Schaduwjury(149)

Rafael liep gewoon door.

Andrew sloot zijn ogen, deinsde nog verder achteruit en haalde de trekker over.

Toen er niets gebeurde, trok Rafael zijn eigen pistool uit zijn broeksband en grijnsde. 'Het verbaast me altijd weer hoe vreselijk stom genieën zoals jij kunnen zijn. Of misschien heb ik je nooit verteld dat Jasons wapen een beveiligingsslot heeft zodat alleen maar werkt met zijn vingerafdrukken.'

Er verscheen een blik van afgrijzen in Andrews ogen. Hij liet het pistool vallen en stak zijn handen uit alsof hij de ander weg wilde duwen. 'Nee,' zei hij, heftig zijn hoofd schuddend.'Ik kan er wel voor zorgen dat we ons hieruit kunnen redden. Er hoeft niemand dood te gaan.'

'Daar vergis je je dan in.' Er verscheen een arrogante grijns op Rafaels gezicht, toen een lichtflits uit de loop van zijn pistool en een kogel knalde door de oogkas van Andrew Lassiter heen. Hij sloeg achterover en belandde levenloos op de rij stoelen achter hem, zijn mond open midden in een schreeuw, bloed druipend uit het gat in zijn hoofd.

Jason kokhalsde en voelde braaksel in zijn keel. Hij hoorde een andere gesmoorde kreet vanaf de eerste rij.

De man met de paardenstaart staarde naar Lassiters levenloze lichaam. 'Wat doe...' Hij draaide zich om naar Rafael. 'Ben je gek geworden?'

Dit bracht weer een glimlach om Rafaels lippen. 'Tony, hoe lang ken je me nu al? Acht jaar? Negen?' Rafael stak het pistool weer tussen zijn broeksband.'Ik heb een plan,Tony. Je weet dat ik niet van losse eindjes houd.'

'Maar dit is krankzinnig,' protesteerde Tony. 'Dit loopt uit de hand.'

'Denk eens na,' zei Rafael. 'Lassiters plan had een groot probleem. Als je iemand in de val laat lopen, moet er geen ontsnapping mogelijk zijn. Maar als deze twee advocaten de zaak op moesten lossen, een paar buitenlandse investeringsmaatschappijen zouden opzetten om de aandelen te gaan verhandelen om er dan met het geld vandoor te gaan, waarom zouden ze dan niet een paar weken wachten tot na het vonnis als ze niet meer in de schijnwerpers zouden staan? Waarom zouden ze verdwijnen terwijl de jury zich nog steeds aan het beraden is? Dan zouden ze zeker de hele politie achter zich aankrijgen. Daar klopt niets van.'

Tony haalde zijn schouders op.'Ik weet het niet. Maar nu hebben we nog steeds hetzelfde probleem.'

'Helemaal niet.' Rafael glimlachte om de genialiteit van wat hij nu ging zeggen.'Want nu hebben we drie mensen die vermist worden. We laten het er zo uitzien dat de advocaten en Lassiter allemaal in dezelfde zwendel zaten. Lassiter wordt inhalig, hebzuchtig, wat dan ook... trekt zijn pistool, om zo te zeggen, en schiet die twee advocaten overhoop. De politie vindt de lichamen van Jason en Kelly en een pistool met Lassiters vingerafdrukken erop. Het geld en Lassiter verdwijnen voorgoed.'

Hoewel hij Tony's gezicht niet kon zien, voelde Jason dat de lange man zich ontspande.

'Begrijp je wat ik zeg?' vroeg Rafael.

'Misschien,' zei Tony, zijn stem nog steeds een beetje onzeker.'Maar we hadden er eerst over moeten praten.'

Wat er vervolgens gebeurde, moest van tevoren afgesproken zijn, want de mannen zeiden geen woord toen ze Jason van zijn stoel af trokken en meesleepten naar de voorste rij in de bioscoop. Ze duwden hem op een stoel, een paar plaatsen van Kelly vandaan en boeiden Jasons rechterpols vast aan de stoelleuning.

In het donker wisselde Jason een blik met Kelly. Ze had een vastberaden uitdrukking op haar gezicht.

Tot Jasons verrassing boog Rafael zich over hem heen en trok het plakband van zijn mond. Jason spuwde de prop uit en keek op naar Johansen.

'Tony, schijn met de zaklamp op het grote scherm,' zei Rafael.

Tony deed wat hem gezegd werd en plaatste de zaklamp op de armleuning van een van de stoelen.

Op hetzelfde moment begon Rafael het plakband waarmee Kelly op haar stoel vastgebonden was, los te trekken. Terwijl hij ermee bezig was zei hij :'We hebben je medewerking nodig, meneer Noble, om dit zo pijnloos mogelijk voor je samenzweerder hier te maken. De politie weet natuurlijk dat iedereen een berichtje in een BlackBerry kan typen. Je moet daarom een voicemailbericht achterlaten op de telefoon van mevrouw Starling. Je gaat haar vertellen dat ze jou en Andrew Lassiter gaat ontmoeten in het First Landing State Park. Dat zal de laatste rustplaats voor jou en je tegenspeelster zijn.'

Deze keer was het Jason die spottend lachte.'Dat had je gedacht.' Hij wist al dat hij zou sterven, waarom zou hij meewerken aan de verdoezeling? 'Wat is het ergste wat je me kunt aandoen? Me vermoorden?'

Nu moest Rafael lachen - lang en hard, alsof Jason hem net een geweldig goede grap verteld had. Johansen haalde een stiletto tevoorschijn en trok Kelly uit haar stoel, haar handen nog steeds op haar rug geboeid, haar benen met plakband aan elkaar en de prop nog steeds in haar mond. 'Ik ben blij dat je het vraagt,' zei Rafael. Hij duwde Kelly met haar gezicht tegen de grond en knielde op haar rug.

'Omdat je het ergste gaat zien wat ik kan doen.'