Prinses Daisy(53)

'Vroeger — was ik ook een prinses, Daisy,' murmelde Francesca.

'Vroeger . . . Bent u dan geen prinses meer?'

'Daisy, Daisy, dat is veel te ingewikkeld voor je om nu te kunnen begrijpen. Het is trouwens alleen maar een woord, het betekent eigenlijk niets, niets belangrijks, niets om je het hoofd over te breken. Wij leven hier niet in een wereld van prinsessen — alleen wij tweeën en Masja en Dani en de herten en de vogels — Is dat niet goed genoeg voor je, Daisy-mijn?'

Iets in Francesca's gezicht zei Daisy het met haar eens te zijn. Maar dat was niet voldoende voor haar, ze begreep het helemaal niet en niemand scheen haar ooit antwoord op haar belangrijkste vragen te geven, vooral de vragen die ze nooit naar voren had durven brengen: waarom kwam haar vader haar alleen maar met lange tussenpozen opzoeken? Waarom zag hij Dani nooit? En het belangrijkste van alles, wat had zij, Daisy, verkeerd gedaan, dat hij iedere keer na een paar dagen weer wegging. Er werd nooit over gesproken, zelfs nooit een toespeling op gemaakt en op de een of andere manier begreep ze, dat ze het nooit mocht vragen, nooit.





'Kijk eens, Masja, ik heb alle erwtjes gedopt.'

'Hoeveel heb je er opgegeten, kleintje?'

'Zes maar. Acht. Tien misschien.'

'Rauw zijn ze ook lekkerder. Dat vond ik ook altijd.'

'O, Masja, je weet alles!'

'Ach, zeg me dat over tien jaar nog eens?'

'Masja, Masja . . . waarom is Dani anders dan ik?'

'Wat. . . wat bedoel je?'

'Ze is mijn tweelingzusje. Dat betekent dat we tegelijk zijn geboren. Dat heeft mama me verteld. Dat is een tweeling, twee kindjes in dezelfde moeder. Maar Dani praat niet zoals ik en ze kan ook niet echt hollen zoals ik — niet zo hard — en ze kan niet in bomen klimmen en ze is bang voor onweer en regen en vogels en ze tekent geen plaatjes zoals ik en snijdt haar eigen vlees niet en ze kan niet tellen zoals ik of haar eigen schoenen vastmaken. Waarom Masja?'

'O, Daisy, dat weet ik niet.'

'Jawel, Masja, dat weet je wel. Mama wil het me niet zeggen maar jij wel. Jij vertelt me altijd alles.'

'Daisy, jij bent het eerst geboren, dat is het enige dat ik weet.'

'Eerst geboren?' Daisy was verbaasd. 'Tweelingen worden tegelijk geboren, daarom zijn het tweelingen. Je bent niet wijs, Masja.'

'Nee, Daisy, de twee kinderen worden na elkaar geboren. Jullie zitten allebei in dezelfde moeder, zoals je mama je heeft verteld, maar de ene moet eerst uit de moeder komen en dan de andere. Jij bent het eerst geboren.'

'Dus het is mijn schuld.' Ze sprak langzaam, alsof iets wat ze al lang had vermoed, eindelijk door het volwassen gezag was bevestigd.

'Doe niet zo mal, kleintje, het is Gods wil, niet iemands schuld. Je zou beter moeten weten dan zo te praten! Daisy?'

'ja, Masja?'

'Je begrijpt het toch wel?'

'Ik begrijp het, Masja.'Ja, ze begreep het. Ze was het eerst geboren dus het was haar schuld. Masja praatte altijd over Gods wil, maar Daisy wist dat als Masja dat zei, het betekende dat Masja het ook niet begreep.





Naarmate 1957 vorderde voerden de winterstormen drijfhout naar de verscholen stranden van Big Sur, woeste, door de wind geteisterde stranden waar strandlopers rondscharrelden en grote golven grillige bruggen uit reusachtige rotsen slepen; waar dikwijls zeeleeuwen brulden. Stranden vanwaar men soms walvissen in hun goedaardige stille vloten voorbij kon zien trekken.

Francesca had in Carmel een handwerksman gevonden, die van drijfhout lampen maakte en ze verdiende er wat bij met het hout op het strand bijeen te zoeken, de beste stukken glad te schuren en ze af en toe naar hem toe te brengen. Meestal ging ze alleen naar het strand, maar op een vroege voorjaarsdag in 1958 nam ze Daisy en Dani mee. Ze liet Dani onder de hoede van Daisy achter en zwierf langs het strand, voortgelokt van het ene aangespoelde stuk hout naar het andere, tot ze zich omdraaide en er zich plotseling van bewust werd dat de kinderen totaal uit het gezicht waren verdwenen.

'Goeie God!' Ze rende de weg die ze gekomen was terug en bleef plotseling staan. Daisy zat op het warme zand buiten bereik van het verste kabbelende golfje. Ze hield Dani wat onhandig op haar kleine schoot, want ze waren bijna even groot. Over een week vierden ze hun zesde verjaardag. Daisy wiegde Dani heen en weer en aan de vorm van haar mond kon Francesca zien, dat ze voor haar zusje een liedje zong. Af en toe aaide Daisy met haar hand over Dani's haar, en kuste haar wang met een moederlijk gebaar. Dani had de gewone lieve, tevreden uitdrukking op haar mooie gezichtje. Er daalde een grote innerlijke vrede op Francesca neer, een gevoel van vreugde, zo eenvoudig en diep dat ze bijna op haar knieën viel. Ze had gelijk gehad. Ze had het enige gedaan wat mogelijk was. Ze was gezegend.





Een week later ontving Stash een internationaal telefoongesprek van Matty Firestone in Californië. De agent snikte ongegeneerd.

'Kom zo gauw mogelijk hier. Francesca is er niet meer . .. ze is dood. Ze was in de auto op de terugweg van Carmel, op Route 1 langs de oceaan, ik heb haar altijd al gewaarschuwd — een of andere idioot in een vrachtwagen maakte een te grote bocht, ze is van de weg afgeraakt... de zee in.'