Schaduwjury(145)
'Je hebt goed werk geleverd,' zei ze.
'Niet half zo goed als jij.'
.
Een paar minuten later kwam Kelly's vader in het hotel aan en volgde er een nieuwe ronde introducties. Het plan was nu dat Blake en Kelly terug zouden gaan naar het gerechtsgebouw van Virginia Beach en met de verslaggevers zouden praten terwijl de jury beraadslaagde. Daar zou Melissa Davids zich bij hen aansluiten, die de media zou voorzien van vuurwerk van haar kant. Brad en Jason waren van mening dat het een beetje verdacht zou lijken als beide partijen de hele middag niets meer van zich zouden laten horen.
Kelly's vader, Bella en Case McAllister zouden toezicht houden op de schaduwjury. Er werd niet openlijk over gepraat, maar iedereen wist wat Jason zou gaan doen. Het was tijd om open kaart te spelen met de autoriteiten en een overeenkomst af te sluiten.
Kelly besloot om op weg naar het gerechtsgebouw even bij haar hotel langs te gaan. Ze keek er niet naar uit om zich weer een groepje verslaggevers van het lijf te moeten houden, en zeker niet nu ze voorzichtig moest zijn met wat ze zei tijdens de beraadslagingen van de jury. Ze zou nog wel tijd hebben om haar spulletjes te pakken en naar het nieuws te kijken. Ze kon een boterham smeren en die opeten als ze weer naar de rechtbank reed.
Ze parkeerde in de garage aan 31st Street op de derde verdieping. Ze kende inmiddels de weg - twee trappen af lopen en dan over de overdekte betonnen brug die de garage met het hotel verbond de straat oversteken.
Ze bereikte het trappenhuis op hetzelfde moment dat een man uit een andere richting op de derde verdieping aan kwam lopen. Hij kwam haar vaag bekend voor, misschien was hij een van de andere gasten van het hotel. Hij droeg een spijkerbroek, een windjack en een honkbalpetje waar een paardenstaart onderuit floepte.
Een windjack? Het was bijna dertig graden.
Kelly liep zo snel als haar hoge hakken mogelijk maakten de eerste trap af. De man liep vlak achter haar en ze voelde zijn adem letterlijk in haar nek. Als ze haar schoenen uit zou trekken, zou ze hem gemakkelijk voor kunnen blijven. De man moest zo'n honderd kilo wegen.
Toen ze de hoek omsloeg en naar de volgende trap liep, stak hij zijn hand uit en greep haar arm vast. Ze hijgde toen hij haar tegen zich aantrok en plotseling een pistool tegen haar ribben drukte.
'Geen woord,' siste hij.
Hij trok haar mee naar de deur die toegang gaf tot de tweede verdieping van de garage terwijl er om de hoek een auto aan kwam rijden. Het achterportier vloog open.
Kelly schreeuwde zo hard ze kon.
'Houd je bek!' De man duwde haar op de achterzitting, ging naast haar zitten en greep haar vast toen ze probeerde er aan de andere kant weer uit te klimmen. De chauffeur reed al weg nog voordat het portier dichtsloeg achter het beest naast haar. Hij duwde haar met zijn zware lichaam tegen het portier aan haar kant aan, waardoor haar gekrijs werd gesmoord.
Hij sloeg met zijn pistool in haar gezicht en ze voelde haar jukbeen breken.
'Zorg dat ze haar bek houdt!' schreeuwde de chauffeur.
De man met de paardenstaart drukte haar gezicht tegen het portier, wrong haar armen op haar rug en deed haar handboeien aan. Toen ze eenmaal geboeid was, liet hij zijn volle gewicht op haar zakken tot ze ophield met spartelen. Ze voelde een naald in haar nek en de wereld begon te tollen.
De chauffeur zette zijn auto op een parkeerplaats en deed de kofferbak open. Kelly wilde weer gaan schreeuwen, maar haar tong weigerde mee te werken. Haar aanvallers vervaagden en begonnen rond te draaien.
Haar ogen rolden omhoog en ze verzette zich niet langer; de woorden van haar aanvallers gingen verloren in een vaag, verward rumoer en een wirwar van gedachten.
.
Rafael Johansen betaalde de caissière aan de uitgang van de garage. Hij sloeg linksaf de Atlantic op en sloeg even later weer linksaf naar de Laskin Road. Jason en Kelly hadden hem verrast. Vooral Jason. Die kleine schurk had de moed gehad Luthor uit te dagen en zijn eigen reputatie op het spel te zetten.
Dat stomme joch kon niet weten dat hem dat het leven zou kosten.
Johansen belde Robert Sherwood en bespeurde iets van paniek in de stem van de grote baas. De zaken in de zaak Crawford waren niet precies verlopen volgens plan.
Johansen beëindigde het gesprek, wierp een blik in zijn achteruitkijkspiegel en sloeg linksaf de verlaten parkeerplaats van de Surf and Sand-bioscoop op. Het vergeelde uithangbord op het grote gebouw vertoonde nog steeds zijn laatste bericht: Vaarwel Surf and Sand. We zullen je missen. Groeten. Het personeel.
In de afgelopen week hadden een paar plaatselijke bewoners Johansen verteld dat het gebouw al achttien maanden leegstond. De deuren waren op slot en verzegeld met een ketting.
Johansen had de plaats twee dagen geleden in ogenschouw genomen. De parkeerplaats werd beschut door hoog gras en een wildreservaat dat onder de bescherming viel van de Chesapeake Bay Preservation Act. De bioscoop lag op nog geen kilometer afstand van het Hilton aan de Laskin Road en werd aan alle kanten, behalve aan de westkant van de parkeerplaats die aan de parkeerplaats van De paarse koe grensde, omringd door een moeras. Johansen had eerder op die dag met behulp van een betonschaar en een koevoet een van de achterdeuren van de bioscoop opengewrikt.