Schaduwjury(140)

'Larry Jamison is hier vandaag niet om gestraft te worden. Het overvalteam schoot hem dood. Maar er zijn andere moordenaars zoals Larry Jamison die toekijken. En geloof me of niet, ze hopen waarschijnlijk dat u de eiser in het gelijk stelt. Waarom? Omdat deze misdadigers weten dat ze altijd aan een vuurwapen kunnen komen. En hun plannen zijn aanzienlijk makkelijker uitvoerbaar als gezagsgetrouwe burgers dat niet kunnen.

Dat iemand anders een fout maakt, is geen excuus om ook een fout te maken. Larry Jamison vermoordde Rachel Crawford. Een onterecht vonnis tegen de fabrikant van het vuurwapen zal haar niet terugbrengen.'

.

'Enige weerlegging?' vroeg rechter Garrison.

'Heel kort, edelachtbare.'

Kelly zette de monitor aan die voor de jury hing en laadde de dvd. Zonder iets te zeggen, begon ze de band weer af te spelen. Jamison die de WDXR-studio's kwam binnenstormen. Het geschreeuw, de bedreigingen, de eisen aan Lisa Roberts, de eis aan Rachels Crawford om zich te verontschuldigen. De vastberadenheid op Rachels bebloede gezicht terwijl Jamison schreeuwde over de leugens en de studio tot een rechtszaal verklaarde.

De jury keek gespannen toe hoe Jamison het pistool tegen Lisa's hoofd duwde en haar vroeg of Rachel schuldig was. Ze hoorden de commotie buiten de camera en zagen dat Jamison zich vliegensvlug naar Rachel omdraaide, haat en wanhoop in zijn ogen.

Op dat moment stopte Kelly de video. Op het scherm was zowel de haat als de angst te zien. Jamison die zich woedend omdraaide naar zijn prooi. Rachel die naar de grond dook. De WDXR-nieuwsstudio in een fractie van een seconde, net voordat de kogels begonnen rond te vliegen.

Toen Kelly sprak, was haar stem nauwelijks meer dan gefluister. 'Door zijn MD-11 te gebruiken, illegaal gekocht bij een wapenwinkel die nooit vergunning had mogen krijgen om wapens te verkopen, spotte Larry Jamison met de rechtsorde. In de laatste seconden van haar leven had Rachel Crawford de vernedering van een schijnrechtsorde te verduren, voorgezeten door een krankzinnige, een hof dat haar schuldig verklaarde aan iets wat ze niet had gedaan.'

Kelly wachtte even en liet de stilte alles wat ze zei onderstrepen. 'Ik geloof dat in die laatste seconden van verschrikking haar ziel schreeuw de om redding, in de hoop dat werkelijk recht op de een of andere manier zou zegevieren. En ik geloof, evenals mij cliënt, dat ze ons nu gadeslaat, opnieuw schreeuwend om recht. U bent de enigen die haar dat kunnen verschaffen.

Laat Larry Jamison en de kooplieden van de dood, die hem van vuurkracht voorzagen, niet opnieuw winnen. Maak de zaak niet nog erger. Wat Larry Jamison dan ook zei, die tv-studio was geen rechtszaal. Dit is de plaats waar mensen komen om onrecht ongedaan te maken. Dit is de plaats waar mensen komen om gerechtigheid te zoeken.

Neem de juiste beslissing.

Ja, we willen dat u uw hersens gebruikt. We zijn niet bang voor een verstandige bezinning op de bewijzen. Maar we vragen u ook onbeschaamd uw hart te volgen. Dat is de plaats waar het recht zetelt. Dat is de plaats waar u de waarheid zult vinden.'





85




Rechter Garrison instrueerde de jury voor de lunch een voorzitter te kiezen en hun beraadslagingen te beginnen zodra ze gegeten hadden.

De meeste waarnemers dachten dat de beraadslagingen een paar dagen zouden duren. Sommigen voorspelden een jury die niet eensluidend tot een beslissing zou komen; anderen dachten dat de weegschaal was doorgeslagen ten gunste van de eiser door het desastreuze kruisverhoor van commissaris Poole.

Niemand verwachtte dat de jury nog diezelfde middag terug zou komen met een vonnis.

'Maar mocht dat wel het geval zijn,' vertelde rechter Garrison de advocaten,'dan wil ik dat jullie via jullie mobiele telefoon bereikbaar zijn. Jullie hebben dan een halfuur de tijd voordat we de zitting weer openen. Blijf dus in de buurt.'

.

Jason wilde tijdens de vijfentwintig minuten durende rit naar het Courtyard Mariott aan de kust niets liever dan zijn vader bellen, maar hij wist dat hij dat niet moest doen. Om maar mee te beginnen, hij was er vrij zeker van dat al zijn gesprekken met zijn BlackBerry werden afgeluisterd door mensen van Justice Inc. En zelfs als dat niet het geval was, dan was Brad Carson heel duidelijk geweest over dit deel van het plan.

'We opereren van nu af aan uitsluitend op basis van wat we echt moeten weten,' had Brad gezegd. 'Vertrouw niemand, zelfs je eigen vader niet.'

Twee dagen eerder, op zaterdagmiddag, toen Brad en Jason alleen waren in een vergaderzaal waar ze zogenaamd aan Jasons slotpleidooi werkten, had Jason Brad ingehuurd als zijn advocaat. Onder bescherming van het advocaat-cliëntprivilege had Jason hem alles verteld.

Brad had erin toegestemd Jason als cliënt te nemen, maar pas nadat hij een paar grondregels had vastgesteld. En de eerste was: 'Volg mijn advies op zonder vragen te stellen en zonder één uitzondering.'

Maar hoe meer Jason zich zijn vader voorstelde die probeerde van de drank af te komen, en hoe meer hij dacht aan de brief die zijn vader zaterdagmorgen bij hem had achtergelaten en de pijn die zijn vader zou voelen als hij merkte dat hij verraden was, hoe meer Jason ervan overtuigd raakte dat hij niet met zichzelf zou kunnen leven als hij hem niet iets zou vertellen.