Schaduwjury(148)

Voor zover Jason wist waren er drie mannen. Lassiter, een vent achter Jason die een pistool tegen zijn hoofd hield, en een derde man - groter en sterker dan Lassiter - die Jason in het gezicht geslagen had om hem weer bij bewustzijn te brengen.

'Laten we verdergaan,' zei die man tegen Lassiter. Het was een vertrouwde stem. Een New Yorks accent, van een latino.'Hij is je priester niet en we hebben geen behoefte aan je biecht.'

Jasons ogen raakten gewend aan het donker en hij kon eindelijk de gezichtstrekken van de lange man onderscheiden. Voor zover Jason zich kon herinneren, was het de eerste keer dat de man glimlachte.

Rafael Johansen.

'Goed gezien, wonderkind,' zei Rafael. 'Ik denk dat ik een huursoldaat ben. Hoewel Sherwood mij nooit een deel van de winst aangeboden heeft zoals deze gekke professor hier.' Hij kwam wat dichterbij en Jason week achteruit. 'Door de goeie jongen uit te hangen heb je de zaken aardig in het honderd laten lopen. En nu is het allemaal een beetje ingewikkeld geworden.'

Jason was nog steeds zijn omgeving aan het verwerken. Hij bleek op de eerste rij van de tweede sectie van een bioscoop te zitten, ongeveer zo'n tien rijen van het scherm vandaan. Ze waren ongetwijfeld van plan om hem te vermoorden, waarom zouden ze anders zo dom zijn om hun gezicht te laten zien?

Als Andrew Lassiter niet van gedachten zou veranderen, zou Jason ten dode opgeschreven zijn. En om de een of andere reden nam het onder ogen zien van dit onmiskenbare feit iets van zijn angst weg. Als je niets meer te verliezen hebt, word je vanzelf moedig.

Hij kwam tot de conclusie dat het alleen maar erger kon worden. Het enige voordeel dat hij nu had, was het element van verrassing.

Jason sprong op, draaide zich om en zwaaide met zijn geboeide vuisten naar de man achter hem. Hij snoof. Rafael was onmiddellijk bovenop hem en smeet hem tegen de grond. Rafaels volle gewicht kwam op Jasons schouders terecht en hij schreeuwde ondanks de prop in zijn mond. Hij raakte bijna opnieuw bewusteloos toen de ander hem weer overeind trok en hem terugwierp in de stoel.

'Je stelt mijn geduld op de proef, jongen,' zei Rafael, weer op adem komend.

De andere man was nu ook voor Jason komen staan, een meter van hem vandaan, en richtte zijn pistool op Jasons voorhoofd. Ook hij was een bodybuilder, een privé-bewaker die voor Rafael werkte. Jason herkende zijn paardenstaart.

Vooraan in de zaal meende Jason een gesmoorde kreet te horen. Waren ze niet alleen? Hij ging koortsachtig de mogelijkheden na. Het meest waarschijnlijke scenario was tevens het scenario dat Jason het meest vreesde.

'Met jou rekenen we zo meteen wel af,' schreeuwde Rafael over zijn schouder.





91




'Kalm aan met hem,' sputterde Andrew.

Rafael lachte en draaide zich om naar Andrew die een paar stappen achteruit deed. 'Kalm aan met hem?' herhaalde Rafael spottend. 'We maken hem koud!'

'Nee, dat doen we niet,' zei Andrew. 'Ik bedenk wel iets.'

Hoewel Jason Andrew in het donker maar nauwelijks kon zien, klonk er een zekere wanhoop door in zijn stem. Misschien begon hij in te zien met wat voor monster hij te maken had. 'Het risico dat we van moord beschuldigd worden, wil ik niet lopen. Ik weet wel iets beters.'

'Er is geen betere manier,' hield Rafael vol. 'Laten we er een eind aan maken.'

Hij liet het licht van de zaklamp op Andrew vallen en Jason zag voor het eerst dat zijn vriend plastic handschoenen droeg. In zijn rechterhand hield hij Jasons MD-45.

'Ik heb al een val voor hen bedacht,' zei Andrew snel met bevende stem. 'De buitenlandse investeringsmaatschappijen die ik heb opgezet om de aandelen van de wapenbedrijven te verhandelen, wijzen allemaal in de richting van Jason en Kelly. Ik heb hun BlackBerry-rekeningen gebruikt om e-mails uit te wisselen over hun samenzwering. We kunnen hen beiden verdoven en ze dan ergens levend buiten het land dumpen. Iedereen zal aannemen dat ze het systeem...'

'Dat was niet het plan,' zei Rafael zakelijk. 'Te veel losse eindjes.'

'Ze kunnen niet terugkomen, want de politie zal hen zoeken. Wij gaan eerst naar de politie Rafael schudde vastberaden zijn hoofd. 'Dat was niet het plan.'

'Als ze ooit in het land terugkomen, zal niemand geloven. 'Houd je bek.'

Het werd stil toen Rafael zijn zaklamp op Andrews ogen richtte. Andrew staarde Rafael lange tijd aan: zijn ogen knipperden, zijn nek draaide, iedere gezichtstrek weerspiegelde zijn gekwelde geweten. Hij deed een stap achteruit, hief zijn pistool op en richtte op Rafael en zijn collega met de paardenstaart, heen en weer, bevend over zijn hele lichaam.

De man met de paardenstaart hield zijn pistool op Jason gericht. Rafael probeerde niet eens zijn eigen pistool te grijpen dat tussen zijn broeksband zat.

In plaats daarvan deed hij kalm een paar stappen naar Andrew toe. 'Schiet dan,' daagde Rafael hem uit. 'Laat nu maar eens zien dat het genie ook lef heeft.'

Andrews arm verstijfde en zijn gezicht vertrok. 'Blijf staan,' zei hij, maar Rafael deed nog een stap naar hem toe. Andrew deinsde een halve stap achteruit.'Blijf staan.'