Stoner(61)

Rutherford knikte. ‘Meneer... Stoner?’

‘Gezakt,’ zei Stoner. ‘Overduidelijk gezakt.’

‘O, kom op nou, Bill,’ riep Lomax. ‘Je bent wel wat hard voor die jongen, toch?’

‘Nee,’ zei Stoner vlak, terwijl hij recht voor zich uit keek. ‘Je weet dat ik dat niet ben, Holly.’

‘Wat bedoel je daarmee?’ vroeg Lomax. Het leek alsof hij gevoel in zijn stem probeerde te leggen door hem te verheffen. ‘Wat bedoel je daar eigenlijk mee?’

‘Laat nou maar, Holly,’ zei Stoner vermoeid. ‘Die man is incompetent. Daarover kan geen twijfel bestaan. De vragen die ik hem heb gesteld, waren van het niveau van een middelmatige bachelorstudent en hij was niet in staat ook maar eentje ervan bevredigend te beantwoorden. En hij is ook nog eens lui en oneerlijk. Afgelopen semester in mijn werkgroep...’

‘Jouw werkgroep!’ lachte Lomax smalend. ‘Ja, daarover heb ik horen vertellen. En dat heeft hier overigens niks mee te maken. Het gaat erom hoe hij het vandaag heeft gedaan. En het is duidelijk...’ Hij kneep zijn ogen tot spleetjes. ‘Het is duidelijk dat hij het behoorlijk goed deed, totdat jij op hem in begon te hakken.’

‘Ik heb hem vragen gesteld,’ zei Stoner. ‘De meest eenvoudige vragen die ik me kon voorstellen. Ik was bereid hem alle gelegenheid te geven.’ Hij zweeg even en zei toen voorzichtig: ‘Jij bent de begeleider van zijn dissertatie, en het spreekt voor zich dat je het over het onderwerp van zijn dissertatie had. Dus toen je hem vragen over zijn dissertatie stelde, deed hij het uitstekend. Maar toen we daarbuiten gingen...’

‘Wat bedoel je?’ schreeuwde Lomax. ‘Suggereer je dat ik... dat er sprake was...’

‘Ik suggereer helemaal niks, behalve dat de kandidaat onvoldoende presteerde. Ik kan er niet mee instemmen dat hij slaagt.’

‘Kijk,’ zei Lomax. Zijn stem was tot bedaren gekomen en hij probeerde te glimlachen. ‘Ik kan inzien waarom ik een hogere dunk van zijn werk heb dan jij. Hij heeft verschillende van mijn colleges gevolgd, en... Laat maar. Ik wil een compromis sluiten. Hoewel het volgens mij te streng is, stel ik voor hem voorwaardelijk te laten slagen. Dat zou betekenen dat hij de stof die hij in voorgaande semesters bestudeerd heeft opnieuw zou kunnen bestuderen, waarna hij...’

‘Nou,’ zei Holland enigszins opgelucht, ‘dat zou beter zijn dan hem regelrecht te laten slagen. Ik ken hem niet, maar het is duidelijk dat hij niet klaar is om...’

‘Goed,’ zei Lomax, die Holland krachtig toelachte. ‘Dat is dan afgesproken. We zullen...’

‘Nee,’ zei Stoner. ‘Ik moet stemmen voor zakken.’

‘Godverdomme!’ schreeuwde Lomax. ‘Besef je wel wat je doet, Stoner? Besef je wel wat je die jongen aandoet?’

‘Ja,’ zei Stoner zacht, ‘en het spijt me voor hem. Ik voorkom dat hij zijn graad krijgt, en ik voorkom dat hij op een middelbare school of universiteit gaat lesgeven. En dat is precies wat ik wil doen. Als hij voor de klas komt te staan, wordt het een regelrechte ramp.’

Lomax was erg stil. ‘Daar blijf je bij?’ vroeg hij ijzig.

‘Ja,’ zei Stoner.

Lomax knikte. ‘Nou, ik waarschuw je, professor Stoner, ik ben niet van plan het hierbij te laten. Je hebt... Je hebt hier vandaag impliciet enkele beschuldigingen geuit – je hebt je zo bevooroordeeld getoond dat...’

‘Heren, alstublieft,’ zei Rutherford. Hij keek alsof hij in huilen zou uitbarsten. ‘Laten we alles in perspectief blijven zien. Zoals u weet, moet er unaniem overeenstemming zijn om een kandidaat te laten slagen. Kunt u dit niet op een of andere manier oplossen?’

Niemand zei een woord.

Rutherford zuchtte: ‘Goed, nou, dan kan ik niet anders dan verklaren dat...’

‘Wacht even.’ Gordon Finch. Gedurende het hele tentamen was hij zo stil geweest dat de rest hem bijna was vergeten. Nu kwam hij een beetje uit zijn stoel overeind en sprak het tafelblad met een vermoeid klinkende maar vastbesloten stem toe. ‘Als waarnemend voorzitter van de vakgroep zal ik met een aanbeveling komen. Ik vertrouw erop dat u zich erdoor zult laten leiden. Ik beveel aan dat we de beslissing tot overmorgen uitstellen. Hierdoor zullen we genoeg tijd hebben om de gemoederen te laten bedaren en erover te spreken.’

‘Er is niets om over te spreken,’ zei Lomax opgewonden. ‘Als Stoner hem wil...’

‘Ik heb mijn aanbeveling gegeven’ zei Finch zacht, ‘en er zal gehoor aan worden gegeven. Decaan Rutherford, ik stel voor dat we de kandidaat op de hoogte brengen van onze beslissing hieromtrent.’

In de gang buiten de vergaderzaal troffen ze Walker heerlijk ontspannen zittend aan. In zijn rechterhand bungelde achteloos een sigaret en hij staarde verveeld naar het plafond.