen die Hugh Kilkullen had verzameld en die nog steeds in de paraplubak bij de deur stonden. Susie had voor sandwiches en water gezorgd en Jazz had haar camera in een tas om haar middel gestopt. Achteraf bezien vond ze dat ze eigenlijk een gepantserde tank nodig hadden gehad, of minstens enkele kapmessen, maar het was te laat om dat nu nog tegen Casey te zeggen.

Ruim twee uur geleden waren ze gedwongen geweest hun paarden aan een boompje vast te binden en te voet verder te gaan. Boven de hoogste weiden van de ranch verrezen de steile hellingen van Portola Peak tot aan de kam van de berg zelf. Daar werd het kreupelhout te verward en pijnlijk met de combinatie van schijfcactus; de paarden konden er niet doorkomen.

Maar mensen konden gaan waar paarden moesten blijven staan, dacht Jazz. Mensen konden maanden in donkere, vochtige grotten onder het aardoppervlak doorbrengen, mensen konden snorkelen en spelen en flirten met stekelige kwallen en hongerige inktvissen. De mens kon de noord- en zuidpool bereiken en tegen dieren praten. De mens kon naar de maan gaan en daar rondsloffen, kopje duikelen en er vlaggetjes planten. Het was dus zonder meer duidelijk dat deze vrouw en deze man, beschut door hun kleding van denim, zich een weg door deze stekelige massa hout konden banen. Ze gebruikten daarbij de wandelstokken die ze met beide handen vastpakten; zo konden ze het kreupelhout ver genoeg terugbuigen om er zich een weg door te banen.

Toen ze op weg gingen, leek het duidelijk dat ze maar één richting konden inslaan, want de kam van de berg was zó smal dat deze de enige weg naar de top vormde. Maar naarmate ze hoger klommen, werd de kam breder totdat de berg vergezichten bood op een wildernis van droog, naar salie ruikend struikgewas - bloeddorstig kreupelhout dat alle kanten opgroeide en bedrieglijk werd gemaskeerd door het steile terrein waar ze zich overheen worstelden.

'Als je een franciscaan was, hoe zou jij dan gaan?' vroeg Jazz aan Casey.

'Als ik een franciscaan was, dan had ik een lang gewaad en sandalen aan en dan zou ik hier niet zijn. Dat is zeker.'

'Het is fijn dat je ondanks alles zo opgewekt kunt blijven,' merkte Jazz op.

'Och, ik ben van nature een optimist. Die Schildwachtrotsen zijn hier ergens. Ik ben alleen wel blij dat we laarzen aan hebben.'

'Ratelslangen?' vroeg Jazz. Poema's kon ze desnoods aan, maar ratelslangen?

'Ratelslangen en vogelspinnen. Maar die kunnen door leer heen bijten. Dan zijn er nog prairiewolven, kwartels en een paar heel onvriendelijke cactussoorten.'

'Ik zoek maar steeds naar iets dat op een pad lijkt waar pelgrims kunnen hebben gelopen,' zei Jazz klagend. 'Je zou echt denken dat wij de eersten zijn die ooit Portola Peak beklimmen.'

'We weten zeker dat Teodosio en zes paters in 1806 omhoog zijn gegaan, maar daarna? Dit is niet direct een parkwandelingetje.'

'Kom nou, Casey, er moeten hier meer pelgrims zijn geweest. En ik herinner me ook dat mijn vader me vroeger eens heeft verteld hoe zijn grootvader, Hugh, Portola Peak had beklommen... misschien wel honderd jaar geleden, nu ik erover nadenk. Je hebt gelijk: van dat pad kan niet veel meer over zijn.'

'Toch...' Casey tikte behoedzaam met zijn stok tegen iets dat op de grond lag. 'Kijk hier eens naar... duidelijk bewijs van beschaafd bezoek nog kort geleden.'

'Hoe bestaat het!' zei Jazz en richtte haar camera op een leeg blikje Dieet Pepsi dat bijna onder de aarde bedolven lag.

'Ik heb het niet mee naar boven genomen.'