1
Rachel Crawford sloot haar ogen terwijl de visagiste, een pittige vrouw die Carmen heette, haar nog gauw even bijwerkte.
'De zon doet je goed,' zei Carmen. 'De Diva wordt er alleen maar rood van.'
De Diva was de hoofdpresentatrice van WDXR, Lisa Roberts. Lisa behandelde het overige personeel als oud vuil en iedereen had dan ook een hekel aan haar. Lisa, een meter vijfenzeventig, slanke benen, klaagde er altijd over dat ze voor de camera zo dik leek. Haar stoel moest hoger staan dan van ieder ander, de camera moest altijd zo geplaatst worden dat de linkerkant van haar gezicht zichtbaar was (op haar linkerwang zat een moedervlekje dat ze zelf prachtig vond) en het water in haar glas moest koud zijn met net de juiste hoeveelheid ijs.
'Misschien gaat mijn volgende verslag wel over zonnebanken,' zei Rachel. Ze bekeek zichzelf in de spiegel.
Ze was geen Lisa. Een beetje kleiner, wat dikker, meer een doodgewoon meisje. Maar Rachel had iets wat Lisa niet had, en dat was de reden van haar blos.
'Ik hoor dat zonnebanken kanker veroorzaken,' zei Carmen, die verder op het onderwerp doorging. 'Niet alleen maar huidkanker, maar ook lever- en schildklierkanker, en nog meer nare dingen.'
Rachel veranderde iets aan haar haren, zo terloops dat Carmen het niet merkte. De bloes die Rachel droeg, zat losjes. Niet zo los dat het opviel, maar toch los genoeg. Het zou nog een paar weken duren voordat haar geheim zichtbaar werd.
Als nieuwe verslaggeefster bij het nieuwsteam van WDXR had Rachel aan een verslag gewerkt over het effect van mobiele telefoons op zwangere vrouwen. Als onderdeel van dat verslag zou ze over twee weken haar eigen opwindende nieuws wereldkundig maken. Voor ten minste één avond zou niet alle aandacht naar Lisa gaan. Maar vanavond had ze een heel ander verhaal te brengen.
'Bedankt, Carmen,' zei Rachel. Ze pakte haar aantekenboekje en een flesje water en liep naar de deur.'Dit water is veel te warm,' zei ze, Lisa's manier van praten spottend nabootsend. Carmen grinnikte.
'Bovendien word ik er dik van,' vulde Carmen haar aan, waarbij ze haar neus in de lucht stak en Rachel een knikje ten afscheid gaf.
Rachel glimlachte en terwijl ze de kleedkamer verliet nam ze de professionele houding van verslaggeefster aan. Het grootste deel van de uitzending stond al op tape. Bij de nieuwsuitzending van vijf uur was alles goed gegaan. Dus wat zou er bij de uitzending van zes uur mis kunnen gaan?
Ze hield van haar werk. Maar ze hield nog meer van de gedachte dat ze moeder zou worden. Ze wilde het allebei - parttime verslaggeefster zijn en fulltime moeder. Maar dat gesprek zou nog gevoerd moeten worden.
.
Rachel friemelde aan haar oortelefoontje en luisterde naar de regisseur die Lisa Roberts en Manuel Sanchez, Lisa's medepresentator, instructies gaf over de volgende onderdelen. Rachel zat zo goed mogelijk rechtop, maar ze was nog steeds een paar centimeter kleiner dan Lisa en glimlachte naar de camera. De regisseur begon af te tellen. Lisa's norse gezicht veranderde pas toen de man "nul" zei, waardoor een magische transformatie plaatsvond van de verwende Diva naar de toegewijde en zorgzame presentatrice.
'Iedere zomer komen er meer dan drieduizend internationale studenten naar Virginia Beach om in de drukbezochte stad te werken,' zei Lisa, haar tekst van het scherm lezend. 'Een aantal ongelukkigen onder hen wordt het slachtoffer van sinistere mensenhandel. Onze verslaggeefster Rachel Crawford vertelt u er meer over.'
Lisa's gezichtsuitdrukking en houding veranderden niet toen ze overschakelden naar de tape. Ze was dan wel moeilijk te pruimen, maar ze verstond haar vak. Met haar filmsterrenuiterlijk en onwankelbare zelfvertrouwen zou Lisa het ver schoppen, ver weg van de plaats die Lisa verachtelijk bestempelde als een 'uitzichtloos havenstadje', het stadje waarvan Rachel hield en dat ze haar thuis noemde.
Rachel keek vermoedelijk voor de veertigste keer naar het verslag en stond zichzelf een kort moment van trots toe. Het onderdeel begon met een paar opnamen van De Surf, een populaire ontmoetingsplaats aan Virginia Beach, waarbij Rachel het een en ander vertelde over de manier waarop buitenlandse studenten hielpen om de zaak draaiende te houden. Ze had opnamen van twee Oost-Europese vrouwen die in een bar werkten, de tafels bedienden en zelfs de vuilniszakken naar buiten brachten. De opnamen waren zodanig gemaakt dat de gezichten van de studenten niet goed te zien waren. Het beeld verschoof naar Rachel die voor de bar stond.
'Maar een paar van deze meisjes, die anoniem met WDXR wilden praten, zeiden dat er een schaduwkant aan hun zomerse verblijf in Virginia Beach zit.'
In het daaropvolgende gedeelte was te zien dat Rachel met een van de meisjes praatte. De bewerkers van de tape hadden het gezicht van de studente onherkenbaar gemaakt en haar stem digitaal vervormd. Ze praatte over de eigenaar van De Surf, Larry Jamison. De man had de meisjes een baan beloofd en hun overtocht naar Amerika betaald.