Hoofdstuk 1
Eindelijk bereikte Dominic Giraud dan toch het kleine historische museum, dat twintig kilometer voorbij Laramie bleek te liggen. Zo te zien had een buslading toeristen het ook weten te vinden; in de winkel die bij het museum hoorde wemelde het van de dagjesmensen.
Hij bracht zijn terreinwagen tot stilstand, maar in plaats van uit te stappen nam hij, gezeten achter het stuur de omgeving in zich op.
De ruige schoonheid van het Westen verschilde hemelsbreed met de wolkenkrabbers van New York, waar hij woonde, of met het Mediterrane Vence, waar zijn wieg had gestaan. Je kon je nauwelijks voorstellen dat al die plekken zich op dezelfde planeet bevonden.
Genietend snoof hij de geur van salie en Indian Paintbrush op die werd meegevoerd door de warme wind. Zo heel anders dan de lavendel en jasmijn die overvloedig bloeiden in zijn geboortestreek. Met zijn hoofd in zijn nek staarde hij naar de blauwe hemel, die bezaaid was met pluizige wolkjes. Inmiddels was de zon achter de horizon verdwenen.
Omdat hij zich realiseerde dat het nog wel even kon duren eer hij degene kon spreken die deze onderneming runde, besloot hij het terrein achter het museum te verkennen. Er was daar weliswaar geen verharde weg, maar dat was met zijn auto geen onoverkomelijk bezwaar. Hij had dit terrein nodig om de twee stukken die er aan weerszijden aan grensden, te verbinden voor het project waaraan hij het afgelopen jaar was begonnen.
Het idee om een hogesnelheidstrein van de oostkust naar de westkust van Amerika te laten lopen, hield hem nu al jaren bezig. Die droom was nu hard op weg om realiteit te worden. Dat was het gevolg van een congres dat hij in Engeland had bijgewoond ter ere van het voltooien van de Kanaaltunnel.
Degene die geen visie bezaten, hadden beweerd dat de aanleg van zo’n tunnel niet te doen was.
Ze hadden zich vergist, net zoals de sceptici zich vergisten wat het realiseren van de hogesnelheidstrein betrof die hem voor ogen stond.
Tijdens die gedenkwaardige conferentie had hij kennis gemaakt met twee Amerikanen; een geoloog uit New York, Alik Jarman, en een ingenieur uit San Francisco, Zane Broderick. Zij hadden dezelfde droom gehad als hij.
Eigenlijk waren ze van plan geweest om slechts één dag in Londen te blijven, maar zodra ze elkaars ideeën hadden gehoord, hadden ze hun verplichtingen opgeschort.
Drie weken lang waren ze letterlijk vierentwintig uur per dag in een hotelsuite bezig geweest met het uitwerken van de eerste plannen, die tot op dat moment slechts in hun verbeelding hadden bestaan.
Nu Dominic niet meer de enige was met het idee van zo’n verbinding, kon hij zich gaan concentreren op het rondkrijgen van de financiering en het aankopen van land. De snelheid en de genialiteit waarmee beide andere mannen de plannen op papier hadden gezet, had zijn grenzen-loze bewondering gewekt. Die weken waren voor hen een keerpunt in hun leven geweest. Ze waren niet alleen collega’s geworden, maar ook de beste vrienden.
Dat was de reden dat hij hier was en zich van zijn deel van de taak kweet om hun gezamenlijke droom te kunnen realiseren.
Hij reed om de winkel heen. Achter het museum bevond zich een kleine stal, daarnaast stonden een antieke paardentrailer en een kleine, blauwe auto geparkeerd. In de aangrenzende kraal stond een kastanjekleurig paard vredig te knabbelen aan wat hooi. Het land achter de twee gebouwen was een onaangetaste vlakte van salie, gras en wilde bloemen.
Het leek een eenzame plek, maar misschien lag dat aan hem, omdat hij zich zo vreemd eenzaam had gevoeld tijdens de rit. Het bracht hem in verwarring... misschien wel meer dan hij wilde erkennen.
Terwijl hij ongeduldig zijn schouders ophaalde, stuurde hij zijn auto in de richting van een rotsplateau dat uitzicht moest bieden op de rivier.
Tegen de tijd dat hij de top had bereikt, werden zijn gedachten al weer volledig in beslag genomen door zijn werk. Hij reageerde dan ook te laat toen zijn auto aan de afdaling begon. Om te voorkomen dat hij in volle vaart tegen een rotsblok aan zou rijden, rukte hij aan zijn stuur, maar hij kon niet meer vermijden dat zijn rechterachterwiel het blok raakte. Eer hij wist wat er gebeurde, tolde de wereld om hem heen en zag hij sterretjes.
Hannah Carr fronste haar voorhoofd toen het geluid van de vertrekkende bus in de verte verdween en plaats maakte voor een ander geluid. Een autoclaxon die maar bleef loeien.
Ze legde de laatste hand aan het verschonen van haar nichtje en liep daarna met de baby op de arm naar buiten om te zien waar die auto zich bevond. Het geluid kwam vanachter het museum vandaan.
Er bevond zich iemand op haar terrein! Dat was slechts begaanbaar als je te voet of te paard ging, of als je een terreinwagen tot je beschikking had. Het loeien van de claxon kon betekenen dat de bestuurder problemen had. Jammer genoeg was er nu in de omtrek van mijlen niemand anders aanwezig dan zij.