Schaduwjury(147)

89




Jason dreef de mist in en uit. Verdwaalde gedachten en nachtmerries tuimelden door de spinnenwebben in zijn hoofd. Aan het eind van een lange tunnel hoorde hij stemmen en hij voelde de intensiteit van een bonzende hoofdpijn die uit de achterkant van zijn schedel straalde.

Het leek wel of iemand zijn hoofd in een bankschroef had geklemd en die steeds verder aandraaide terwijl hij weer bij bewustzijn kwam. Zijn mond was kurkdroog.

Hij voelde iets tegen zijn wang tikken. Een, twee keer. Hij vertrok zijn gezicht. Weer een tik.

'Wakker worden, wonderkind.'

Het drong tot hem door dat hij in een stoel zat. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen in het donker en probeerde weer helder te denken. Iemand scheen met een fel licht in zijn ogen, een soort schijnwerper? Hij kneep zijn ogen halfdicht - een zaklamp.

Hij voelde de pijn van een volgende klap op zijn wang, een met een open hand, en hij schudde zijn hoofd. Hij probeerde de klap af te weren, maar zijn polsen waren geboeid. Toen hij probeerde te gaan staan duwde een sterke arm hem weer terug in zijn stoel. Hij kon niet schreeuwen - ze hadden een prop in zijn mond gestopt; hij kon het materiaal met zijn tong voelen. Een lap misschien die op zijn plaats gehouden werd door tape dat ze om zijn hoofd gewikkeld hadden.

'Welkom terug in de realiteit,' zei een diepe stem. 'Helaas voor jou ziet die er niet zo goed uit.'

Jason probeerde weer bij zijn positieven te komen. Hij zat in een volle zaal. Een theater? Een bioscoop? Afgezien van het licht dat op zijn ogen scheen, was het donker. Achter het licht zag hij de schaduw van twee figuren.

Hij voelde de loop van een pistool op zijn achterhoofd.

'Zo is het wel genoeg,' zei iemand.'Hij is weer wakker.' Een zachtere stem. De persoon die net gesproken had, pakte de zaklamp van de eerste man en plaatste hem op de vloer. Hij knielde voor Jason neer.

Andrew?

Jason staarde naar hem en Andrew Lassiter staarde met knipperende ogen terug. 'Het is nooit mijn bedoeling geweest dat het hierop zou uitlopen.'

.

Robert Sherwood pareerde de vragen van agent Billingsley bijna een half uur lang, een wedstrijd tussen een briljante president-directeur en een gewiekste rechercheur. Het enige wat Billingsley wel had en Sherwood niet, was tijd. En geduld.

Sherwood moest cliënten bellen. Branden blussen. Zijn hele zakenplan viel in duigen.

'Zet dat ding af,' zei hij, naar de recorder wijzend.

Billingsley boog zich naar voren en zette het apparaatje uit.

'Onze corporatie is een zeer geavanceerd onderzoeksbedrijf dat een aantal cliënten adviseert,' zei Sherwood op neerbuigende toon. Hij zou proberen het simpel te houden, zodat Billingsley niet zou uitglijden over de technische details. 'We hebben een zeer geavanceerd systeem om potentiële juryvonnissen te analyseren in grote zaken zoals de zaak Crawford. Het is gecompliceerd, maar de kern van het systeem is een schaduwproces dat we voeren en waarbij we drie verschillende jurypanels gebruiken, die allemaal zijn ontworpen om de karaktereigenschappen van de juryleden in de echte zaak te weerspiegelen.' Sherwood wachtte even. 'Kunt u mij nog volgen?'

'Misschien kunt u wat langzamer praten,' zei Billingsley sarcastisch. 'FBI-agenten kunnen erg dom zijn.'

Sherwood fronste bij zijn slimme tactiek. 'Afgelopen donderdagavond kregen wij de uitslag van onze drie jurypanels. Gebaseerd op wat we dachten dat de bewijzen in de zaak Crawford zouden zijn, kwamen ze allemaal met een vonnis in het voordeel van de verdediging. Tijdens het weekend adviseerden we onze cliënten, vrijwel allemaal beheerders van hedgefondsen, dat het onze weloverwogen mening was dat de aandelen van wapenfabrikanten zoals MD Firearms geen schade zouden lijden door deze uitspraak. In feite verwachtten we dat een uitspraak in het voordeel van de verdediging de aandelen zou doen stijgen.'

Sherwood hield Billingsley nauwlettend in het oog toen hij deze informatie verwerkte. De agent vertoonde geen enkele reactie.

'Maar vandaag ging de laatste getuige voor de verdediging natuurlijk volkomen onderuit, mislukte de zaak en staan wij flink voor schut.' Sherwood boog zich over zijn bureau heen. 'Als de eiser in het gelijk gesteld wordt, en ik verwacht dat dit zal gebeuren, komt ons bedrijf er misschien nooit meer bovenop.' Hij wachtte opnieuw even om de agent de tijd te geven dit te verwerken.

'En daarom zou ik het zeer op prijs stellen, agent Billingsley, als u nu mijn kantoor verlaat en uitzoekt wie Jason Noble gechanteerd heeft. Ik heb zelf ook zo mijn vermoedens en ik kan u het volgende beloven - wie het dan ook is, het is maar beter voor hem als u hem het eerst vindt.'





90




'Je had je aan het programma moeten houden,' zei Andrew Lassiter, zijn woorden afgebeten door emotie.'Dit ging niet om jou; ik wilde het hun betaald zetten. Sherwood heeft mij alles afgenomen, Jason. Hij heeft mijn hele levenswerk afgenomen.'

Jason staarde naar Lassiter en probeerde het verraad van de man te begrijpen. Hij probeerde de pneumatische hamerboor achter in zijn hoofd te negeren. Er moest een manier zijn om hieraan te ontkomen.