Prinses Daisy(58)

Gedurende een aantal maanden na de dood van Francesca had Stash brieven van Matty Firestone ontvangen, om te vragen hoe het met de kinderen ging en of ze al in Londen begonnen te wennen. Dit was een complicatie waarvan Stash zich besloot te ontdoen. Hij kon de mogelijkheid niet overwegen de briefwisseling met de agent en zijn vrouw die hij als zijn gezworen vijanden beschouwde, voort te zetten. Uiteindelijk stelde hij een brief op, waarin hij verzocht van verdere vragen naar zijn privéaangelegenheden verschoond te blijven. Het was een brief die zo kortaf, zo bijzonder onvriendelijk, zo door en door hatelijk en afdoend was, dat Matty en Margo allebei besloten dat er geen reden meer was om Valensky te schrijven. Daisy en Daniëlle waren zijn kinderen, hij kon wettig volledig aanspraak op ze maken en, zoals Margo treurig en realistisch vroeg, wat konden zij er aan doen? Het was nu maar het beste alles te vergeten; Francesca te vergeten, de tweeling te vergeten en het hele tragische hoofdstuk in hun leven achter hen te laten. Het was afgelopen, voorbij, verloren, en ze hadden hun uiterste best gedaan. Nu moesten ze de zaak maar met rust laten.

'Proberen te vergeten, bedoel je,' zei Matty bitter.

'Precies. Het enige alternatief is te procederen om de voogdij en je weet dat we die toch nooit krijgen.'

'Maar die kleine meisjes — ze waren familie, Margo.'

'Voor mij ook, schat, maar niet voor de wet. En daar gaat het om.'

De Firestones schreven niet meer en Daisy in Londen bleef Dani iedere zondag bezoeken. Stash bracht haar nooit zelf naar de Queen Anne's School. Om niet de kans te lopen het andere kind te zullen zien, stuurde hij Daisy, vergezeld door Masja, met de trein en taxi op die reis van een uur.





Gedurende de zomermaanden van de daarop volgende jaren, als Daisy vakantie had van school, nam Stash haar mee naar het huis in Normandië, La Marée, dat hij kort nadat Anabel in zijn leven was gekomen als geschenk voor haar had gekocht. Maar om de twee weken verklaarde Daisy dat ze het weekend naar Engeland terug moest om Dani te kunnen bezoeken. Met onwillig op elkaar geperste lippen, bracht Stash zijn dochter en Masja zaterdagochtend naar het vliegveld van Deauville, en kwam op zondagavond terug om hen af te halen, zonder ooit iets te vragen over de tijd dat ze waren weggeweest.

Stash ontving maandelijks verslagen van de Queen Anne's School over Daniëlle, verslagen die hij vaak wekenlang rond liet slingeren, voor hij zich ertoe zette ze open te maken. Ze waren toch allemaal hetzelfde, zei hij tegen zichzelf, en dat was ook zo. Ze was gezond, ze was gelukkig en gedroeg zich uitstekend. Ze had een paar eenvoudige dingen geleerd, ze hield van muziek en speelde met een paar andere kinderen en ze was in het bijzonder aan een aantal leerkrachten gehecht. Ze kende enkele nieuwe woorden en had contact met de leerkrachten op wie ze was gesteld, maar ze scheen alleen met haar zusje een soort gesprek te hebben.

Merkwaardig genoeg sprak Daisy nooit met Stash over haar zusje, nadat zij hem gedwongen had in de kwestie van het bezoek het onderspit te delven. Er was niemand anders in haar leven behalve Masja, met wie ze ook maar de geringste neiging had om over Dani te praten. Ze had het nooit met Anabel over haar, hoewel ze wist dat Anabel van het bestaan van Dani op de hoogte was, en ze vertelde ook nooit aan een van haar schoolvriendinnetjes dat ze een tweelingzusje had. Dat durfde ze niet. Het was een verbod, zo streng, dat het niets te maken had met een gewoon geheim. Het was in de meest fundamentele zin taboe. Haar vader wilde het niet hebben. Op de een of andere mysterieuze wijze was Daisy ervan overtuigd dat haar overleving — en ook die van Dani — van haar stilzwijgen afhing. Het ging haar begrip te boven, maar ze wist het. Ze kon niet riskeren de liefde van haar vader te verliezen, die liefde die ze in de eerste jaren van haar leven had ontvangen en die daarna zo onverklaarbaar was ingetrokken. Hij had ongelijk wat Dani betreft, maar Daisy was zich bewust van de grenzen van haar macht. Ze kon Stash met sommige dingen plagen, ze kon het spelletje van tiran spelen, maar alleen binnen bepaalde nauwkeurig afgebakende grenzen. Moederloos, moest ze zich wel aan haar vader vastklemmen en zijn opvatting over haar zusje zonder verdere uitleg accepteren, of anders volstrekt ouderloos zijn.

Het compromis dat ze die eerste week hadden bereikt, dat Daisy in staat stelde Daniëlle te bezoeken, werd langzamerhand steeds aanvaardbaarder voor haar, naarmate haar zusje met haar volgzame aard zich opgewekt aan de leerkrachten en de andere kinderen op de Queen Anne's School aanpaste. Daisy moest onwillekeurig wel begrijpen, dat zij niet naar de school van Dani en dat Dani zeker niet naar de school van lady Alden kon.

De vijfjaar van afzondering in Big Sur raakten hoe langer hoe verder weg naarmate haar nieuwe leven in Londen zich ontplooide, een leven dat ze steeds onmogelijker vond om ook maar te pogen aan Dani uit te leggen. Hun gesprekken bleven beperkt tot Dani's beperkte kringetje, en ieder jaar voelde Daisy zich meer als een volwassene die tegen een kind praat, in plaats van het ene kind tegen het andere. Daisy maakte vaak tekeningen voor Dani, tot de muren van haar kamer er bijna helemaal mee waren behangen.