Schaduwjury(142)

En nu... Corey kon niet geloven dat dit gebeurde. Tien jaar geleden had hij geprobeerd een vriend te helpen en dit was zijn beloning. Hij dacht aan de schaamte, aan het onderzoek, de wettelijke gevolgen. Zijn gezin zou door een hel gaan. Zijn naam zou spreekwoordelijk worden voor corrupte agent. De familie van LeRon zou hem publiekelijk aan de schandpaal nagelen.

Hoe kon Jason Noble, een jongen die zo bij hem in het krijt stond, er zelfs maar aan denken om dit te doen? En als Jason Luthor zou uitdagen en openbaarmaking zou riskeren, waarom had hij dan in ieder geval niet het fatsoen gehad om Corey zelf te bellen? In plaats daarvan moest hij het uit de tweede hand van James Noble horen.

Corey ging naar zijn computer en zocht de Kryptonite site op. Hij liet een commentaar achter over een recent dopinggeval van een atleet en zette er zijn naam onder.

Twintig minuten later ging de telefoon. Tegen de tijd dat Corey de telefoon weer neerlegde, voelde hij zich doodziek.

Een uur geleden had hij gedacht dat alles hem voor de wind ging. Een geweldig gezin. Een carrière met vooruitzichten. Het respect van zijn collega's.

Nu was zijn hele leven onzeker. Zijn lot lag in de handen van een chanteur die hij nooit ontmoet had en een bange jongen dat hij nooit echt had gemogen.





86




Jason keek voortdurend in zijn achteruitkijkspiegel, hoewel het zo druk was met toeristen en er zoveel verkeer was dat het onmogelijk was om na te gaan of hij gevolgd werd. Uit veiligheidsoverwegingen parkeerde hij zijn auto een paar straten van het Courtyard Mariott. Hij gespte zijn schouderholster aan, trok zijn jasje aan en liep half lopend, half rennend naar het hotel. Het was zo'n vijfentwintig graden en tegen de tijd dat hij in de lobby aankwam, zweette hij als een otter. Zijn ribben deden nog steeds zeer bij iedere ademhaling.

Hij keek nog een laatste keer over zijn schouder en sloeg toen links de gang in die naar vergaderzaal C liep. Zonder te kloppen ging hij naar binnen en maakte snel de inventaris op. Iedereen behalve Melissa Davids was er al. Jason gaf Case McAllister, Kelly Starling en Blake Crawford een hand. Andrew Lassiter en Bella stonden achter de anderen.

'Ik neem aan dat iedereen elkaar al eerder ontmoet heeft,' zei Jason. Ze knikten en praten wat krampachtig over koetjes en kalfjes tot Melissa Davids arriveerde.

De afspraak was de avond ervoor, kort na middernacht, nog maar twaalf uur geleden, telefonisch gemaakt. Op zondag had Jason in een vergadering met Case McAllister verklaard dat hij gechanteerd was om jurylid drie en zeven in het panel aan te houden en commissaris Poole als getuigendeskundige op te roepen. Brad Carson, optredend als Jasons advocaat, was ook aanwezig geweest. Hij had niet gewild dat Jason de bijzonderheden van de druk die de chanteur op hem uitoefende, zou onthullen. Maar Jason en Brad hadden een plan dat ze Case voorlegden.

Case luisterde aandachtig en behandelde de hele situatie met een welwillendheid en begrip waarvan Jason hoopte dat hij die zich ook nog eens eigen zou maken.'Geloof me,' zei Case,'als je zo lang als ik in het vak gezeten heb, heb je het allemaal al een keer zien langskomen.'

Case had Melissa Davids gebeld, die aanzienlijk minder optimistisch over de hele zaak was. Ze werd woedend, dreigde Jason te ontslaan en misschien zelfs Case ook. 'Waarom brengen we de fraude van onze eigen advocaat niet aan het licht en dienen we een motie in om de zaak te seponeren?' stelde Melissa voor. 'Dit is toch een duidelijke zaak?'

Maar Case wilde er niet van horen. Hij zag kans Melissa tot bedaren te brengen en maakte haar de voordelen van Jasons plan duidelijk, MD Firearms zou nog steeds een onbevooroordeeld vonnis krijgen: positief of negatief. Iedereen zou ervan overtuigd zijn dat het bedrijf Blake Crawford uiterst fatsoenlijk behandeld had, en de mediapubliciteit zou ongekend zijn.

'Dus je wilt eigenlijk zeggen dat die vent ons in feite een gunst bewezen heeft?' vroeg Melissa.

'Zo zou je het kunnen zien, ja.'

'Zo zie ik het niet,' snauwde Melissa.'Maar ik neem aan dat dit plan het beste is wat we onder de gegeven omstandigheden kunnen doen.' Het bleef even stil aan de telefoon. 'Maar Case, als ik hiermee akkoord ga, dan moeten we wel winnen.'

Na het telefoongesprek had Case Jason en Brad meegedeeld wat Melissa gezegd had, inclusief haar laatste waarschuwing. 'Geen druk,' zei Case, 'maar als het verkeerd afloopt, dan hoop ik wel dat een van jullie een compagnon kan gebruiken.'

Melissa, nog steeds uit haar humeur, was zondagavond laat per vliegtuig in Norfolk aangekomen. Ze had die maandag nauwelijks een woord tegen Jason gezegd. En ook nu, toen ze eindelijk de vergaderruimte binnenkwam, zag Jason meteen dat ze niet in de stemming was voor introducties.

Jason pakte een paar papieren zakdoekjes uit het doosje dat op tafel stond en veegde het zweet van zijn gezicht. Zijn mond was kurkdroog en hij was zo gespannen dat hij nauwelijks helder kon denken. Zelfs tijdens zijn slotpleidooi was hij niet half zo zenuwachtig geweest.