Reading Online Novel

Schaduwjury(152)



Tot Jasons verrassing vond de FBI geen enkele aanwijzing die suggereerde dat rechter Garrison gechanteerd was of op enige andere wijze bij het complot betrokken was. Integendeel, zijn gedisciplineerde optreden in de zaak ontving nu wijdverbreide bijval en zijn naam werd genoemd als een mogelijke kandidaat voor het Hof van beroep.

Rechter Shaver had echter kennelijk nog eens nagedacht over zijn aspiraties. Hij trok zich terug van de kandidatenlijst voor het Vierde hof van appel.

De toonaangevende media omarmden Kelly Starling enthousiast als een heldin en waren zelfs gedwongen om toe te geven dat ook Melissa Davids en Case McAllister moedig gehandeld hadden, op een manier die van burgerlijke waakzaamheid getuigde. Over Jasons rol werd in de media hevig gediscussieerd. De voorstanders van het Tweede amendement gunden hem het voordeel van de twijfel, terwijl anderen opmerkten dat zijn web van bedrog Kelly Starling bijna het leven had gekost.

Al voor de schietpartij in de verlaten bioscoop had Brad Carson een overeenkomst met de FBI getroffen om Jason immuniteit te verlenen in ruil voor zijn medewerking. Terwijl Jason in het ziekenhuis lag, besprak Brad informeel de zaak met het hoofd van het tuchtcollege van de rechtbank van de staat. Volgens Brad kon Jason een berisping verwachten en zou hij een proeftijd krijgen voor zijn gedrag in de zaak Crawford, maar zou hij zijn bevoegdheid bij de rechtbank niet verliezen, omdat hij naar de autoriteiten was gegaan voordat zijn cliƫnt uiteindelijk schade zou lijden.

Jason werd op dinsdagochtend uit het ziekenhuis ontslagen. Hij liet zijn haar millimeteren zodat de kale plek op zijn hoofd geen aandacht zou trekken, zette een hoed op en nam een vlucht naar Atlanta. Hij logeerde een nachtje bij zijn vader en ontdekte tot zijn grote teleurstelling dat zijn vader door de gebeurtenissen van de afgelopen dagen weer aan de drank was geraakt.

'Ik wil geen schijnheilig geklets van jou over mijn drinken horen,' zei zijn vader na een aantal biertjes.'Wat kan een man anders doen nadat hij zijn baan en reputatie is kwijtgeraakt alleen maar omdat hij zijn zoon probeerde te helpen?'

In het verleden zou Jason boos gereageerd hebben, maar dinsdagavond mompelde hij alleen maar een verontschuldiging en ging hij naar bed.

Op woensdagochtend kreeg Jason met een van de moeilijkste beproevingen van zijn leven te maken. Hij probeerde zijn vader ertoe over te halen met hem mee te gaan, maar werd afgewezen.

'Terwijl dit onderzoek loopt,' zei zijn vader die over een kop sterke koffie gebogen zat, 'kan ik niets zeggen. En zelfs als ik dat wel kon, ben ik niet van plan me te gaan verontschuldigen voor het feit dat ik geprobeerd heb mijn zoon te beschermen. Zonodig zou ik het opnieuw doen.'

'Je kunt me bellen,' zei Jason schouderophalend. Iemand die zo koppig was als James Noble zou niet zo gemakkelijk veranderen.

Maar een paar minuten later, toen Jason van de tafel opstond, erin berustend dat zijn vader nooit zou veranderen, zei de man iets waardoor Jason roerloos bleef staan.

'Ik begrijp waarom je dit doet,' zei zijn vader zonder op te kijken. 'Het is waarschijnlijk niet de manier waarop ik het gedaan zou hebben, maar... wat ik gisteravond ook gezegd mag hebben, ik begrijp je wel.'

Jason staarde even naar zijn vaders kruin. Zat die man even gecompliceerd in elkaar.

'Dat is alles wat ik kan vragen,' zei Jason. Hij draaide zich om en liep naar de deur.

.

Toen Jason bij de kerk aankwam, bleef hij bijna vijf minuten in zijn huurauto zitten. Hij stelde zich in gedachten de komende ontmoeting voor en moest zichzelf ertoe dwingen zijn auto niet te starten en weg te rijden. Er zou in dit geval geen sprake zijn van toneelspelen. Jason zou zijn verantwoordelijkheid moeten nemen, in zijn eigen zwaard vallen en om vergeving vragen. Hij zou hen recht in de ogen kijken en hun zeggen hoezeer het hem speet. Hij zou hun vertellen dat zijn leugens hem iedere dag van zijn leven achtervolgd hadden.

Hij zou daar zitten en hun woede over zich heen laten gaan, al hun bitterheid, al hun beschuldigingen en aanklachten. Hij verdiende het.

Alles wat hij zei, zou natuurlijk een verklaring zijn waarmee hij zichzelf beschuldigde. Als de familie Tate, op grond van deze bijeenkomst, zou besluiten een aanklacht tegen hem in te dienen, dan moest dat maar. Alles zou beter zijn dan verder te leven met een leugen.

Tegen de tijd dat hij zich voorstelde aan de assistent van dominee Tate, voelde hij zich misselijk worden. Hij wilde ervandoor gaan, maar kon er nu niet meer onderuit. De dominee had de deur naar zijn kantoor gesloten en liet Jason nog vijf minuten wachten. Het waren de langste vijf minuten van zijn leven.

Dominee Tate kwam ernstig en droevig kijkend zijn kantoor uit, schudde Jason de hand en liet hem binnen. Hij zag er nog net zo uit als Jason zich hem herinnerde - gespierd en intimiderend, met doordringende bruine ogen. Hij was nu iets zwaarder en zijn haar was wat grijzer geworden.