Prinses Daisy(57)

'Pappie, waar gaan we naar toe? Woont u hier? Waarom komt Masja niet mee?'

Stash liep verder de brede trappen op. 'Daisy, lieverd, je zusje gaat hier een poosje wonen. Het is hier een fantastische school voor haar. Jij gaat bij mij in mijn huis in Londen wonen.' 'NEE!'

Hij bleef staan, bukte zich en sprak ernstig tegen het ongelovige, opstandige kind. 'Luister nu eens naar me, Daisy, dit is heel belangrijk. Al die dingen die jij wel kunt, kan zij niet — zoals klok kijken en de briefkaarten lezen die ik je stuur en touwtje springen. Nou, als ze een poosje in deze school woont, leert ze al die dingen van de beste onderwijzers van de wereld, en dan kunnen jullie met elkaar spelen op de manier zoals je altijd graag hebt gewild.’

'Ik vind het leuk met haar te spelen op de manier zoals ze nu is — o, laat haar niet gaan, pappie, toe — ze zal me zo missen. Ik zal haar missen — asjeblieft, pappie, asjeblieft!' Naarmate de onverzoenlijkheid van zijn voornemen tot haar begon door te dringen, maakte Daisy's opstandigheid plaats voor een verschrikkelijke angst.

'Daisy, ik begrijp best dat het heel moeilijk is, maar je denkt alleen maar aan jezelf. Daniëlle zal het hier heel gauw prettig gaan vinden, en er zijn een heleboel andere kinderen om mee te spelen. Maar als ze niet op een bijzondere school zoals deze woont, leert ze niets. Dat zou je toch niet willen, is het wel. . . je wilt haar er toch niet van af houden alle volwassen dingen te leren die jij wel kunt? Dat zou niet eerlijk zijn, dat weet je ook wel. Nou, zou dat eerlijk zijn, Daisy?'

'Nee,' snikte ze en de tranen biggelden over haar gezicht, langs haar hals en verdwenen in de kraag van haar jurk.

'Ga mee, dan kun je haar prachtige kamer zien en met een paar onderwijzers kennis maken.'

'Ik kan niet ophouden met huilen . . . dan maak ik haar ook aan het huilen.'

'Je moet ophouden. Ik wil, dat je haar alles vertelt wat ik heb gezegd. Je zegt altijd dat ze jou het beste begrijpt.'

'Ze zal het nu niet begrijpen, pappie.'

'Probeer het nu maar.'

Tenslotte beheerste Daisy zich zover dat ze zich met haar zusje in hun eigen privétaal kon onderhouden. Het duurde niet lang of Daniëlle huilde dikke tranen en jankte als een klein dier.

'Ze zei: "Day, niet weggaan!" '

'Maar heb je haar dan niet verteld over al die dingen die ze gaat leren?' zei Stash ongeduldig.

'Ze wist niet wat ik bedoelde.'

'Nou, zie je wel, dat ik gelijk heb. Als ze de dingen leert die ze haar hier kunnen bijbrengen, begrijpt ze het wél. Nou, vooruit, Daisy, laat haar nu met dat vreselijke geluid dat ze maakt ophouden, dan brengen we haar samen naar haar gezellige kamer, en voor je het weet voelt ze zich helemaal thuis.'

De toegewijde beroepskrachten die het instituut leidden, waren gewend aan 'moeilijke afscheidsscènes', zoals zij het noemden, als een kind in hun uitmuntende zorg werd achtergelaten, maar zoiets als de scheiding tussen Daisy en Daniëlle hadden ze nog nooit meegemaakt. Iedereen die het ongeluk had om erbij te zijn, voelde zich radeloos, en sommigen werden zo zwak dat ze tranen vergoten, toen Stash Daisy tenslotte zo omzichtig mogelijk losweekte, maar niet helemaal zonder dat hij brute kracht moest gebruiken.

Nadat Daisy gillend, tegenspartelend en schoppend lijfelijk uit Dani's kamer door de gang was gedragen en in de auto gestopt, besloot Stash dat zulke emotionele klappen alleen maar slecht voor haar konden zijn. De zondag daarop, toen hij had beloofd dat Daisy naar haar zusje mocht, weigerde hij haar erheen te brengen en legde haar uitvoerig uit, dat het voor haar eigen bestwil en ook voor de bestwil van Daniëlle was.

Het kleine meisje luisterde aandachtig naar ieder woord dat hij zei en draaide zich daarna, zonder zich een antwoord te verwaardigen, om en ging naar haar eigen kamer terug.

Een dag later klopte Masja op zijn deur.

'Hoogheid, kleine Daisy wil niet eten.'

'Ze is zeker ziek. Ik zal de dokter laten komen.'

'Lichamelijk mankeert ze niets.'

'Wat mankeert ze dan? Kom nou, Masja, schei nu maar uit met die afkeurende blik van je . . . dat heeft sinds mijn zevende geen enkel effect op mij gehad.'

'Ze wil niet eten zolang ze niet naar Dani toe kan.'

'Belachelijk. Ik ben niet van plan me door een kind van zes de wet te laten voorschrijven. Ik heb bepaald wat het beste voor haar is. Ga nu maar tegen haar zeggen dat het niet helpt. Als ze honger krijgt eet ze wel.'

Masja ging zonder iets te zeggen de kamer uit. Ze kwam niet terug. Er ging weer een dag voorbij en Stash zocht haar op.

'En?'

'Ze wil nog steeds niet eten. Ik heb u gewaarschuwd. U kent Daisy eenvoudig niet.' Masja keek hem grimmig aan tot hij zich afwendde, nog steeds vastbesloten.

Er was nog een dag van hongerstaking nodig voordat Daisy haar vader dwong toe te geven. Er ging geen kruimeltje eten haar mond in voor hij plechtig had gezworen, dat ze Daniëlle iedere zondagmiddag mocht bezoeken. Stash had voor eens en altijd afgeleerd haar ergens in te dwarsbomen dat met Daniëlle had te maken.